Απλότητα

Ο Αριστοτέλης έλεγε στον Αλέξανδρο συχνά ότι ο πραγματικά δυνατός  άντρας είναι αυτός με τις λιγότερες επιθυμίες.

Ο κατακτητής του κόσμου, ο Μέγας στρατηλάτης θέλησε λίγο πριν πεθάνει, να του σηκώσουν τα χέρια ψηλά να τα δουν όλοι, να δουν ότι είναι άδεια…ότι ούτε αυτός δεν μπορεί να πάρει τίποτα υλικό μαζί του.

Η υλιστική κοινωνία μας αντίθετα σήμερα αρέσκεται, οργανώνεται και ζει με το να πολλαπλασιάζει τις επιθυμίες και τις ικανοποιεί αδιάκοπα.

Θυμίζει το μάταιο αδιάκοπο  αγώνα του Σίσυφου.

Η κατάθλιψη κυριεύει σταδιακά, η αίσθηση της ματαιότητας αυξάνει και η  βιτρίνα του καταναλωτισμού ανανεώνεται καθημερινά για να προσελκύσει αφελείς.

Ο πνευματικός άνθρωπος πάει αντίθετα στο ρεύμα.

Είναι ικανοποιημένος με ότι έχει υλικό και ανικανοποίητος με ότι έχει πνευματικό.

Ο υλιστής αισθάνεται το αντίθετο.

Η οικονομική κρίση αποκάλυψε την ηλιθιότητα των χρεών, των διακοποδανείων, των θαλασσοδανείων.

Η ρήση του Αριστοτέλη «η φτώχεια που δεν έχει χρέη είναι μεγάλος πλούτος» έρχεται μέσα από τους αιώνες να μας θυμίσει το δρόμο που χάσαμε σαν έθνος.

Είναι τραγικό να χάνουμε την ατομική και εθνική ελευθερία μας από τοκογλυφικά χρέη, παράγωγα επαίσχυντης δημιουργικής λογιστικής, ενώ οι παππούδες μας θυσίασαν τα πάντα στους πολέμους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο και να ‘ρθούμε σε πραγματικό λογαριασμό.

Ν΄ ανατρέψουμε μέσα μας, τις ψεύτικες αξίες του καταναλωτισμού και να ξαναγυρίσουμε στην απλότητα.

Τότε θα ανατραπεί και εξωτερικά αυτός ο συρφετός της μιντιακής, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που τόσο μας ταλαιπώρησε τις τελευταίες δεκαετίες.

Η γνωστή ρήση του Γκάντι ότι χρειάζεται να είμαστε η αλλαγή που θέλουμε να γίνει στον κόσμο, αυτές τις δύσκολες ώρες της μετάβασης από το παλιό στο καινούργιο που γεννιέται με όλους τους πόνους της γέννας, είναι επίκαιρη όσο ποτέ.

Η πιο σημαντική και αποτελεσματική πνευματική άσκηση είναι ένα πρόγραμμα μείωσης των επιθυμιών.

Αν το σύμπαν ακολουθούσε τις επιθυμίες του θα καταστρεφόταν μας λέει ένας μεγάλος σοφός.

Ο πλούσιος που θα μείνει εκτός της Βασιλείας είναι αυτός με τις πολλές επιθυμίες και το παραφουσκωμένο φυσικό και θυμικό στομάχι.

Η καμήλα αντίθετα μπορεί με ελάχιστη τροφή και νερό να διασχίσει ερήμους, να γονατίσει και να περάσει από τις χαμηλές πόρτες του κάστρου, το ¨μάτι της βελόνας¨.

Και αυτή η καμήλα κάποτε θα μεταμορφωθεί σε λιοντάρι και το λιοντάρι κάποτε σε παιδί.

Η ώρα της κατάρρευσης του παλιού

 Κρυπτόγραμμα  για τον Χριστό.

Ένα μέλος του Σαντχεντρίμ ρώτησε τον Χριστό:

«-Θα έρθεις σ΄ εμάς αν σε καλέσουμε;»

Ο Χριστός απάντησε:

 «- Καλύτερα να πάω στο νεκροταφείο γιατί εκεί δεν υπάρχει ψέμα».

Το μέλος του Σαντχεντρίμ συνέχισε:

 «-Γιατί δε μας αναγνωρίζεις, όταν ακόμα κι ο πατέρας σου παντρεύτηκε μια από τα μέλη μας;»

«-Περιμένετε μέχρις ότου το σπίτι σας καταρρεύσει. Τότε θα έρθουμε».

«-Γιατί λοιπόν θα έρθεις . Για να καταστρέψεις ή για να οικοδομήσεις;».

«-Ούτε για καταστροφή, ούτε για ανέγερση, αλλά για εξαγνισμό. Γιατί δεν θα επιστρέψω στις παλιές εστίες».

«-Τότε λοιπόν δε σέβεσαι τους προπάτορές σου;»

«-Νέα κύπελλα έχουν δοθεί για τη γιορτή. Το να σέβεσαι έναν πρόγονο δε σημαίνει αναγκαστικά να πίνεις από το κύπελλό του».

Διαβάζουμε στο «Φύλλα από τον Κήπο Του Μορύα, Φώτιση» του μεγάλου σοφού.

