Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Δόξα στο θεό σου …ξανά!





Ένας κόσμος ενωμένος , μια κοινωνική τάξη με τον πλούτο μοιρασμένο, μια θρησκεία του να κάνεις το καλό και Ένας Θεός για όλη τη γη!
Αυτό είναι το σύνθημα, ο σκοπός, το (μακρινό;) όραμα, που μας ζεσταίνει την καρδιά.
Όμως πως θα …γίνει;
Με ποιο τρόπο θα αλλάξει αυτή η χωριστική ανθρωπότητα ;
Πως θα πάψει η άγρια ταξική, κοινωνική δομή;
Πως οι θρησκείες θα σταματήσουν να αντιμάχονται;

Μπορούν να κάνουν κάτι οι πολεμιστές;

Υπάρχει μια τεχνική, που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο πολεμιστής στη ζωή του (και να χρησιμοποιηθεί ευρύτερα...) και λέγεται «Δια του θεού σου» .

Μια προσεκτική παρατήρηση θα μας αποκαλύψει πόσοι θεοί υπάρχουν….
Είναι 6 δις!
Όσοι και οι άνθρωποι!
Κάθε ένας ορίζει το θεό του!
Ακόμα κι αυτός που δεν έχει (το) θεό (του)…
Ακόμα κι αν τον λέει λαό.
Ακόμα κι αν το λέει νεροκολοκύθα ή τοτέμ …
Ακόμα κι αν το λέει Γκάλη ή και Γκάντι..
Δία ή Ζαρατούστρα.
Μπορούμε να πάμε σε πιο σύγχρονους θεούς που λέγονται χρήμα, σεξ, εξουσία, διασημότητα…
Εδώ οι ναοί είναι πιο ευρύχωροι!
Λέγονται χρηματιστήρια, δημαρχεία, βουλές, τηλεοράσεις…

Στην Ινδία έχουμε 330.000.000 θεότητες, όσες περίπου οι αναπνοές που παίρνει ένας άνθρωπος, στη διάρκεια της ζωής του!

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι για τον άνθρωπο το ποιος είναι ο θεός του!
Μα οι Χριστιανοί για παράδειγμα, περίπου 900.000.000, έχουν όλοι τον ίδιο θεό, το Χριστό, οι Βουδιστές το Βούδα, οι Ινδουϊστές τον Κρίσνα, οι Μωαμεθανοί τον Μωάμεθ...

Η πρόταση της Νέας Εποχής είναι να λατρέψει ο καθένας το θεό του!

Η Νέα Παγκόσμια θρησκεία θα αποτελείται από 6.000.000.000 θεούς, όσοι και οι άνθρωποι!

Αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι και στην ίδια θρησκεία κάθε πιστός έχει και μια διαφορετική εικόνα για το Θεό.
Άλλοι τον βλέπουν σαν προστάτη, σα γέροντα στα σύννεφα, σαν έναν δίκαιο βασιλιά, σαν έναν επαναστάτη, άλλοι ως ένα καταπιεστή εξουσιαστή.
Άλλοι ως έναν χαιρέκακο τιμωρό που δε διστάζει για λίγα παραπτώματα να σε καταδικάζει αιώνια στη κόλαση!
Άλλοι ως κάποιον που εξευμενίζεται με χρυσάφι , με κεριά, με λαμπάδες, με τάματα.
Ως κάποιον που εξαγοράζεται η εύνοια του με μια δωρεά!
Ο τρόπος ανύψωσης, είναι να βελτιώσουν την εικόνα που έχουν για το δικό τους θεό.
( Εδώ φυσικά χρειάζεται να παραμερίσουν την οπτική των ιερέων, που αγωνίζονται για την …επιβίωση τους και την εξασφαλίζουν καλλιεργώντας τη χωριστικότητα και θολώνοντας τα νερά.)


Ο πολεμιστής δεν είναι φανατικός ιεραπόστολος ή σταυροφόρος, να επιβάλει τη δική του ιδιαίτερη θρησκεία και τρόπο προσέγγισης.
Θα πει: Δια του θεού σου!
Στη συνέχεια θα τιμήσει και θα ανυψώσει το θεό του άλλου!


Mία πρόταση λοιπόν είναι η ανταλλαγή
θεών.
Ναι, να ανταλλάξουμε θεούς!
Να αφουγκραστούμε το μήνυμα του θεού του γείτονα και να το συγκρίνουμε με του δικού μας.
Είναι ο καλύτερος τρόπος μελέτης του δικού μας θεού!
Έτσι μελετώντας, αγκαλιάζοντας και ανταλλάσσοντας θεούς, θα φτάσουμε κάποτε στον Έναν!

Κάθε λαός και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, γιατί έχει δεχτεί διαφορετικές επιρροές.
Είναι μοναδικός και διαφορετικός και ο πνευματικός του Δρόμος.
Αυτή η διαφορετικότητα χρειάζεται να προστατευτεί , να διατηρηθεί και να καλλιεργηθεί.
Είναι ένας μεγάλος πλούτος που ανήκει σε όλους μας!
Είναι δρόμοι που έχουν ανοίξει με πολύ κόπο και θυσίες.
Είναι η κληρονομιά μας, που χρειάζεται να τιμήσουμε.
Είναι η δυνατότητα της επιλογής που μας προσφέρουν.
Οι διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί είναι απαραίτητοι, στο να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το κεντρικό πολιτισμό που κρύβεται μέσα σε όλους τους λαούς.
Μελετώντας μια άλλη θρησκεία ,γνωρίζεις καλύτερα τη δική σου.
Σεβόμενος το διαφορετικό , σέβεσαι τον εαυτό σου.
Κάθε άνθρωπος θα βρει το ιδιαίτερο μοναδικό του δρόμο, πέρα από οποιαδήποτε μίμηση, γιατί ο συνδυασμός των αρετών και ελαττωμάτων είναι δίχως προηγούμενο.
Δεν υπάρχει φυσικά, συνταγή έτοιμη, καμία.

Το ψυχολογικό κλειδί των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, είναι να δοξάσουμε το θεό του γείτονα!
Να τον αναγνωρίσουμε και να τον τιμήσουμε!
Αν μπορούμε να του δώσουμε μια τονική παραπάνω, έχει καλώς…
Αν αυτό δεν είναι δυνατό ,ας μείνουμε εκεί.
Η βοήθεια, που μπορούμε να δώσουμε, είναι να βρούμε το δικό μας δρόμο , να τον περπατήσουμε και να τον παρακινήσουμε, έτσι ώστε να βρει το δικό του ,που μόνο αυτός ξέρει!
Ο δρόμος αυτός θα βρεθεί μόνο, δια του θεού του!
Η Αλήθεια γι αυτόν, είναι άγνωστη σε μας…
Οφείλουμε μόνο να την σεβαστούμε!

Σεβασμός!
Η λέξη κλειδί και η αθόρυβη αρετή!
Πάλι στη θεά Αθηνά, από το Δωδεκάθεο, ταιριάζει και αυτή η ποιότητα σαν εκπομπή!
Συνοδεύει πάντα την Σοφία και την Αλήθεια!
Τον άνθρωπο, που τον χαρακτηρίζει αυτή η ιδιότητα χαρακτήρα, μπορείς να τον εμπιστευτείς!
Σε αντίθετη περίπτωση ποτέ!
Είναι ένα αλάνθαστο σημάδι!

Η Νέα Παγκόσμια θρησκεία θα είναι η αναβαθμισμένη σύνθεση όλων των υπαρχόντων και αυτό θα πρέπει να κάνουν πρώτα, οι πρωτοπόροι πολεμιστές του κόσμου.

