Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Ο Δρόμος του Σαμουράι


Μέσα από τις ομίχλες της Γιαπωνέζικης μα και παγκόσμιας ιστορίας, μέσα από την καταχνιά του ιερού βουνού Φούτζι , με βαριά αρματωσιά και σταθερό ανάλαφρο βήμα ξεπροβάλει ο Σαμουράι!
Υπήρξε το ανώτατο πρότυπο ανθρώπου που έπλασε η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και κατάθεσε στο πνεύμα της ανθρωπότητας, όπως οφείλει κάθε λαός να πράττει.
«Μπροστά στους άλλους να στέκεσαι χαμογελαστός-
μπροστά στον εαυτό σου να στέκεσαι αυστηρός—
στην ανάγκη να στέκεσαι γενναίος-
στην καθημερινή ζωή πρόσχαρος-
όταν σε χειροκροτούν να στέκεσαι απαθής-
όταν σε σφυρίζουν ασάλευτος.»
έγραφε ο Σαμουράι Κατσού Καϊσού, δίνοντας το στίγμα των τρομερών αυτών πολεμιστών.

Το χρέος, η τιμή, η σκληρή πειθαρχία σε σώμα και ψυχή, η περιφρόνηση του θανάτου, η αφιλοκέρδεια στάθηκαν οι μεγάλες τους αρετές και δημιούργησαν το Δρόμο του Σπαθιού του Σαμουράι!
Μια ζωή ασκητική, λιτοδίαιτη, ριψοκίνδυνη ήταν κοινή για όλους.
Το μεγάλο χαρακτηριστικό της ήταν η απόφαση θανάτου.
Μεταξύ της ατίμωσης και του θανάτου προτιμούσαν το θάνατο, όπως και μεταξύ αυτού και της υποχώρησης.
Η τέχνη της ξιφασκίας απέκτησε ένα πολύ υψηλό σκοπό.
Δίδαξε στρατηγική, σεβασμό στη ζωή και περιφρόνηση στο θάνατο, το μεγάλο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Η γενναιότητα, η αξιοπρέπεια, η ευθύνη, η παλικαριά, η αυτοθυσία, έφτασαν
σε δυσθεώρητα ύψη.
Όπου ιστορικά έμπαινε η Αρετή και η Αξιοπρέπεια, η Τιμή πάνω από τη ζωή, η τελευταία μεγαλουργούσε…έτσι κι εδώ.

Το Μπουσίντο, ο κώδικας τιμής και αξιών τους, ήταν απαραβίαστος.
1.Πάνω από όλα η τιμή και το χρέος.
2.Υπακοή τυφλή στον Αυτοκράτορα.
3. Τόλμη, περιφρόνηση στο θάνατο΄να΄σαι έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
4.Πειθαρχία ανήλεη στη ψυχή και το σώμα.
5. Ευγένεια, γλυκιά συμπεριφορά στους φίλους ,εκδίκηση σκληρή στους εχθρούς.
6. Καμία οπισθοχώρηση ,έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
7.Γενναιοδωρία,η οικονομία είναι μια μορφή ανανδρίας.

Ο Αυτοκράτορας ή ο Αρχηγός αντιπροσώπευε το ανώτερο ιδανικό και το Γενικό Καλό στο οποίο ήταν αφιερωμένος.

Η Ιαπωνική λέξη που τους χαρακτήριζε ήταν Φουντόσιν, που σήμαινε ότι παράμεναν ασάλευτοι στο πόνο και επιδείκνυαν πειθαρχία στη χαρά.

Δεν τον ενδιέφερε τόσο η νίκη ή η ήττα, έστω κι αν
στις πιο πολλές φορές αυτό ισοδυναμούσε με ζωή ή θάνατο, αλλά η έκφραση της ουσίας της στρατηγικής, του Μπουσίντο, της Αρετής, της Τιμής.
Το μυστικό της ξιφασκίας ήταν η απελευθέρωση από το φόβο του θανάτου,γι΄αυτό και η ζωή του ερωτοτροπούσε διαρκώς μαζί του.

Η νίκη μέσω απάτης ή τεχνάσματος ήταν απαράδεχτη.
Σκοπός ήταν η νίκη μέσα από την ορθή ανάπτυξη της στρατηγικής.
Η επιτυχία σε ένα εγχείρημα δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά η επιτυχία μέσα από την ορθή προσπάθεια, ο τρόπος προς αυτή ήταν που μετρούσε πιο πολύ.

