Το τέλος της αυθεντίας

-Αδάμ, Αδάμ που ει;
ακούστηκε η φωνή του Οικοδεσπότη, μαζί με τα ξερά φύλλα, που έσπαζαν στα βαριά βήματα Του.
Έτρεμε σύγκορμος ο Αδάμ και έριχνε τα βάρη στην Εύα.
Μα το πρόσωπο της Γυναίκας ήταν ατάραχο, σκληρό, ανέκφραστο και η ματιά της ίσια και σκοτεινή.
Είχε πάρει την απόφαση της.
Δεν καταδέχτηκε δικαιολογία, κράτησε σφιχτά το μήλο στο ένα χέρι ,το χέρι του Αδάμ στο άλλο και βγήκε από τον Κήπο δίχως να κοιτάξει πίσω…

…
Πόσο … δίκιο είχες Εύα που επέμενες!
Παντοτινέ Φάρε και Δασκάλα μας!
Ποια θα ήταν η ιστορία μας, αν δεν έπαιρνες αυτή την απόφαση;
Προτίμησες από την φυτική μακαριότητα, τη περιπέτεια της συνείδησης!
Από τη σιγουριά του γνωστού, την έρευνα του αγνώστου.
Από την ασφάλεια της τυφλής υποταγής, το ρίσκο της επιλογής.
Από την ανευθυνότητα της άκριτης υπακοής, την ευθύνη του κέντρου των αποφάσεων.
Παράτησες την ανέμελη ευτυχία για κάτι που δεν …ήξερες!
Αυτός που σε έπλασε, λέει κατ΄ εικόνα και ομοίωση, θα αποδεχόταν ποτέ τέτοια απαγόρευση;
αναρωτιόσουν πολλές νύχτες άγρυπνη…
Οι ανέμελοι περίπατοι και χαιρετούρες, δε σου έδιναν πια καμιά χαρά.
Τα εξημερωμένα λιοντάρια και αυτές οι μεγάλες γάτες, οι τίγρεις που γουργουρίζαν,
δε σου άρεσαν…
Προτίμησες το κρύο της μοναξιάς και το ουρλιαχτό των άγριων θηρίων μέσα στη νύχτα, από το συνωστισμό στο τζάκι.
Τα έβαλες με τη γύμνια, τη φτώχεια, το θάνατο, τη σκληρή ανάγκη και την έλλειψη!
Και γέμισες τη γη πολεμιστές !
Και κυρίευσαν τον κόσμο!

…
Τούτο το δράμα δεν παίχτηκε μόνο στην αρχή της ιστορίας.
Επαναλαμβάνεται διαρκώς από τότε, στη αρχή της ζωής, κάθε Πολεμιστή, που σέβεται και τιμά τα όπλα του!
Πολεμιστής είναι αυτός που αφουγκράζεται τη φωνή που βγαίνει από τα σπλάχνα του, τολμά να παρακούσει την απαγορευτική προσταγή, απλώνει το χέρι ,κόβει το Μήλο της Συνείδησης και παίρνει επάνω του την μεγάλη ευθύνη του δρόμου και της ζωής του!
Δεν ανέχεται διαταγές!
Είναι πολεμιστής, όχι στρατιώτης.
Δεν θα ακολουθήσει κανέναν και δε θα γίνει ποτέ οπαδός!
Το κέντρο αποφάσεων στον άνθρωπο, είναι το κέντρο βάρους του.
O Πολεμιστής ποτέ δε στερείται το κέντρο βάρους του.
Αν στη φυσική, το διάνυσμα του κέντρου βάρους,βγει έξω από τη βάση στηρίξεως, επέρχεται ανατροπή.
Έτσι δε παραχωρεί σε κανένα (έστω και σοφό), αυτό το δικαίωμα!
Βγαίνει κι αυτός, έξω από το παράδεισο της βεβαιότητας και της ασφάλειας
του γνωστού και τον υποδέχεται…ο παγωμένος αέρας του καινούργιου.
Ό,τι αξίζει όμως, σε αυτή τη ζωή, έχει μεγάλο τίμημα…
Η αξιοπρέπεια του ελεύθερου, σκεπτόμενου ανθρώπου αξίζει να σωθεί πάνω απ΄ όλα!
Η παραδοχή μιας αυθεντίας δεν είναι στο δρόμο του πολεμιστή!
Τι κι αν το είπε ο Βούδας ή ο Χριστός ή ο Αριστοτέλης;
Όλα εξετάζονται με τη διαδικασία της λογικής ανάλυσης, του πειράματος και της επαλήθευσης, δίχως να χάνεται ο σεβασμός στους μεγάλους Δασκάλους της φυλής!