Πάντα δια του θεού τους…του καθενός μας ο θεός!

http://stavrosn.blogspot.com/2008/11/blog-post_12.html

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Κήρυγμα Ηρωισμού από τον Άγγελο Σικελιανό



Αθήνα, ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Φλεβάρη του 1909.
Βρισκόμαστε στην κατάμεστη αίθουσα διαλέξεων του περιοδικού « Ο Μέγας Παν», στην οδό Σταδίου, έναν αιώνα πριν από τα σήμερα.
Ο ομιλητής της βραδιάς έχει μόνο εικοσιπέντε χρόνια πάνω του, αλλά μαζί του είναι κι ένα αρχαίο φως, αυτό που τον πυρπολούσε ολοζωής.
Είναι από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές του κόσμου στον 20ο αιώνα, είναι ο Έλληνας Άγγελος Σικελιανός!
Στα πρώτα καθίσματα βλέπουμε την συντρόφισσα του Εύα με φίλες της, ντυμένες με αρχαιοελληνικά ενδύματα.
Οι προσκεκλημένοι, ομότεχνοι, κριτικοί και διευθυντές λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων μέσα στο ημίφως της αίθουσας που είχε διακοσμηθεί με πράσινα υφάσματα, περίμεναν σιωπηλοί διαισθανόμενοι τη σημαντικότητα της διάλεξης.

Σε λίγο η στεντόρεια φωνή του ποιητή, η κραυγή της Ελλάδας,
πλημμύριζε την αίθουσα και καλούσε σε ηρωισμό!

«Αν εφανερώθει ποτέ, ένσαρκο φανέρωμα θεών (η ενσάρκωση της ψυχής του λαού, σ΄ έναν άνθρωπο, ήταν η κορυφή και το όνειρο κάθε φυλής),
αν εφανερώθει η ενσάρκωση τούτη ολοκληρωτικά στη ζωή και στη φύση, μοιρασμένη δίκαια και σοφά, ανάμεσα από τους ανθρώπους, τούτο έγινε μονάχα στην Ελληνική γη.

Η φύση κι ο άνθρωπος, το κορμί και ο νους, ο λογισμός και η πράξη, ο πόθος και η δύναμη, η δύναμη και η βούληση, ισοζυγίστηκαν με θεοτικό τρόπο ανάμεσό τους.

Η συνείδηση των πραγμάτων αναβλύζει αυθόρμητα από μέσα μας.

Η νίκη ακολουθεί την πειθαρχία φτερωτή.

Ο κίνδυνος υποβάλλει το ρυθμό (η σημερινή αντίληψη του Πανικού είναι έργο Χριστιανικών ημερών), ο κίνδυνος υποβάλει το ρυθμό, σε τρόπο που ευρίσκεται υποταγμένη η ανάγκη από τα αγέρωχα ζωτικά στοιχεία μέσα μας, όπως υποταγμένος είναι ο άνεμος από τον αητόν, που αφού έμαθε να πετά με κάθε άνεμο και σε κάθε διεύθυνση, ανοίγει έπειτα φτερά ολάνοιχτα και ακίνητα- και περιμένει τα αέρια ρεύματα να τον φέρουν όπου θέλει, βοηθώντας μόνον με την κίνησην της κεφαλής.

Το δέος μέσα μας, όχι ενστιγματικά, αλλ΄ ιεραρχικά και συνειδητά, ακολουθεί η τόλμη.

Ισοζυγίστηκαν τόσο οι λειτουργίες της υπόστασης μας, μες στη φύση, ώστε ο θάνατος να μην είναι μοίρα, αλλά ή να καταντά «ιδιωτική πράξη» όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, ή να υψώνεται με όλο το λαμποκόπημα της ανατολής.
Έτσι δημιουργήθηκε η Ελληνική συνείδηση, που είναι η πλέον απόμακρη γη- και η μακρινότερη υπόσχεση, εις όσους επαλεύσανε ή επληγωθήκανε για την ανθρώπινη αναγέννηση.
Μια συνείδηση «κατά φύση» που αποκατασταίνει το γαλήνιο πνεύμα της ζωής και που σύμφωνο με τα πράγματα γεννοβολάει μέσα μας την ιερή ηδονή, και που δημιουργώντας πάντα βαθύτερη την ενότητα μας με τη φύση σμίγει με τους αιώνιους νόμους της και γίνεται συνειδητά βοηθός αγέρωχος, στο ξετύλιγμα του μυστηρίου της
και στο ίδιο [το] ξετύλιγμα της υπόστασης μας, με πάντα υψηλότερη ιεραρχία.

Η συνείδηση αυτή ύψωσε τον μόνο και κύριο ναό, μέσα στη φύση, το κορμί μας.

Η ηδονική ακόμα, όπως την αποκάλυψε με θρησκευτικό νου ο Επίκουρος, ο φιλόσοφος των κήπων, που δεν είναι ο Επίκουρος των ταπεινών σύγχρονων βιβλίων, είναι μια ολοκληρωτική, μεγάλη κάθαρσις, όχι έξω από τη φύση, μέσα από τους Χριστιανικούς ουρανούς ή από την παραγνωρισμένη Ορφική εξιλέωση, αλλά μέσα στην ίδια φύση, μέσα στα ίδια μας [τα] όργανα, υψωμένα ως στύλους άσειστους, με καθολική επίγνωση, των λειτουργιών της ζωής.

Μια τέτοια συνείδηση, στοχάζομαι πως υψώνει, ολόγυρα μας, τέτοιους νόμους.
Η πηγή της ανθρώπινης νόησης και ενέργειας είναι ανεξάντλητη, η ίδια πηγή που εφύλαξε μέσα μας άφθορο το σπόρο της φωτιάς.

Κάθε πράξη μας, λειτουργούμενη με βαθιά φυσιολογική επίγνωση, φέρει ως στοιχείο άμεσο και απαραίτητο την εξιλέωση και την κάθαρση της πράξης αυτής.

Κάθε υπόσχεση, δοσμένη στο κορμί μας και στο νου μας, είναι άξια να τηρηθεί ακολουθώντας την καθαρή διαίσθηση στην ίδια απάνω γη.

Μια άγρυπνη πειθαρχία από τα αγέρωχα και ζωτικά στοιχεία στα ταπεινά και εφήμερα, υποδουλώνοντας τα σε συνειδητό ξετύλιγμα, νόμος που ισοζυγίζει ον Δηλιακόν νόμον «έσο καθαρός», είναι ικανή να τηρήσει την πλέον απότολμην υπόσχεση.

Και ωσάν στερνός νόμος, πηγάζοντας και κορυφώνοντας τους άλλους, πως και ο ίδιος [ο] θάνατος είναι μια τήρηση υπόσχεσης στο πνεύμα μας, σύμφωνα με την υψηλότερη συνείδησή του.
Από τέτοιους νόμους ξεβγαίνει το νόημα του Ηρωισμού ανάμεσό μας και τη φύση.

Γιατί αλήθεια πως ζούμε σήμερα, σωματικά;

Προς ποιον άγαλμα της Ολυμπίας, υψωμένο ανάμεσα στη νεότητα, για να μορφώσει σύμφωνα με αυτό το σώμα της, έχομε στραμμένα μάτια;

Πως θα ξεφύγουμε την ποινή της ασκήμιας, όχι τη φανταστική ποινή των κολάσεων, αλλά την ποινή που άγρυπνη στέκει δίπλα από τη λήθη των ιδανικών μας; »


Το χειρόγραφο αποτελούνταν από εικοσιπέντε σελίδες και ήταν ένα πύρινο κάλεσμα ηρωισμού, αυτοπεποίθησης, τόλμης, επανάστασης ελληνικής που κέντρισε συνειδήσεις.

Αγκούσευε τότε η μικρή Ελλάδα στα μικρά της σύνορα και γρήγορα γύρεψε νικηφόρα ν΄ απλώσει το κορμί της μπαίνοντας σε απελευθερωτικό πόλεμο με τον Τούρκο καταχτητή.
Η Μεγάλη Ιδέα των πέντε θαλασσών και των δυο ηπείρων έκαιγε σε πολλές καρδιές.

Βρήκε στη συνέχεια ,το μοναδικό κουράγιο να ορθώσει περήφανα το αρχαίο της ανάστημα στο φασισμό και να ταυτίσει ξανά τον ηρωισμό με τον ελληνισμό.

Μεγαλύτερη θυσία δεν υπήρξε από την ελληνική, με τους νεκρούς να φτάνουν συνολικά το ένα εκατομμύριο από τα επτάμιση συνολικά της χώρας.
Ξεπέρασε σε ποσοστό κι αυτό της Σοβιετικής Ένωσης με τα είκοσι εκατομμύρια θύματα.

Βρήκε τη δύναμη στη συνέχεια ο ηρωικός ελληνικός Λαός να μην υποστείλει τον αγώνα για δημοκρατία και αξιοπρέπεια, όταν για δεκαετίες στέναζε κάτω από το επίσημο παρακράτος, τα χουντικά τανκς, τη χαφιεδίστικη εξουσία.

Σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη οι συνεργάτες των Γερμανών ναζιστών μετά τον πόλεμο τιμωρήθηκαν σκληρά.
Σε τούτη τη δύστυχη χώρα, τους έντυσαν χωροφύλακες και τους διέταξαν να ξαναπολεμήσουν τους γενναίους αντάρτες εξωθώντας τους ξανά στα βουνά.
Αναποδογυρίστηκαν οι αξίες με ένα τρόπο μοναδικό ιστορικά.

Η νεοελληνική λογοτεχνία άνοιξε μεμιάς τα δυνατά φτερά της και πέταξε ψηλότερα στον 20ο αιώνα κι από τη γαλλική και την αμερικάνικη και τη ρώσικη!
Δυο νόμπελ, ένα Λένιν κι άλλα δυο μεγαλύτερα ακόμα,που το θλιβερό μας κράτος απέτρεψε.
Πέντε πραγματικοί Έλληνες γίγαντες! Κι αμέσως από κάτω δεκάδες!
Προσπάθησε η τέχνη να συλλάβει τη ψυχή τη βαθιά την ελληνική κι έριξε με οργή,
πολλές οργιές το κουβά μες στο πηγάδι!

Και φτάνουμε στο σήμερα και βλέπουμε τέλμα.
Ελώδη νερά.Απελπισία.Στειρότητα.
Πάνε εικοσιπέντε χρόνια που τίποτα μεγάλο δεν δημιουργήθηκε.
Όλες οι προσπάθειες βούλιαξαν μέσα στο βάλτο της μετριότητας.
Που είναι ο Έλληνας Ποιητής;
Μόνο ατσαλάκωτοι δημοσιογράφοι με τσαλακωμένη ψυχή, ανεκπαίδευτοι εκπαιδευτικοί, απολίτιστοι πολιτικοί, αδίσταχτοι επιχειρηματίες, ευνοούμενοι του συστήματος, ρασοφόροι σκοταδιστές, πατριδοκάπηλοι φασίστες, μίζες πολυεθνικών κι η λαίλαπα της φτηνής τηλεόρασης σε κάθε σαλόνι.

Κι ένας Λαός προδομένος στη γωνία, παροπλισμένος, ν΄ αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα και να μη ξέρει πως φτάσαμε ως εδώ.

Ποιο το Νέο Όραμα;
Ποια η Νέα Μεγάλη Ιδέα του 21ου αιώνα;
Ξαπόστασε αρκετά η Ελλάδα από τούτο το ματωμένο αιώνα
και φτάνει η ώρα να ξαναπάρει τον ανηφορικό της δρόμο.
Η παλίρροια υποχωρεί.
Η εμπροσθοφυλακή ξεκίνησε.
Ζητάμε πίσω την πραγματική μας πατρίδα.
Ζητάμε την Ελλάδα των δυο Ηρώων και των πέντε Αξιών!
Τα δυο μεγαλύτερα αρχέτυπα άλλα δεν είναι από του Ηρακλή και του Οδυσσέα!
Η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, η κοινωνική Δικαιοσύνη, η Αλήθεια και η Αρμονία, οι πέντε κύριες αξίες μας!
Ομπρός , ομπρός και δε μπορεί μονάχος του ν΄ ανέβει ο ήλιος!
Ομπρός , ομπρός κι η φλόγα του μας τύλιξε ομοαίματοι αδελφοί του!
Για την πλέον απόμακρη γη, την Ελληνική Συνείδηση, ας ξεκινήσουμε!
Τη μακρινότερη και πιο απότολμη υπόσχεση ξανά ας δώσουμε!
Εμείς, εμείς οι Έλληνες!


Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Ένα Βουνό για Πολεμιστές


Υπάρχει κάπου ένα γαλάζιο, ουρανομίλητο βουνό, με απόκρημνες πλαγιές και χιόνια στην κορφή που δε λιώνουν παρά μόνο στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού.
Ανατολικά σχηματίζονται δώδεκα αγέρωχες κορυφές που προκαλούν δέος και δυτικά μια θάλασσα γαλήνια ακουμπά και δροσίζει τα πόδια του.
Ο ήλιος στην πιο ψηλή κορφή του θα στείλει την πρώτη ακτίνα και αυτή θα αποχαιρετίσει τελευταία από μακριά, σα θα βυθίζεται στη θάλασσα.
Στους πρόποδες υπάρχουν καλλιέργειες με ελιές , αμπέλια και υγρούς μπαξέδες, που παραχωρούν όσο ανεβαίνουμε, τη θέση τους στο πεύκο και το έλατο και αυτά ακόμα πιο ψηλά, στην πέτρα και το χιόνι.
Βαθιά φαράγγια το χαράζουν και αφήνουν τα νερά να κατηφορίζουν στο διψασμένο κάμπο.
Θεραπευτικά βότανα φύονται παντού κι ο αέρας μεταφέρει αρώματα από δεντρολίβανο, μέντα, θυμάρι,λεβάντα και τσάι.
Εκτάσεις ολόκληρες καλύπτονται από λευκές μαργαρίτες την άνοιξη, ενώ τα δύσβατα μονοπάτια προτιμούν να στολίζονται με κόκκινες παπαρούνες και κίτρινα αγριολούλουδα.
Από τους βράχους ξεπηδούν πηγές με κρύο νερό και ολόγυρα θεόκορμα πλατάνια φιλοξενούν χιλιάδες πουλιά στα δυνατά πλεγμένα κλαδιά τους.
Σ΄ ένα οροπέδιο σχηματίζεται μια μικρή λίμνη όπου τα γαλήνια κρυστάλλινα νερά της, βάφονται καταπράσινα από τα πεύκα που την περιβάλλουν.
Από εκεί κοντά ξεκινά ποτάμι και κατηφορίζει αργά, αποφασιστικά, σίγουρα, να βρεί τη θάλασσα.
Σαν ξεσπά καταιγίδα τότε ο άνεμος, η αστραπή, η βροχή και οι κορφές των δέντρων, χορεύουν σ΄ ένα ξέφρενο Διονυσιακό ρυθμό σφιχτά αγκαλιασμένα!
Η πυραμιδική κορυφή του είναι τυλιγμένη στα σύννεφα και το θρύλο.
Μοιάζει σα μια τεράστια αντένα που σκορπά μια απόκοσμη μουσική.
Όταν ξημερώνει, η θεόρατη σκιά της πέφτει επιβλητική πάνω σε όλο όλο τον κόλπο.
Λένε πως είναι κατοικία ενός φωτεινού θεού και υπάρχει κι ένας ναός ερειπωμένος, αφιερωμένος σε αυτόν.
Κάθε χρόνο, από τα πολύ παλιά χρόνια, ανεβαίνουν εκατοντάδες προσκυνητές μετά από πολλές ώρες κοπιαστική πορεία να πάρουν την ευλογία του.
Καταχτητής δεν πάτησε ποτέ αυτό το βουνό.
Απροσκύνητοι ντόπιοι απέκρουσαν με απίστευτο πείσμα κάθε επίθεση κι ενώ όλη η χώρα σκλαβωνόταν αυτό έμεινε ελεύθερο...
Και η Ελευθερία επέζησε και δεν έφυγε ποτέ από εκεί, με μια μικρή μα ηρωική φρουρά να την προστατεύει, να γυμνάζεται υπομονετικά και να περιμένει την επανάσταση.
«Κι άλλο καλό δε μάθαμε, πιο κάλλιο από τη λευτεριά!» τραγουδούσαν οι ανυπόταχτοι μαζί με τα θρηνητικά τους μοιρολόγια, που τα είχαν για να μπορούν να αντέξουν τη σκληρή μοίρα της φτώχειας, της άγονης πέτρας, της επαγρύπνησης και της αξιοπρέπειας.
Ποιητές γράφανε πως είχαν ανάγκη να γυρίζουν συχνά κοντά του, για να πάρουν ξανά δύναμη σαν τον μυθικό Ανταίο.
Αυτό το βουνό είχε διαλέξει για καταφύγιο ο Ηρακλής για να γιατρεύει τις πληγές του μετά τους άθλους του και να αναλογίζεται τους επόμενους...
Εκεί ένας μεγάλος νομοθέτης στοχάστηκε και συνέγραψε τους αυστηρούς νόμους, που παράδωσε στη Πόλη που έμελλε να γίνει η ισχυρότερη του κόσμου για πάνω από εφτακόσια χρόνια!
Στις κατάφυτες πλαγιές του γυμναζόταν ο αήττητος στρατός της.

Στα μισά του δρόμου ξεχωρίζουν αριστερά τρία πλατύσκαλα που οδηγούν στην πρώτη σπηλιά που συναντάμε.
Στο πρώτο γράφει «δε έχω τίποτα», στο δεύτερο «δε θέλω τίποτα» και στο τρίτο «δε ζητώ τίποτα».
Μέσα στη σπηλιά χάσκει ένα βάραθρο προκαλώντας τον Ταξιδιώτη να πετάξει ότι άχρηστο βάρος κουβαλά.
Κάθε σκέψη και συναίσθημα αδυναμίας ας σπρωχτεί εδώ αδίσταχτα στο κενό.
Κάθε τι αδύναμο και άρρωστο, κάθε φόβος, κάθε μνησικακία, χρειάζεται να ριχτεί εκεί.
Μόνο ένα ραβδί κι ένα παγούρι νερό επιτρέπεται να έχει μαζί του ο Οδοιπόρος.
Μόνο μια επιθυμία, ν΄ ανέβει.
Δίχως τούτο το βαθύ σπήλαιο , η Πόλη κάτω δε θα έφτανε σε αυτό το μεγαλείο.
Κάθε πολεμιστής που αγαπά τη δύναμη, οφείλει να έχει το δικό του βάραθρο, και εκεί να ρίχνει ότι δε συμβαδίζει με το σκοπό που έταξε στον εαυτό του.
Κάθε πεποίθηση που μας εξασθενεί, κάθε επιθυμία αποπροσανατολιστική με περισσή σκληρότητα χρειάζεται να γκρεμίζεται στην άβυσσο που χάσκει.
Ο παγωμένος αέρας που έρχεται θαρρείς από τα έγκατα της γης, ας μη μας τρομάζει.
Το σκοτάδι ας συναντήσει το σκοτάδι.

Όσο ανηφορίζουμε, το φως θεριεύει, απλώνεται σιγή, μεγαλώνει η αναπνοή και μόνο αετοί σχίζουν σιωπηλά τον αέρα.
Η καθαρότητα του αέρα μοναδική, η θέα απέραντη, ο κάμπος απομακρύνεται και μόνο η θάλασσα αστράφτει μακριά στο φως.
Από εδώ η δύναμη του βουνού περνάει στα μέλη του Οδοιπόρου που ακούραστος συνεχίζει για την κορυφή.
Ύψος, αυτοπεποίθηση, ορμή, αποφασιστικότητα, γαλήνη.

Κοντά στη κορυφή, ο θρύλος λέει,πως μια δεύτερη μεγάλη βαθιά σπηλιά περιμένει αυτόν που έφτασε ως εδώ.
Λένε πως Νύμφες τη φρουρούν και δεν επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να τη βρει.
Λένε πως είναι αυτή η κατοικία του Πνεύματος του Βουνού και πως μέσα καίει διαρκώς μια φωτιά.
Όποιος πλησιάζει βλέπει χαραγμένη πάνω από την είσοδο, μόνο μια λέξη: ΥΠΗΡΕΣΙΑ.
Κι ύστερα μπαίνει μέσα.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Καλό Καλοκαίρι


Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους, καλές διακοπές, καλές βουτιές.
Ραντεβού το Σεπτέμβρη, ανανεωμένοι και αποφασισμένοι να διανύσουμε πολλά μίλια πάνω στο Δρόμο του Πολεμιστή, όλο και πιο μακριά.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Ο Δρόμος του Έλληνα Πολεμιστή



Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε τ' αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούριο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

μας τραγουδούσε ο Μάνος Χατζιδάκης.


Αναζητάει ένας νέος άνθρωπος τον ελληνικό πνευματικό δρόμο και δεν τον βρίσκει!
Έχει χαθεί μέσα στα αγριόχορτα, τα βάτα και το τσιμέντο.

Πάνω από την Αγγλία ως πνευματικό πρότυπο στέκει ο τζέντλεμαν, πάνω από τη Γαλλία ο διανοούμενος του διαφωτισμού, πάνω από την Ινδία ο Ξατρίγια Αρτζούνα.
Πάνω από τη σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς δεν στέκει τίποτα…
Φρόντισαν γι΄ αυτό σταθερά πολλοί καλοθελητές και μαύροι πράκτορες.

Αγωνίστηκε ωστόσο αυτή η αγαπημένη χώρα να βρει τον εαυτό της και να στερεώσει το σύγχρονο πρόσωπό της στον 20ο αιώνα που πέρασε.
Πάσχισαν γι΄ αυτό πολύ οι μεγάλοι μας συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι και η εποποιία της εθνικής αντίστασης, πρόσφεραν επίσης σε αυτό το σκοπό, όμως δεν στάθηκαν αρκετά όλα αυτά.
Το σημαντικότερο από όλα, τα ιδανικά της εθνικής αντίστασης, άναψαν μεγάλη θυσιαστική φωτιά.
Ο Ελληνισμός κι ο ηρωισμός ξαναενώθηκαν!
Επιβίωσαν τα αντάρτικα ιδανικά από τη στρατιωτική ήττα, ξεψύχησαν όμως στην αναγνώριση, γερασμένα πια.

Ευθύνη μας αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί, ώστε να καρποφορήσει κάποτε.

Σήμερα το χάος της απαξίωσης βρυχάται προκλητικά κυρίαρχο στη χώρα που γεννήθηκαν οι αξίες!
Είναι μεγάλη η ανάγκη να αντιπαρατεθούμε αποφασιστικά μαζί του!
Για τούτο το σκοπό χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο πνευματικό πρότυπο, που να ενσαρκώνει τις ιδιαίτερες αρετές μας, να αντιστέκεται στις ιδιαίτερες αδυναμίες μας, και να μας οδηγεί άσφαλτα και σύντομα στην ένωση με τη ψυχή μας.
Ας αφουγκραστούμε ξανά τους μεγάλους μας σοφούς, τα μεγάλα παραγγέλματα τους στους αιώνες, τη μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου, τη δημοκρατία της Αθήνας, τις οδηγίες του Αριστοτέλη, τα δυνατά αρχέτυπα του Οδυσσέα, του Αχιλλέα, του Ηρακλή.

Ας ξαναμελετήσουμε τους ήρωές μας γιατί ψυχή σημαίνει ηρωισμός!