Οι υψηλές τεχνικές που αναπτύχθηκαν απαιτούσαν εγρήγορση και πειθαρχία πνεύματος και σώματος.
Η μεγάλη αυτοσυγκέντρωση ήταν προϋπόθεση απαραίτητη.

Το σπαθί του Σαμουράι ήταν η ψυχή του.
Ήταν η έκφραση του πνεύματός του στη γη.
Το διατηρούσε πάντα κοφτερό και το άγγιζε με σεβασμό.
Φορούσε κάτω από τη βαριά αρματωσιά ένα μεταξωτό ελαφρύ πουκάμισο.
Πίσω από την αυστηρή όψη, κρυβόταν μια τρυφερή καρδιά.
«Τα χιόνια έλειωσαν, φεύγω για το πόλεμο, μπορεί να μη γυρίσω.
Αλλά εσύ δαμασκηνιά, μη ξεχάσεις ν΄ ανθίσεις και φέτος.», έγραφε σ΄ ένα χάι κου.
Κοκορό θα πει καρδιά.
Σακουρά θα πει άνθος κερασιάς.

Χίλιες και άλλες δέκα χιλιάδες μέρες άσκησης περίμεναν τον Σαμουράι.
Σκοπός η ανακάλυψη του Ταό της τέχνης της ξιφομαχίας.
Μέσα από τη συνεχή άσκηση η λησμοσύνη του μικρού εαυτού.
Με το σπαθί του αναζητούσε το φως.

Στο βιβλίο «Χα Γκαγκούρε» ή «Κρυμένα φύλλα» γραμμένο το δέκατο έβδομο αιώνα από τον Τσουνετσόρι και μερικούς άλλους σαμουράι διαβάζουμε:

«Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει ο πολεμιστής από το να παραμένει πιστός στο Δρόμο του πολεμιστή;
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν αμέσως στην ερώτηση: «Ποιος είναι ο Δρόμος του πολεμιστή;».
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζουν μέσα στην καρδιά τους.
Λέγοντας τον Δρόμο του Πολεμιστή εννοούμε το θάνατο.
Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ο θάνατος.
Αυτό σημαίνει να διαλέγουμε το θάνατο όποτε μας προσφέρεται η εκλογή μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό.
Σημαίνει πάντα να βλέπουμε τα πράγματα ως το τέλος τους με αποφασιστικότητα.
Το να πιστεύει κανείς ότι «θάνατος δίχως να πετύχουμε το στόχο μας είναι άσκοπος», είναι τρελή άποψη. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτόν το θάνατο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα επάνω στο Δρόμο του πολεμιστή.
Αν διατηρείτε το πνεύμα σας σωστό πρωί και βράδυ, συνηθισμένο στην ιδέα του θανάτου και αποφασισμένο για τον θάνατο και θεωρείτε τον εαυτό σας νεκρό σώμα, θα γίνετε ένα με το Δρόμο του πολεμιστή, θα ζήσετε χωρίς να υπάρχει περίπτωση να σφάλλετε και θα εκτελείτε πάντα σωστά τα καθήκοντά σας.
Όσοι τηρούν πιστά τους Τέσσερις όρκους και υψώνουν τη σκέψη τους πάνω από την προσωπική ιδιοτέλεια, πραγματώνουν μια σοφία που είναι ανεξάρτητη από τη σκέψη.
Γι’ αυτό όποτε πρόκειται να επιχειρήσετε κάτι, πριν αρχίσετε, προσηλώστε τη θέλησή σας στους Τέσσερις Όρκους και απαλλαχθείτε από την ιδιοτέλεια. Τότε αποκλείεται να αποτύχετε.
Οι Τέσσερις Όρκοι :
Ποτέ μην είστε καθυστερημένοι στο Δρόμο του πολεμιστή.
Να είστε χρήσιμοι στον Άρχοντα.
Δείχνετε σεβασμό στους γονείς σας.
Ξεπεράστε τη χαρά και τη θλίψη. Να υπάρχετε για το καλό του ανθρώπου».

Φούτζι θα πει χρέος.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Δούρειος Ίππος


Κοιτάζει ο Οδυσσέας από το όρος Οίδα την αγέρωχη Τροία και στα μάτια του αντιφεγγίζει η μελλούμενη ανελέητη πυρκαγιά.
Έχει διαλέξει ήδη τους καλύτερους πολεμιστές για να επανδρώσουν το Δούρειο Ίππο.
Το Ποσειδώνιο άλογο ετοιμάζεται γοργά και για την απόρθητη Τροία έχει αρχίσει ο αντίστροφος χρόνος ώσπου να παραδοθεί στις φλόγες της λεηλασίας.

Η Τροία είναι σύμβολο της ύλης και ο Δούρειος Ίππος συμβολίζει τη δύναμη μέσα στην ύλη.
Είναι οι θέσεις δύναμης μέσα στον κόσμο.
Οι Αχαιοί πολεμιστές προσποιήθηκαν ότι και αυτοί επιδιώκουν την ίδια δύναμη και τιμούν τον ίδιο πια θεό, τον Ποσειδώνα.
Έτσι οι υλιστές Τρώες ξεγελάστηκαν και άνοιξαν τις Σκαιές Πύλες.

Έχει φτάσει ο καιρός της μεγάλης άλωσης, σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι γιοι του κραταιού Πρίαμου έχουν αποδεκατιστεί.
Από την κοιλιά του ξύλινου αλόγου ξεπηδούν αποφασισμένοι Έλληνες στη ψυχή, πολεμιστές.
Ο απαράμιλλος Όμηρος μας δίνει τον τρόπο της άλωσης της Τροίας.

Η Δύναμη είναι το κλειδί!
Θέσεις δύναμης μέσα στον κόσμο!
Σε κάθε άπαρτο κάστρο υλιστικότητας κι ένας Δούρειος Ίππος πνευματικότητας!
Να σταματήσει εδώ η εξουσία των Τρώων!
Οι Αχαιοί δε θα δεχτούν άλλο τις προσβολές τους.

Το σύστημα προώθησε άτομα με ιδιαίτερη σκληρότητα, αριβίστες, με σκοπό να το υπηρετήσουν και αντίθετα κυνήγησε αυτά με αξίες και ιδανικά, που οπισθοχωρούσαν στον μικρόκοσμό τους.
Οι θέσεις δύναμης και η εξουσία ήταν ως τώρα ο προνομιακός χώρος δράσης των υλιστών.
Οι πνευματικοί άνθρωποι προτιμούσαν την ανωνυμία, την τέχνη, το διάβασμα, την ερημιά, τη διασφάλιση της αξιοπρέπειας τους και της ελευθερίας τους.
Ήταν πάντα σε μια αμυντική θέση.
Ήρθε ο καιρός της αλλαγής τακτικής!
Ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης!
Ήρθε η ώρα της διεκδίκησης της εξουσίας!

Δούρειος ίππος σημαίνει ότι σε κάθε τομέα προσπάθειας και σε κάθε χώρο εξουσίας θα εμφανιστούν νέοι άνθρωποι διαφορετικής νοοτροπίας που θ΄ αλλάξουν την ως τώρα τάξη πραγμάτων.

Η δύναμη σήμερα προσδιορίζεται κυρίως από το χρήμα.
Είναι μεγάλη ανάγκη να μεταβληθούν οι πολεμιστές σε κυνηγούς του χρήματος!
Να το αρπάξουν από τ΄ άπληστα χέρια που το έχουν συγκεντρώσει!
Ας είναι σταθερός στόχος ο πλουτισμός!
Με αυτό γίνονται οι πραγματοποιήσεις στην ύλη, γιατί να το αρνούμαστε;
Ποιος μας θέλησε ανίσχυρους στην ύλη;
Γιατί αφήνουμε ελεύθερο το γήπεδο στους υλιστές;
Γιατί να παραχωρούμε την εξουσία στους αδικητές;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τους διαπλεκόμενους επαγγελματίες της πολιτικής;
Ως πότε ούτε καν θα ψηφίζουμε;

Θέσεις επιρροής και δύναμης μέσα στον κόσμο ας είναι ο σκοπός!
Νέοι πολιτικοί με αρχές, δάσκαλοι που εμπνέουν, επιχειρηματίες με ηθική, επιστήμονες με ανθρωπιά, τέχνη με ομορφιά και ανάταση.
Μέσα στα δημαρχεία, στη βουλή, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γραφεία των επιχειρήσεων, στα ερευνητικά εργαστήρια, στα μέσα ενημέρωσης, στα θέατρα, στα βιβλιοπωλεία ας φυσήξει νέος αέρας!
Παντού ανατροπή!

Η καινούργια μας πυξίδα δείχνει τη δύναμη.
-Καλό είναι ότι μας κάνει πιο δυνατούς!
Κακό ότι μας εξασθενεί.
Έτσι ν΄ αρχίζει το νέο μας ευαγγέλιο!
Αυτός είναι ο πιο ορθός τρόπος να μετράμε τα πράγματα και να αξιολογούμε το κάθε τι.
Ανθρώπους, ιδέες, συνθήκες, σχέσεις, τρόπους ζωής.
Ας πάρει τέλος η εξασθενιστική εσωστρέφεια.
Μην αφήσουμε άλλο τη δύναμη στα χέρια αυτών που τη χρησιμοποιούν για επιβολή.

Κάτω ο διεφθαρμένος Καίσαρας!
Δεν πληρώνουμε άλλους άδικους φόρους, σκλάβου χαράτσι!
Δεν σκύβουμε άλλο το κεφάλι στην αδικία!
Σωκράτη μην πιεις το κώνειο, Ιησού μη σταυρωθείς ξανά!
Μαθητές βγάλτε το σπαθί και ας πεθάνετε και εσείς από αυτό!
Καλύτερα ο θάνατος από τη ντροπή του ξημερώματος Πέτρο!
Τα κλάματα δε θα παραγράψουν πάλι τη δειλία.

Ο Οδυσσέας στην Ιθάκη μαζί με την Πηνελόπη διεκδίκησε και την εξουσία.
Δεν την άφησε σε κανέναν Αντίνοο ή Ευρύμαχο.
Ο Νταρμαράτζα στέφθηκε βασιλιάς μετά τη νίκη του, βασίλεψε με δικαιοσύνη
και σαν έφτασε η ώρα να φύγει απέδειξε πόσο εύκολο ήταν για αυτόν!
Αυτή είναι η μεγάλη ειδοποιός διαφορά, που αποκαλύπτει την ποιότητα του κινήτρου!

Με όσο πάθος διεκδικούμε δύναμη, με άλλο τόσο απομακρυνόμαστε αν χρειαστεί!

Κάποτε αποφεύγαμε τη πολύβουη αγορά, γιατί τη φοβόμαστε.
Τώρα κατευθυνόμαστε ίσια σε αυτή και ανοίγουμε μαγαζί με καλά και προσιτά προϊόντα στο κέντρο της.
Το ηθικό εμπόριο είναι η απάντηση στην απάτη και στην υπεραξία.

Οι πολεμιστές έχουν ένα πλανητικό όνειρο και ζουν και πεθαίνουν γι΄ αυτό.

Ζητούν τη δύναμη αλλά δεν την αγαπάνε.
Η καρδιά τους ανήκει στο φως και πουθενά αλλού!

Καβάλα στα άλογά σας πάρτε τη γη δικιά σας πολεμιστές του φωτός!
Πάρτε πίσω τη γη και το νερό που σας κλέψανε!

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Κραυγή


-Bοήθεια,κράζεις Κύριε κι ακούω!
έγραφε ο μεγάλος μας στοχαστής Καζαντζάκης πριν ογδόντα χρόνια στην Ασκητική.

-Βοήθεια!
Η σπαραχτική Κραυγή σκίζει ξανά τη θανατερή σιωπή του πηχτού σκοταδιού του 21ου αιώνα!
Ο Θεός κινδυνεύει ξανά!

Η Κραυγή Του αντιλαλεί στα βουνά, στους βράχους κι όλα τα πλάσματα της γης αισθάνονται ένα σφίξιμο στην καρδιά τους.
Από αυτή τη βαθιά σπηλιά, την καρδιά, ακούγονται μουγκρητά, κραυγές, βαθιές ανάσες…
Κάποιος χεροδύναμος παλεύει με θεριό δυνατότερό του…
Κάποιος καλεί απεγνωσμένα σε βοήθεια!
Κάποιος πολύ δικός μας!
Οι πολεμιστές που αφουγκράζονται τη πολύβουη μάχη, ξεκρεμούν αποφασιστικά τα όπλα τους.

Η αντίληψη ενός Θεού με λευκά μαλλιά, μόνιμου κάτοικου ενός μακάριου παραδείσου κάπου στον ουρανό, έρχεται στο τέλος της.
Ένας Θεός μαχόμενος, αγωνιστής, γεμάτος τραύματα, νίκες και ήττες έρχεται να πάρει τη θέση του αποστασιοποιημένου γερο-Πατέρα.

Δεν είναι ουδέτερος αυτός, αναιμικός, αψεγάδιαστος.
Έχει προτιμήσεις, πάθη και ελαττώματα!

Είναι ένας κένταυρος με σώμα ανθρώπου και πρόσωπο Θεού!

Είναι ο Αρχηγός ενός στρατού χαμένου που μάχεται να φτάσει στη θάλασσα!

Είναι Πολεμιστής τρομερός που στέκεται φορές όρθιος, ασάλευτος, με το σπαθί στο χέρι, στην κορφή του βουνού και η σκιά του σκεπάζει τον κάμπο.

Είναι καβαλάρης που καλπάζει ολομόναχος, ολονυχτίς στην έρημο κάτω από το γεμάτο φεγγάρι.

Πλαντάζει από τον καημό, παίρνει τη λύρα, τη φλογέρα, τα τύμπανα και όλα τα πλάσματα χορεύουν συνεπαρμένα στο ρυθμό Του.

Είναι Πολέμαρχος που θέλει κοντά μονάχα πολεμιστές ικανούς να υπακούουν τις πιο αυστηρές διαταγές που προφέρει μονάχα στη σιωπή.
Θέλει κοντά του ήρωες με γνώμη, ανεξαρτησία και σοφία να τον συμβουλεύουν.
Μαζί να πολεμούν, να μοιράζουν τις ευθύνες, να τους εμπιστεύεται ότι δε θα υποχωρήσουν.

Είναι σκληρός σαν το διαμάντι.
Πόσες φορές δεν έβαλε φωτιά πίσω από το δικό του στράτευμα, πόσα γιοφύρια πίσω δε γκρέμισε!

Αποστρέφεται τους ψάλτες, τους ζητιάνους που τον πλησιάζουν παρακαλώντας κι αυτούς που τον προσκυνάνε!
Κρατά μόνο αυτούς που έρχονται οπλισμένοι, που τον κοιτούν στα μάτια και στέκονται όρθιοι μπροστά του.
Τους μετρά με την ικανότητά τους στη μάχη.
Άλλο μέτρο δεν έχει.

Αναζητά εκείνους που μπορούν να αναλάβουν μια δύσκολη αποστολή και να τη θέσουν σε πέρας.

Δέχεται μόνο όσους φέρνει η μεγάλη του κόρη, η Ευθύνη.

Ο πόλεμος του είναι πολύνεκρος κι ατέλειωτος.
Οι αντοχές ξεπερνιούνται.
Το χάος χάσκει απειλητικό.
Η ήττα παραμονεύει σε κάθε βήμα.
Το σκοτάδι βρυχάται κυρίαρχο και πολυδύναμο στην επικράτειά του.
Οι οπαδοί του σκοταδιού πολυάριθμοι και τα βέλη τους σκεπάζουν τον ήλιο ξανά και ξανά.

Ο ίδιος ο Αρχηγός είναι φορές που φοβάται…
Κρύβεται στα καταράχια, στην ερημιά να μη τον βλέπουν και αφήνει το θρήνο του ελεύθερο να ξεσπάσει!

Κάθε πολεμιστής που αποφασίζει να τον ακολουθήσει είναι και μια ανάσα ελπίδας γι΄ αυτόν.

Κάθε πολεμιστής πολύτιμος.
Κάθε προσφορά στον αγώνα δεκτή.

Κάθε νίκη ή ήττα ενός πολεμιστή έχει αντίκτυπο σε όλο το στράτευμα.
Ανήκει σε όλους.
Ένας μόνο πολεμιστής μπορεί ν΄ αλλάξει τη ροή, να σώσει όλους, πόσες φορές δεν έχει γίνει;

Κάθε ώρα επίτευξης μετρά.
Κάθε ύψωμα που καταλαμβάνεται προωθεί όλο το σώμα.
Κάθε ευγενικός στοχασμός προστίθεται στο κοινό οπλοστάσιο.
Κάθε γενναία πράξη σκορπίζει ενθουσιασμό.
Κάθε αξία που υπερασπίζεται, ένα πανί που υψώνεται στο πολυτάξιδο Ιστιοφόρο.