Ο ευαγγελιστής φιλόσοφος του Υπεράνθρωπου ,ο Νίτσε θεωρεί καλό ό,τι αυξάνει τη δύναμη
και κακό ό,τι τη μειώνει!
Τόσο απλά και ξεκάθαρα!
Η αυθεντία εξασθενεί τη δύναμη.
Καιρός να τη ξεφορτωθούμε!
Ήρθε ο καιρός του τέλους της αυθεντίας!
Μια θεωρία στόχο έχει να ερμηνεύσει ένα φαινόμενο.
Αν δεν μπορεί ,δεν είναι σωστή ή είναι λειψή.
Πάντα η πράξη έχει το τελευταίο λόγο της αποδοχής ή της απόρριψης.
Το σπαθί της Αλήθειας είναι δίκοπο!
Η μία κόψη είναι το ναι και η άλλη το όχι.
Ο Πολεμιστής είναι που αποφασίζει, πότε θα δεχτεί κάτι και πότε θα το απορρίψει.
Ζει απροσκύνητος στα βουνά του στοχασμού και έχει στήσει σκοπούς για ο,τιδήποτε πλησιάζει το λημέρι-συνείδησή του!
Είτε είναι αυτό μια εντύπωση, μια άποψη, μια γνώμη, μια επιθυμία.
…
Πόσο δίκιο είχες Εύα που επέμενες!
Θα είχαμε στερηθεί τόση γνώση, τόση χαρά του ταξιδιού μέσα στο άγνωστο!
Είναι μεγάλη η χαρά να νοιώθεις την ευθύνη των πράξεων στους ώμους σου!
Να ανοίγεις καινούργιο δρόμο και να περνάς!
Να στέκεσαι στο σταυροδρόμι και να διαλέγεις τη στράτα σου.
Να ανοίγεις το χάρτη και να καθορίζεις την πορεία σου!
Να διαλέγεις την Τροία που θες να κατακτήσεις!
Να κοιτάς μια κορφή και να λες <<Αυτή θέλω!>>.

Το <<τι θα πει ο κόσμος >>, η ψυχολογική εξάρτηση από την κοινή γνώμη, είναι το επόμενο που αποβάλει ο Πολεμιστής.
Όλος ο κόσμος να πιστεύει κάτι , δεν σημαίνει τίποτα γι΄αυτόν.
Δε θα διστάσει να έρθει σε σύγκρουση με όλο τον κόσμο για την αλήθεια.
Αυτό είναι και ένα τεστ για να βλέπουμε ποιο βαθμό απόσπασης, έχουμε πετύχει από τις κοσμικές αξίες.
Αν μας πειράζει, στενοχωριόμαστε , θυμώνουμε ή αντίθετα χαιρόμαστε ,με μια κρίση της κοινής γνώμης για μας, τότε απέχουμε αρκετά από το στόχο μας.
Τότε το χρυσάφι της γης, ασκεί ακόμα έλξη πάνω μας…
Μπορεί αυτή τη στιγμή με κάθε ειλικρίνεια, να δηλώνουμε ότι δε μας ενδιαφέρει το τι θα πει ο κόσμος ,αλλά να αισθανόμαστε μια ενόχληση για την άδικη κρίση ή υπερηφάνεια για τον έπαινο του.
Αυτός είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας, ότι ένα τμήμα του εαυτού μας δεν μας ακολουθεί!
Αυτό είναι το υποσυνείδητο κομμάτι μας, που είναι πολύ μεγαλύτερο από το συνειδητό.
Είναι σα το παγόβουνο, που εξέχει μόλις ένα μέρος και το υπόλοιπο είναι βυθισμένο στο νερό.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το λιώσιμο του παγόβουνου ,παρά με τη φωτιά της Γνώσης.
Με τη διαρκή τοποθέτηση των πραγμάτων.
Ξανά ,ξανά και πάλι ξανά!

Που αναφέρεται τελικά ο Πολεμιστής;
Που δίνει λογαριασμό;
Μονάχα στη Συνείδησή του! Πουθενά αλλού!
Εμείς τη ζωή μας θα την περπατήσουμε καβαλάρηδες! >>Μενέλαος Λουντέμης