Ας ξεχωρίσουμε είκοσι ένα σημεία που προσδιορίζουν και διαφοροποιούν τον Έλληνα Πολεμιστή του Φωτός:

-Αίεν αριστεύειν.
Ό,τι κάνει, το κάνει με πάθος.

-Ομορφιά.
Αναζητά την ομορφιά και ζει μέσα σε αυτή.
Το Ελληνικό μέτρο είναι η αρμονία.

-Έρωτας.
Είναι ερωτευμένος με τη σύντροφό του και την Αρετή.

-Λεβεντιά.
Τι ζητάει η Τιμή;
Η πυξίδα.

-Γνώθι Σαυτόν.
Ποιος είμαι;
Αδιάκοπη έρευνα.

-Ή ταν ή επί τας.
Καμία οπισθοχώρηση στη μάχη της ζωής, στις αποφάσεις του.

-Νόστος.
Ποτέ δε ξεχνά την Ιθάκη, το Σκοπό.

-Αφιλοκέρδεια.
Δεν καταδέχεται αμοιβή, δεν είναι μισθοφόρος.

-Ελευθερία.
Η ελευθερία είναι παρούσα και αδιαπραγμάτευτη από την αρχή ως το τέλος.

-Απλότητα.
Ικανοποιημένος με λίγα υλικά, ανικανοποίητος πάντα πνευματικά.

-Φιλία.
Ιερή λέξη.

-Γενναιοδωρία.
Η αποταμίευση είναι φόβος.

-Αίσθηση αθανασίας.
Ζει ως να είναι αθάνατος.

-Ευθύνη.
Το σύμπαν δε θα είναι ολοκληρωμένο χωρίς την προσφορά του.

-Χαρά.
Όσο περπατάει στο Δρόμο, αγκαλιάζει τον πόνο και μεγαλώνει η Χαρά.

-Ακατάβλητος.
Όσες φορές κι αν πέσει, τόσες ξανασηκώνεται.

-Σεμνότητα.
Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

-Αταραξία.
Μια Ολύμπια ιδιότητα κι ένα ασφαλές σημάδι προόδου.

-Καλοσύνη.
Να είσαι καλός, λέει ο Πλάτωνας, γιατί καθένας που συναντάς δίνει μια σκληρή μάχη.

-Πόλεμος ασυνθηκολόγητος απέναντι στην αδικία, το ψέμα, την επιβολή και την αναίδεια.

-Το όραμα της Μίας Ανθρωπότητας καίει βαθιά μέσα στην γενναία
ελληνική ψυχή.

Άριστος όμως οιωνός παραμένει η αγάπη και η υπερηφάνεια για την Ελλάδα, τη Μητέρα μας!

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Ο Δρόμος του να Βαδίζεις Μόνος



Μιγιαμότο ή Σίνμεν Μουσάσι από «Το Βιβλίο των Πέντε Κύκλων»:

«Γεννήθηκα στην επαρχία Χαρίμα και είμαι ο πολεμιστής Σίνμεν Μουσάσι νο κάμι Φουτζιουάρα νο Γκεσίν. Έχω φτάσει πια στην ηλικία των εξήντα ετών.
Από παλιά, όταν ήμουν νέος, είχα εστιάσει το νου μου στις πολεμικές τέχνες και είχα την πρώτη μου αναμέτρηση όταν ήμουν δεκατριών ετών.
Ο αντίπαλός μου ήταν ένας μαχητής του Στιλ Σίντο, ο Αρίμα Κιχέι, τον οποίο και νίκησα.
Στην ηλικία των δεκαέξι νίκησα ένα δυνατό μαχητή, που λεγόταν Τατζίμα νο Ακιγιάμα.
Στην ηλικία των είκοσι, πήγα στην πρωτεύουσα όπου συνάντησα διάσημους μαχητές και, παρότι, συμμετείχα σε αρκετές αναμετρήσεις δεν υπήρξε φορά που να μην κατάφερα να νικήσω. Μετά από αυτό ταξίδεψα από επαρχία σε επαρχία, από τόπο σε τόπο και συνάντησα μαχητές από πολλές διαφορετικές σχολές. Παρότι έλαβα μέρος σε εξήντα αναμετρήσεις δεν έχασα ούτε μια φορά. Όλα αυτά τα περιστατικά έγιναν από τότε που ήμουν δεκατριών, μέχρι που έφτασα τα είκοσι οκτώ ή είκοσι εννέα.
Όταν πέρασα την ηλικία των τριάντα και αναπόλησα τη ζωή μου, κατάλαβα ότι δεν είχα υπάρξει νικητής επειδή είχα εξαιρετικές ικανότητες στις πολεμικές τέχνες.
Ίσως να είχα κάποιο φυσικό ταλέντο ή να μην είχα αποκλίνει από τις φυσικές αρχές.
Ή, πάλι, ίσως ο λόγος να ήταν ότι οι πολεμικές τέχνες των άλλων υπολείπονταν σε κάτι.
Μετά από αυτή την ενδοσκόπηση, αποφασισμένος να κατανοήσω καλύτερα τις βαθιές αρχές άρχισα ν΄ ασκούμαι μέρα και νύχτα και φτάνοντας στα πενήντα μου χρόνια συνειδητοποίησα το Δρόμο αυτής της πολεμικής τέχνης πολύ φυσικά.
Έκτοτε πέρασα τα χρόνια μου χωρίς να πάρω το δρόμο της εξαντλητικής έρευνας.
Αφιέρωσα τον εαυτό μου στις αρχές της πολεμικής μου τέχνης και δεν είχα ποτέ όσο μελετούσα τους Δρόμους των διαφόρων τεχνών και επιτηδευμάτων κανέναν δάσκαλο-δεν είχα κανέναν δάσκαλο σε τίποτα.»

«Η παραπάνω δήλωση είναι εντυπωσιακή καθώς προέρχεται από έναν άνθρωπο που υπήρξε όχι μόνο ένας από τους πιο διάσημους ξιφομάχους της εποχής του, αλλά και ένας προικισμένος ζωγράφος, γλύπτης και μεταλλουργός.
Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Μουσάσι γνώριζε πολύ καλά την ποίηση, το Δρόμο του Τσαγιού, την αφήγηση του δράματος Νο και ίσως και την ξυλουργική τέχνη.»

Ο Μουσάσι έγραψε «Το βιβλίο των Πέντε Κύκλων» στο τέλος της ζωής του, όπου περιγράφει το δικό του Δρόμο ως «Δυο Ουρανοί, ένα Στιλ» και εμπεριέχει τα κεφάλαια Γη, Νερό, Φωτιά, Αέρα, Κενότητα.
Η Γη συμβόλιζε τη θεμελιώδη του αντίληψη για τις πολεμικές τέχνες που μοιάζει με το χάραγμα ενός ίσιου δρόμου πάνω στο έδαφος.
Το Νερό, χρησιμοποιώντας το ως υπόδειγμα, οδηγεί το νου να γίνει σαν κι αυτό.
Το νερό παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου, γίνεται σταγόνα ή απέραντη θάλασσα και έχει ένα καθάριο μπλε χρώμα.
Η Φωτιά συμβολίζει και περιγράφει τη μάχη. Μπορεί να είναι μεγάλη ή μικρή και να έχει μεγάλη ένταση και ενέργεια.
Ο Αέρας αφορά τη μελέτη των άλλων Στιλ για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει παρέκκλιση από το Σωστό Δρόμο.
Στη Κενότητα, αφού έχει μάθει τις αρχές, τις εγκαταλείπει, καθώς στο Δρόμο των Πολεμικών Τεχνών υπάρχει μια φυσική ελευθερία: κερδίζεις με φυσικό τρόπο μια εξαιρετική δύναμη , γνωρίζεις το ρυθμό της στιγμής , χτυπάς φυσικά και συμπλέκεσαι φυσικά.

"Για όσους ασκούνται στην πολεμική μου τέχνη έχω τους παρακάτω κανόνες. Αυτοί πρέπει να διέπουν την εξάσκησή τους."

