που σε περίμεναν.
Διαβατάρικα πουλιά ρωτούσαν τον ήλιο
που να βρίσκεσαι.
Σύννεφα κυνηγημένα απ΄ τον άνεμο
σ΄αναζητούσαν σε χρυσαφένιες δύσεις.
Λύκοι κοιτάζοντας κατάματα το γεμάτο φεγγάρι
θρηνούσαν τα μεσάνυχτα.
Πρώτος μανταταφόρος το χαμόγελο σου.
Ο λόγος της δικαιοσύνης ύστερα.
Τα λυμένα μαλλιά, τα χυμένα στους ώμους,
δυο χείλη κόκκινα, μια σιγανή βροχή.
Κι ένα τραγούδι που ξεκίνησε
από λόφους και λιβάδια μακρινά,
πέταξε πάνω από βουνά, αιώνες και θάλασσες
και ζύγωσε στα πόδια μας
να χαράξει κύκλο πύρινο κι απαραβίαστο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου