Σα γλυκοχάραξε ο Χρόνος, πήρε ο Θεός το μικρό του Γιο τον Άνθρωπο απ΄ το χέρι και βγήκαν στο ξάγναντο.
Του ΄δειξε τα βουνά , τις θάλασσες, τους κάμπους με τα ζώα και τα δέντρα και τ΄αστέρια κρεμασμένα να τους φέγγουν από πάνω και του ΄λεγε και του΄λεγε πως όλα αυτά είναι δικά του!
-Όλα τούτα που βλέπεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ζωγραφιά σου! Είσαι εσύ!
Πάρε το πινέλο Γιέ μου και πήγαινε τελείωσε τον πίνακα!
Έφυγε ο Άνθρωπος κι από τότε ασκείται στην τέχνη της ζωγραφικής και προσπαθεί να τελειώσει αυτόν τον πίνακα!
Ζωγραφίζει τοπία, συνθήκες, απλώνει τον εαυτό του παντού,
θέλει να δημιουργήσει τον τέλειο πίνακα!
-Ποιος είμαι;
μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια, που σφίγγουν το δεύτερο πινέλο του!
Απλώνει χρώματα, σηκώνει καταιγίδες, μέρες ηλιόλουστες, λουλούδια και αρώματα πολλά!
Ζωγραφίζει πρόσωπα, ζητά να δει την τέλεια αυτοπροσωπογραφία!
Σηκώνει Παρθενώνες, θερμοπύλες, πεδία μαχών αιματηρά.
Ζωγραφίζει ψηλά βουνά και αποφασισμένους ορειβάτες, θάλασσες βαθιές και δύτες άφοβους.
Βόδια πλατυμέτωπα να οργώνουν τη γη κι άλογα πολεμικά να τρέχουν στα σύνορα.
Σπάει τα σύνορα, δεν τον χωρούν!
Είναι ο Άνθρωπος!
Σαν δεν του αρέσει ένας πίνακας, διόλου δε διστάζει να χύσει χρώμα πολύ επάνω του, να ξαναδοκιμάσει κάτι διαφορετικό.
Είναι ο Δημιουργός, ο Συντηρητής κι ο Καταστροφέας.
Δημιουργάει πρότυπα και καλούπια ανθρώπων κι ύστερα από καιρό τα σπάει.
Ψάχνει τον εαυτό του και ζωγραφίζει τον Ήρωα με τα χίλια πρόσωπα!
Είναι αγνός, δημιουργεί τη Παναγία, την Άρτεμη, την Αθηνά, τη Σάκτι, τη Κάλι.
Παίρνει χώμα, νερό και φωτιά και δημιουργάει θεό!
Είναι ο Άνθρωπος, ο Δημιουργός!
Γράφει, ζωγραφίζει, τσαλακώνει το χαρτί, το πετά άσπλαχνα.
Είναι ο Άνθρωπος, ο Καταστροφέας!
Είναι ο Γλύπτης του Μέλλοντος!
Στοχάζεται μια Ιδέα και καταπιάνεται να τη ζωγραφίσει!
Μια ουσία σκληρή και ασχημάτιστη έχει στα χέρια του και παλεύει να της δώσει το σχήμα του.
Από τη μια η αταξία και το χάος των στοιχείων , από την άλλη η μορφή και η τάξη και η οργάνωση της ύλης.
Γεννιέται, μεγαλώνει, γερνάει, πεθαίνει ταυτόχρονα!
Κάπου ξημερώνει κι αλλού νυχτώνει.
Είπε πως είναι η Εξέλιξη και την άπλωσε σε όλο τον καμβά.
Πολεμιστές μάχονται, εραστές ενώνονται, εργάτες δουλεύουν και αγρότες οργώνουν τη σκληρή γη.
Στοχάστηκε πως είναι μια Κραυγή και την έβαλε στο στόμα του λιονταριού που χυμάει στο ζαρκάδι, στον αετό που κάνει εφόρμηση, στο τραγούδισμα του κύκνου, στο ρόγχο του ετοιμοθάνατου.
Στοχάστηκε πως είναι η Δύναμη και έβαλε λιοντάρια να διαβαίνουν τη ζούγκλα και στρατούς να εισβάλουν σε χώρες.
Είπε πως είναι η αγάπη και έφτιαξε τον άνδρα και τη γυναίκα.
Είπε πως είναι το φως και έφτιαξε τη νύχτα για να ξημερώνει!
Είπε πως είναι ποιητής και έγραψε έπη !
Είπε πως είναι τραγουδιστής κι έφτιαξε τραγούδια να σκίζουν την καρδιά.
Είναι Χορευτής και χόρεψε ζεϊμπέκικο!
Είναι η Ιστορία που γράφεται διαρκώς.
Είναι η Γεωγραφία η ζωντανή.
Είναι η Ομορφιά.
Είναι η Αλήθεια που ρόζιασαν τα χέρια της απ΄την αξίνα και το κουπί.
Είναι η θαλπωρή κι έκανε την οικογένεια.
Είναι ο Ένας που έγιναν πολλοί!
Είναι οι πολλοί που γίνονται Ένας!
Η Ελευθερία που σπάει τα δεσμά.
Η Αξιοπρέπεια που ξεχώρισε απ΄την απαξία.
Η Λεβεντιά που όρισε την τιμή.
Η Αφοσίωση και το ιδανικό!
Είναι το πνεύμα κι έφτιαξε την ύλη.
Είναι η ύλη κι έφτιαξε το πνεύμα.
Είναι η Θυσία και έκαμε το σταυρό.
Είναι το φως και γέννησε το σκοτάδι!
Είναι Ονειρευτής και το Όνειρο του ο κόσμος.
Είναι Νομοθέτης και χαράζει τις πλάκες.
Είναι ο Καπετάνιος και το πλήρωμα.
Είναι η Δικαιοσύνη και πολέμησε την αδικία.
Είναι ο Άνθρωπος ο μοναχικός Ιππότης!
Είναι ο μοναχικός καβαλάρης!
Αυτός θα ανυψώσει τη Γη!
Αυτός θα χαμηλώσει τον Ουρανό!
Είναι ο νικητής.
Είναι ο Διγενής Ακρίτας!
Στα κόκαλά του πέφτουν και στροβιλίζονται ποτάμια!
Στην καρδιά του κουρνιάζουν αγριοπούλια!
Είναι Πολεμιστής.
Στα χέρια του σφίγγει το σπαθί, το μάτι του άγριο!
Μάχεται να ξεφύγει, από τι;
Είναι αυτός που διασχίζει την έρημο!
Είναι πατέρας κι ο ίδιος και ανατρέφει το μονιά του, το Γιο του Ανθρώπου, τον Υπεράνθρωπο, το όνειρο του ονείρου!
Τον ταίζει στο στόμα με λιονταρίσιες μπουκιές από δύναμη, αλήθεια κι αγάπη!
Είναι ο Άνθρωπος ο Αθάνατος!
Είναι ο Ντεσπεράντος που λυσσάει, στριφογυρνάει, τριγυρνάει στα στενά καλντερίμια της γης απέλπιδος κι ανταριασμένος.
Είναι λύκος και τα μεσάνυχτα θρηνεί, πονάει μονάχα δεν ξέρει γιατί!
Είναι ξωμάχος και το σούρουπο επιστρέφει σπίτι με το καπέλο του γεμάτο σταφύλια και σύκα για τη μάνα του.
Στη ζώνη του κρέμονται τα κλειδιά ενός θησαυροφυλακίου του Πατέρα κι ενός κουτιού που του ΄δώσε η Πανδώρα!
Είναι ο Άνθρωπος με τη λεύτερη βούληση!
Διαταγές και αφεντικά και δούλους δεν έχει, δε θέλει!
Είναι φλογερός εραστής και με τη συντρόφισσα του τη Φαντασία, γεννούν, ανατρέφουν Ιδέες!
Από το μέτωπο του στάζουν στάλες ιδρώτα και αίμα!
Αντικρίζει το ατέρμονο του μόχθου κι αναστενάζει!
Είναι το Τίποτα,
Είναι το Παν, το Όλα!
Είναι το Εδώ και το Τώρα, το Πάντα και το Παντού!
Είναι ο Άνθρωπος!