1.Σκεφτείτε χωρίς ανεντιμότητα.
2.Σφυρηλατήστε τον εαυτό σας στο Δρόμο.
3.Ασχοληθείτε έστω και λίγο με όλες τις τέχνες.
4.Γνωρίστε τους Δρόμους όλων των επαγγελμάτων.
5.Γνωρίστε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα όλων των πραγμάτων.
6.Εξασκείστε το μάτι σας ώστε να μπορεί να βλέπει την ουσία όλων των πραγμάτων.
7.Καταλάβετε αυτό που δε βλέπει το μάτι.
8.Δώστε προσοχή ακόμα και στις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες.
9.Μην αναλώνεστε σε άχρηστα πράγματα.

Η φράση « Θα πρέπει αυτό να το διερευνήσετε διεξοδικά» επαναλαμβάνεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέσα στο βιβλίο.

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι φωτίστηκε μέσα από τον αυστηρά πειθαρχημένο και μοναχικό Δρόμο των Πολεμικών Τεχνών που επέλεξε.
Σε παρόμοια εκτίμηση είχε το Δρόμο του Αγρότη, του Τεχνίτη, του Εμπόρου και εξηγούσε τις ομοιότητες και τις υψηλές δυνατότητες και ευκαιρίες που προσφέρουν,συγκρίνοντας τα εργαλεία με τα όπλα και το κέρδος με τη νίκη.

Μια εβδομάδα πριν πεθάνει πήρε ένα πινέλο καλλιγραφίας και έγραψε « Το Δρόμο της Αυτοδυναμίας» ή κυριολεκτικά «Το Δρόμο του να Βαδίζεις Μόνος» εικοσιένα απόψεις- σημεία για να βοηθήσει το μαθητή του μέλλοντος να συγκεκριμενοποιήσει αυτό που ο ίδιος είχε κερδίσει.

Ο Δρόμος του να Βαδίζεις Μόνος

-Μη γυρίζεις την πλάτη σου στους διάφορους Δρόμους αυτού του κόσμου.
-Μη μηχανορραφείς για χάρη της σωματικής ευχαρίστησης
-Μη προτίθεσαι να βασίζεσαι σε τίποτα.
-Σκέψου τον εαυτό σου με ελαφρότητα-σκέψου τον κόσμο με βάθος.
-Μη σκέφτεσαι ποτέ κτητικά.
-Μη μετανιώνεις για πράγματα σχετικά με την προσωπική σου ζωή.
-Μη ζηλεύεις ποτέ το καλό ή το κακό του άλλου.
-Μη θρηνείς ποτέ για το χωρισμό σε οποιοδήποτε δρόμο.
-Μην παραπονιέσαι και μην αισθάνεσαι πικρία για τον εαυτό σου ή για τους άλλους.
-Μην επιτρέψεις στην καρδιά σου να πλησιάσει τον δρόμο του έρωτα.
-Μην έχεις προτιμήσεις.
-Μην τρέφεις ελπίδες για το σπιτικό σου.
-Μην έχεις προτιμήσεις για νόστιμα φαγητά.
-Μην μεταφέρεις αντικείμενα που σου έχουν παραδοθεί από προηγούμενες γενιές.
-Μην νηστεύεις σε σημείο που να επηρεάζεται το σώμα σου.
-Αν και έχει διαφορά σε ότι αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό, μην αρέσκεσαι στα υλικά πράγματα.
-Όταν είσαι στο Δρόμο, μη δυσφορείς απέναντι στο θάνατο.
-Μην έχεις πρόθεση να αποκτήσεις πολύτιμα πράγματα ή να αποκτήσεις ένα τιμάριο όταν γεράσεις.
-Σεβάσου τους θεούς και τους Βούδες αλλά μη στηρίζεσαι σε αυτούς.
-Αν και δίνεις τη ζωή σου, μην εγκαταλείπεις τη τιμή σου.
-Ποτέ μη παρεκκλίνεις από το Δρόμο των Πολεμικών Τεχνών.

Δεύτερη μέρα του Πέμπτου μήνα
Δεύτερος Χρόνος του Σόχο [1645]
Σίνμεν Μουσάσι

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Ο Δρόμος του Σαμουράι


Μέσα από τις ομίχλες της Γιαπωνέζικης μα και παγκόσμιας ιστορίας, μέσα από την καταχνιά του ιερού βουνού Φούτζι , με βαριά αρματωσιά και σταθερό ανάλαφρο βήμα ξεπροβάλει ο Σαμουράι!
Υπήρξε το ανώτατο πρότυπο ανθρώπου που έπλασε η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και κατάθεσε στο πνεύμα της ανθρωπότητας, όπως οφείλει κάθε λαός να πράττει.
«Μπροστά στους άλλους να στέκεσαι χαμογελαστός-
μπροστά στον εαυτό σου να στέκεσαι αυστηρός—
στην ανάγκη να στέκεσαι γενναίος-
στην καθημερινή ζωή πρόσχαρος-
όταν σε χειροκροτούν να στέκεσαι απαθής-
όταν σε σφυρίζουν ασάλευτος.»
έγραφε ο Σαμουράι Κατσού Καϊσού, δίνοντας το στίγμα των τρομερών αυτών πολεμιστών.

Το χρέος, η τιμή, η σκληρή πειθαρχία σε σώμα και ψυχή, η περιφρόνηση του θανάτου, η αφιλοκέρδεια στάθηκαν οι μεγάλες τους αρετές και δημιούργησαν το Δρόμο του Σπαθιού του Σαμουράι!
Μια ζωή ασκητική, λιτοδίαιτη, ριψοκίνδυνη ήταν κοινή για όλους.
Το μεγάλο χαρακτηριστικό της ήταν η απόφαση θανάτου.
Μεταξύ της ατίμωσης και του θανάτου προτιμούσαν το θάνατο, όπως και μεταξύ αυτού και της υποχώρησης.
Η τέχνη της ξιφασκίας απέκτησε ένα πολύ υψηλό σκοπό.
Δίδαξε στρατηγική, σεβασμό στη ζωή και περιφρόνηση στο θάνατο, το μεγάλο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Η γενναιότητα, η αξιοπρέπεια, η ευθύνη, η παλικαριά, η αυτοθυσία, έφτασαν
σε δυσθεώρητα ύψη.
Όπου ιστορικά έμπαινε η Αρετή και η Αξιοπρέπεια, η Τιμή πάνω από τη ζωή, η τελευταία μεγαλουργούσε…έτσι κι εδώ.

Το Μπουσίντο, ο κώδικας τιμής και αξιών τους, ήταν απαραβίαστος.
1.Πάνω από όλα η τιμή και το χρέος.
2.Υπακοή τυφλή στον Αυτοκράτορα.
3. Τόλμη, περιφρόνηση στο θάνατο΄να΄σαι έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
4.Πειθαρχία ανήλεη στη ψυχή και το σώμα.
5. Ευγένεια, γλυκιά συμπεριφορά στους φίλους ,εκδίκηση σκληρή στους εχθρούς.
6. Καμία οπισθοχώρηση ,έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
7.Γενναιοδωρία,η οικονομία είναι μια μορφή ανανδρίας.

Ο Αυτοκράτορας ή ο Αρχηγός αντιπροσώπευε το ανώτερο ιδανικό και το Γενικό Καλό στο οποίο ήταν αφιερωμένος.

Η Ιαπωνική λέξη που τους χαρακτήριζε ήταν Φουντόσιν, που σήμαινε ότι παράμεναν ασάλευτοι στο πόνο και επιδείκνυαν πειθαρχία στη χαρά.

Δεν τον ενδιέφερε τόσο η νίκη ή η ήττα, έστω κι αν
στις πιο πολλές φορές αυτό ισοδυναμούσε με ζωή ή θάνατο, αλλά η έκφραση της ουσίας της στρατηγικής, του Μπουσίντο, της Αρετής, της Τιμής.
Το μυστικό της ξιφασκίας ήταν η απελευθέρωση από το φόβο του θανάτου,γι΄αυτό και η ζωή του ερωτοτροπούσε διαρκώς μαζί του.

Η νίκη μέσω απάτης ή τεχνάσματος ήταν απαράδεχτη.
Σκοπός ήταν η νίκη μέσα από την ορθή ανάπτυξη της στρατηγικής.
Η επιτυχία σε ένα εγχείρημα δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά η επιτυχία μέσα από την ορθή προσπάθεια, ο τρόπος προς αυτή ήταν που μετρούσε πιο πολύ.

Οι υψηλές τεχνικές που αναπτύχθηκαν απαιτούσαν εγρήγορση και πειθαρχία πνεύματος και σώματος.
Η μεγάλη αυτοσυγκέντρωση ήταν προϋπόθεση απαραίτητη.

Το σπαθί του Σαμουράι ήταν η ψυχή του.
Ήταν η έκφραση του πνεύματός του στη γη.
Το διατηρούσε πάντα κοφτερό και το άγγιζε με σεβασμό.
Φορούσε κάτω από τη βαριά αρματωσιά ένα μεταξωτό ελαφρύ πουκάμισο.
Πίσω από την αυστηρή όψη, κρυβόταν μια τρυφερή καρδιά.
«Τα χιόνια έλειωσαν, φεύγω για το πόλεμο, μπορεί να μη γυρίσω.
Αλλά εσύ δαμασκηνιά, μη ξεχάσεις ν΄ ανθίσεις και φέτος.», έγραφε σ΄ ένα χάι κου.
Κοκορό θα πει καρδιά.
Σακουρά θα πει άνθος κερασιάς.

Χίλιες και άλλες δέκα χιλιάδες μέρες άσκησης περίμεναν τον Σαμουράι.
Σκοπός η ανακάλυψη του Ταό της τέχνης της ξιφομαχίας.
Μέσα από τη συνεχή άσκηση η λησμοσύνη του μικρού εαυτού.
Με το σπαθί του αναζητούσε το φως.

Στο βιβλίο «Χα Γκαγκούρε» ή «Κρυμένα φύλλα» γραμμένο το δέκατο έβδομο αιώνα από τον Τσουνετσόρι και μερικούς άλλους σαμουράι διαβάζουμε:

«Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει ο πολεμιστής από το να παραμένει πιστός στο Δρόμο του πολεμιστή;
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν αμέσως στην ερώτηση: «Ποιος είναι ο Δρόμος του πολεμιστή;».
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζουν μέσα στην καρδιά τους.
Λέγοντας τον Δρόμο του Πολεμιστή εννοούμε το θάνατο.
Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ο θάνατος.
Αυτό σημαίνει να διαλέγουμε το θάνατο όποτε μας προσφέρεται η εκλογή μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό.
Σημαίνει πάντα να βλέπουμε τα πράγματα ως το τέλος τους με αποφασιστικότητα.
Το να πιστεύει κανείς ότι «θάνατος δίχως να πετύχουμε το στόχο μας είναι άσκοπος», είναι τρελή άποψη. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτόν το θάνατο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα επάνω στο Δρόμο του πολεμιστή.
Αν διατηρείτε το πνεύμα σας σωστό πρωί και βράδυ, συνηθισμένο στην ιδέα του θανάτου και αποφασισμένο για τον θάνατο και θεωρείτε τον εαυτό σας νεκρό σώμα, θα γίνετε ένα με το Δρόμο του πολεμιστή, θα ζήσετε χωρίς να υπάρχει περίπτωση να σφάλλετε και θα εκτελείτε πάντα σωστά τα καθήκοντά σας.
Όσοι τηρούν πιστά τους Τέσσερις όρκους και υψώνουν τη σκέψη τους πάνω από την προσωπική ιδιοτέλεια, πραγματώνουν μια σοφία που είναι ανεξάρτητη από τη σκέψη.
Γι’ αυτό όποτε πρόκειται να επιχειρήσετε κάτι, πριν αρχίσετε, προσηλώστε τη θέλησή σας στους Τέσσερις Όρκους και απαλλαχθείτε από την ιδιοτέλεια. Τότε αποκλείεται να αποτύχετε.
Οι Τέσσερις Όρκοι :
Ποτέ μην είστε καθυστερημένοι στο Δρόμο του πολεμιστή.
Να είστε χρήσιμοι στον Άρχοντα.
Δείχνετε σεβασμό στους γονείς σας.
Ξεπεράστε τη χαρά και τη θλίψη. Να υπάρχετε για το καλό του ανθρώπου».

Φούτζι θα πει χρέος.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Δούρειος Ίππος


Κοιτάζει ο Οδυσσέας από το όρος Οίδα την αγέρωχη Τροία και στα μάτια του αντιφεγγίζει η μελλούμενη ανελέητη πυρκαγιά.
Έχει διαλέξει ήδη τους καλύτερους πολεμιστές για να επανδρώσουν το Δούρειο Ίππο.
Το Ποσειδώνιο άλογο ετοιμάζεται γοργά και για την απόρθητη Τροία έχει αρχίσει ο αντίστροφος χρόνος ώσπου να παραδοθεί στις φλόγες της λεηλασίας.

Η Τροία είναι σύμβολο της ύλης και ο Δούρειος Ίππος συμβολίζει τη δύναμη μέσα στην ύλη.
Είναι οι θέσεις δύναμης μέσα στον κόσμο.
Οι Αχαιοί πολεμιστές προσποιήθηκαν ότι και αυτοί επιδιώκουν την ίδια δύναμη και τιμούν τον ίδιο πια θεό, τον Ποσειδώνα.
Έτσι οι υλιστές Τρώες ξεγελάστηκαν και άνοιξαν τις Σκαιές Πύλες.

Έχει φτάσει ο καιρός της μεγάλης άλωσης, σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι γιοι του κραταιού Πρίαμου έχουν αποδεκατιστεί.
Από την κοιλιά του ξύλινου αλόγου ξεπηδούν αποφασισμένοι Έλληνες στη ψυχή, πολεμιστές.
Ο απαράμιλλος Όμηρος μας δίνει τον τρόπο της άλωσης της Τροίας.

Η Δύναμη είναι το κλειδί!
Θέσεις δύναμης μέσα στον κόσμο!
Σε κάθε άπαρτο κάστρο υλιστικότητας κι ένας Δούρειος Ίππος πνευματικότητας!
Να σταματήσει εδώ η εξουσία των Τρώων!
Οι Αχαιοί δε θα δεχτούν άλλο τις προσβολές τους.

Το σύστημα προώθησε άτομα με ιδιαίτερη σκληρότητα, αριβίστες, με σκοπό να το υπηρετήσουν και αντίθετα κυνήγησε αυτά με αξίες και ιδανικά, που οπισθοχωρούσαν στον μικρόκοσμό τους.
Οι θέσεις δύναμης και η εξουσία ήταν ως τώρα ο προνομιακός χώρος δράσης των υλιστών.
Οι πνευματικοί άνθρωποι προτιμούσαν την ανωνυμία, την τέχνη, το διάβασμα, την ερημιά, τη διασφάλιση της αξιοπρέπειας τους και της ελευθερίας τους.
Ήταν πάντα σε μια αμυντική θέση.
Ήρθε ο καιρός της αλλαγής τακτικής!
Ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης!
Ήρθε η ώρα της διεκδίκησης της εξουσίας!

Δούρειος ίππος σημαίνει ότι σε κάθε τομέα προσπάθειας και σε κάθε χώρο εξουσίας θα εμφανιστούν νέοι άνθρωποι διαφορετικής νοοτροπίας που θ΄ αλλάξουν την ως τώρα τάξη πραγμάτων.