Και αναγνωρίζουμε εδώ ξανά το αληθινό πρόσωπο του Επαναστάτη Χριστού, αυτό που προσπαθούν αιώνες τα διάφορα Σαντχεντρίμ, να ξεθωριάσουν και αλλοιώσουν.

Έχει φτάσει όμως η αρχή της κατάρρευσης κι αυτό είναι το νέο.

Η θρησκευτική εξουσία χέρι χέρι με την οικονομική και την πολιτική βαδίζουν στο σίγουρο χαμό τους.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η βάρβαρη απροκάλυπτη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον του ανθρώπου έχει αποκαλύψει σε εκατομμύρια συνειδήσεις το ψέμα, την υποκρισία, τη βία της εξουσίας, την αδικία, τη λεηλασία των πόρων , την απάτη της δημιουργικής λογιστικής, την αδικία της συγκέντρωσης του πλούτου σε ελάχιστους.

Αυτή η συνειδητοποίηση είναι από μόνη της ένα μεγάλο βήμα.

Θα έρθει η ώρα αυτή η νέα συνείδηση που γεννιέται τώρα, να επιβάλλει τεράστιες αλλαγές, το πότε ακριβώς είναι άγνωστο.

Αυτό που ζούμε τώρα είναι η ώρα της εσωτερικής κατάρρευσης των ψεύτικων αξιών από τις οποίες δομήθηκαν τα υπάρχοντα οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά οικοδομήματα.

Επίκειται και η εξωτερική.

Εξαγνισμός σημαίνει  καθαρισμός  της Εικόνας από τα ασήμια , τα χρυσά, τους καπνούς από τα θυμιατά και τα λιβάνια.

Σημαίνει κρατάμε ότι συνάδει με την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και πετάμε όλες τις αρρωστημένες θεωρίες και πρακτικές του κέρδους με κάθε μέσο.

Ένας μεγάλος πόλεμος είναι μπροστά για την ανθρωπότητα και μια Μεγάλη Γιορτή την περιμένει!

Νέα κύπελλα έχουν ήδη δοθεί, καινούργιοι τρόποι εγκαινιάζονται και το πνεύμα αναζητά νέες πτήσεις και φωλιές.

Φωλιές σε κάθε σημείο αυτής της γης.

Μετακόμισε από τα ψηλά βουνά με τις χιονισμένες κορυφές και κατεβαίνει στους κάμπους και τις πολιτείες, στα σπιτικά, στην αγορά, παντού.

Ψηλό και επιβλητικό στέκει καταμεσής το άνομο οικοδόμημα, γεμάτο χρυσό, μα τα θεμέλια του είναι σαθρά κι έρχεται η ώρα της κατάρρευσης.

Μια παγκόσμια θρησκεία-φιλοσοφία- οπτική εμφανίζεται  ήδη όπου μόνο οι Αξίες και οι Αρετές μετράνε, η Θειότητα και το μεγαλείο του ανθρώπου τονίζεται, η αδερφική μοιρασιά του πλούτου και των φυσικών πόρων παγκόσμια θεωρείται επιβεβλημένη, η εξαφάνιση του βδελύγματος των τάξεων είναι αυτονόητη.

Είναι η ασυνείδητη, μα απίστευτα δυνατή κραυγή της καρδιάς της ανθρωπότητας.

Η Κραυγή Της Ελευθερίας!

Και θα τα ρίξει τα τείχη της Ιεριχούς αυτή η κραυγή και οι αλυσίδες των φυλακισμένων αθώων στα ανήλιαγα κάτεργα θα γίνουν σκόνη.

Το νησί της Μεγάλης Υπόσχεσης

Το νησί της Μεγάλης Υπόσχεσης στέκει ολόρθο κάτω από τα κλειστά βλέφαρα, κατάφυτο από ελιές, ολόγιομο ζωή.

Τ΄ανοιχτά πανιά του γοργοτάξιδου πλοίου  καργάρονται με ναυτικούς άλυτους κόμπους αφημένα στο Ζέφυρο.

Τ΄ ακρογιάλι του προορισμού, έχει ετοιμαστεί από μια μοίρα θαλασσινή.

Ένα λεηλατημένο παλάτι στέκει μαχαίρι στα σωθικά.

Ένας αμίλητος γιος με σφιγμένη γροθιά, πώς να είναι άραγε;

Και πάνω απ΄όλα μια γυναίκα, θύμηση γλυκιά, πόνος, προσμονή, ερωτήματα…

 Ο Ποσειδώνας αναγνώρισε το δίκιο του, σεβάστηκε το πείσμα του, παραμέρισε.

Στ΄αυτιά του τώρα αντηχεί το ξεδιάντροπο γλέντι των μνηστήρων, αφεντικά σε ξένο βιος.

Η προδοσία και η αρπαγή κερνούν η μια την άλλη.

Ο πορθητής  της Τροίας, ο δαμαστής των κυμάτων, ο μεγάλος περιπλανώμενος ζυγώνει στην Ιθάκη και σε λίγο θ΄αναζητήσει αυτούς που μπορεί να βασιστεί.

Η στεριά, η πιο αγαπημένη, φαίνεται  ήδη στον ορίζοντα.