Ένα καράβι στην καταιγίδα χρειάζεται ναύτες, αξιωματικούς και καπετάνιο επιδέξιο για να σωθεί.

Ένας αντίπαλος στρατός πλησιάζει απειλητικά.
Πολλές φορές έχουν συγκρουστεί, γνωρίζονται καλά.
Τώρα στέκονται και οι δυο πάνοπλοι και αποφασισμένοι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους.
Από τη μια η άνοδος, το πνεύμα, η εξέλιξη, η ελευθερία.
Από την άλλη η κάθοδος, η υλιστικότητα, ο ολοκληρωτισμός, ο διαχωρισμός των ανθρώπων.

Τα λάβαρα ξετυλίγονται και γράφουν Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, από τη μια.
Επιβολή, Δύναμη και Χωριστικότητα από την άλλη.
Η σύγκρουση είναι ήδη σφοδρή.

Μια από τις κρισιμότερες εποχές της ανθρωπότητας έχει αρχίσει.
Μια κρίση μεγάλη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Είναι η μεγαλύτερη μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, μπορεί και πιο μεγάλη.
Από μια κρίση φεύγει κανείς δυνατότερος ή χάνει μια ευκαιρία που θα τη πληρώσει ακριβά με πολύ κόπο και χρόνο.
Το διακύβευμα ίσως τώρα να είναι και η ίδια η ύπαρξη της.

Ο ολοκληρωτισμός που ηττήθηκε σκληρά στρατιωτικά στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, σηκώνει πάλι το απαίσιο κεφάλι του με τη μορφή του οικονομικού ολοκληρωτισμού και της εθνικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.

Αν δεν μπορέσει σα σύνολο η ανθρωπότητα να ανταποκριθεί στην ανάγκη για μοιρασιά των πόρων, για ειρήνη, για ενότητα, για κατανόηση, για αξιοπρέπεια, για διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και επιμείνει στην αδικία, στην ανισότητα, στην καταδίκη του τρίτου κόσμου στην πείνα, στο ανήθικο υπερκέρδος, τότε με τη δύναμη που διαθέτει μπορεί να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές.

Πεδίο μάχης για τον ολοκληρωτισμό και την ελευθερία είναι τα σπίτια μας(!), τα σχολεία μας(!), ο στρατός, τα εργοστάσια, οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εταιρείες, οι χώροι εργασίας, τα ΜΜΕ, η πολιτική ζωή, η σαβούρα που βαφτίζεται τέχνη, η άθλια μορφή της θρησκείας που σκορπά μίσος, φόβο, ενοχή και υποταγή.

Δυο είναι οι επιλογές μπροστά μας.
Η μια είναι ο τέλειος εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τα εκατομμύρια παιδιά του τρίτου κόσμου να συνεχίσουν να πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες.
Της καταπάτησης κάθε έννοιας δικαιοσύνης με την απροκάλυπτη επιβολή του «δίκιου» της δύναμης, όπως συμβαίνει στην Παλαιστίνη και Κύπρο.
Τον οικονομικό έλεγχο των κρατών από υπερ-οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι πλούσιοι με κάθε τρόπο πλουσιότεροι και οι φτωχοί τελείως εξαθλιωμένοι.
Τα μεγάλα κράτη να επιβάλουν τα σχέδιά τους στα ανήμπορα μικρά.
Το πιο επίφοβο και υπερφίαλο κράτος η Αμερική να είναι ο διεφθαρμένος σερίφης του πλανήτη.

Η άλλη επιλογή είναι η μοιρασιά του πλούτου, η κατάργηση των συρματοπλεγμάτων του μίσους μεταξύ εθνών, η κατάργηση των τάξεων, η κατάργηση των θρησκειών όπως είναι σήμερα και να υπάρχει στη θέση τους η μια θρησκεία της καλοσύνης και Θεός να μείνει μοναχός ο Αρχηγός Λαός!

Ο πόλεμος αυτός είναι δικός μας.
Ποιος είναι αυτός που δε γρικά τη μάχη;
Ποιος ο άπραγος;
Ποιος ο λιποτάχτης;
Ποιος εγκατέλειψε τη σκοπιά του;
Ποιος ο προδότης;

-Βοήθεια!
Ευμαίε ακούς το χτύπημα στην πόρτα σου;
Τηλέμαχε είσαι στο πλάι του θρυλικού πατέρα σου;

Σύντροφε Αρχηγέ, κουράγιο!