Η δύναμη σήμερα προσδιορίζεται κυρίως από το χρήμα.
Είναι μεγάλη ανάγκη να μεταβληθούν οι πολεμιστές σε κυνηγούς του χρήματος!
Να το αρπάξουν από τ΄ άπληστα χέρια που το έχουν συγκεντρώσει!
Ας είναι σταθερός στόχος ο πλουτισμός!
Με αυτό γίνονται οι πραγματοποιήσεις στην ύλη, γιατί να το αρνούμαστε;
Ποιος μας θέλησε ανίσχυρους στην ύλη;
Γιατί αφήνουμε ελεύθερο το γήπεδο στους υλιστές;
Γιατί να παραχωρούμε την εξουσία στους αδικητές;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τους διαπλεκόμενους επαγγελματίες της πολιτικής;
Ως πότε ούτε καν θα ψηφίζουμε;

Θέσεις επιρροής και δύναμης μέσα στον κόσμο ας είναι ο σκοπός!
Νέοι πολιτικοί με αρχές, δάσκαλοι που εμπνέουν, επιχειρηματίες με ηθική, επιστήμονες με ανθρωπιά, τέχνη με ομορφιά και ανάταση.
Μέσα στα δημαρχεία, στη βουλή, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γραφεία των επιχειρήσεων, στα ερευνητικά εργαστήρια, στα μέσα ενημέρωσης, στα θέατρα, στα βιβλιοπωλεία ας φυσήξει νέος αέρας!
Παντού ανατροπή!

Η καινούργια μας πυξίδα δείχνει τη δύναμη.
-Καλό είναι ότι μας κάνει πιο δυνατούς!
Κακό ότι μας εξασθενεί.
Έτσι ν΄ αρχίζει το νέο μας ευαγγέλιο!
Αυτός είναι ο πιο ορθός τρόπος να μετράμε τα πράγματα και να αξιολογούμε το κάθε τι.
Ανθρώπους, ιδέες, συνθήκες, σχέσεις, τρόπους ζωής.
Ας πάρει τέλος η εξασθενιστική εσωστρέφεια.
Μην αφήσουμε άλλο τη δύναμη στα χέρια αυτών που τη χρησιμοποιούν για επιβολή.

Κάτω ο διεφθαρμένος Καίσαρας!
Δεν πληρώνουμε άλλους άδικους φόρους, σκλάβου χαράτσι!
Δεν σκύβουμε άλλο το κεφάλι στην αδικία!
Σωκράτη μην πιεις το κώνειο, Ιησού μη σταυρωθείς ξανά!
Μαθητές βγάλτε το σπαθί και ας πεθάνετε και εσείς από αυτό!
Καλύτερα ο θάνατος από τη ντροπή του ξημερώματος Πέτρο!
Τα κλάματα δε θα παραγράψουν πάλι τη δειλία.

Ο Οδυσσέας στην Ιθάκη μαζί με την Πηνελόπη διεκδίκησε και την εξουσία.
Δεν την άφησε σε κανέναν Αντίνοο ή Ευρύμαχο.
Ο Νταρμαράτζα στέφθηκε βασιλιάς μετά τη νίκη του, βασίλεψε με δικαιοσύνη
και σαν έφτασε η ώρα να φύγει απέδειξε πόσο εύκολο ήταν για αυτόν!
Αυτή είναι η μεγάλη ειδοποιός διαφορά, που αποκαλύπτει την ποιότητα του κινήτρου!

Με όσο πάθος διεκδικούμε δύναμη, με άλλο τόσο απομακρυνόμαστε αν χρειαστεί!

Κάποτε αποφεύγαμε τη πολύβουη αγορά, γιατί τη φοβόμαστε.
Τώρα κατευθυνόμαστε ίσια σε αυτή και ανοίγουμε μαγαζί με καλά και προσιτά προϊόντα στο κέντρο της.
Το ηθικό εμπόριο είναι η απάντηση στην απάτη και στην υπεραξία.

Οι πολεμιστές έχουν ένα πλανητικό όνειρο και ζουν και πεθαίνουν γι΄ αυτό.

Ζητούν τη δύναμη αλλά δεν την αγαπάνε.
Η καρδιά τους ανήκει στο φως και πουθενά αλλού!

Καβάλα στα άλογά σας πάρτε τη γη δικιά σας πολεμιστές του φωτός!
Πάρτε πίσω τη γη και το νερό που σας κλέψανε!

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Κραυγή


-Bοήθεια,κράζεις Κύριε κι ακούω!
έγραφε ο μεγάλος μας στοχαστής Καζαντζάκης πριν ογδόντα χρόνια στην Ασκητική.

-Βοήθεια!
Η σπαραχτική Κραυγή σκίζει ξανά τη θανατερή σιωπή του πηχτού σκοταδιού του 21ου αιώνα!
Ο Θεός κινδυνεύει ξανά!

Η Κραυγή Του αντιλαλεί στα βουνά, στους βράχους κι όλα τα πλάσματα της γης αισθάνονται ένα σφίξιμο στην καρδιά τους.
Από αυτή τη βαθιά σπηλιά, την καρδιά, ακούγονται μουγκρητά, κραυγές, βαθιές ανάσες…
Κάποιος χεροδύναμος παλεύει με θεριό δυνατότερό του…
Κάποιος καλεί απεγνωσμένα σε βοήθεια!
Κάποιος πολύ δικός μας!
Οι πολεμιστές που αφουγκράζονται τη πολύβουη μάχη, ξεκρεμούν αποφασιστικά τα όπλα τους.

Η αντίληψη ενός Θεού με λευκά μαλλιά, μόνιμου κάτοικου ενός μακάριου παραδείσου κάπου στον ουρανό, έρχεται στο τέλος της.
Ένας Θεός μαχόμενος, αγωνιστής, γεμάτος τραύματα, νίκες και ήττες έρχεται να πάρει τη θέση του αποστασιοποιημένου γερο-Πατέρα.

Δεν είναι ουδέτερος αυτός, αναιμικός, αψεγάδιαστος.
Έχει προτιμήσεις, πάθη και ελαττώματα!

Είναι ένας κένταυρος με σώμα ανθρώπου και πρόσωπο Θεού!

Είναι ο Αρχηγός ενός στρατού χαμένου που μάχεται να φτάσει στη θάλασσα!

Είναι Πολεμιστής τρομερός που στέκεται φορές όρθιος, ασάλευτος, με το σπαθί στο χέρι, στην κορφή του βουνού και η σκιά του σκεπάζει τον κάμπο.

Είναι καβαλάρης που καλπάζει ολομόναχος, ολονυχτίς στην έρημο κάτω από το γεμάτο φεγγάρι.

Πλαντάζει από τον καημό, παίρνει τη λύρα, τη φλογέρα, τα τύμπανα και όλα τα πλάσματα χορεύουν συνεπαρμένα στο ρυθμό Του.

Είναι Πολέμαρχος που θέλει κοντά μονάχα πολεμιστές ικανούς να υπακούουν τις πιο αυστηρές διαταγές που προφέρει μονάχα στη σιωπή.
Θέλει κοντά του ήρωες με γνώμη, ανεξαρτησία και σοφία να τον συμβουλεύουν.
Μαζί να πολεμούν, να μοιράζουν τις ευθύνες, να τους εμπιστεύεται ότι δε θα υποχωρήσουν.

Είναι σκληρός σαν το διαμάντι.
Πόσες φορές δεν έβαλε φωτιά πίσω από το δικό του στράτευμα, πόσα γιοφύρια πίσω δε γκρέμισε!

Αποστρέφεται τους ψάλτες, τους ζητιάνους που τον πλησιάζουν παρακαλώντας κι αυτούς που τον προσκυνάνε!
Κρατά μόνο αυτούς που έρχονται οπλισμένοι, που τον κοιτούν στα μάτια και στέκονται όρθιοι μπροστά του.
Τους μετρά με την ικανότητά τους στη μάχη.
Άλλο μέτρο δεν έχει.

Αναζητά εκείνους που μπορούν να αναλάβουν μια δύσκολη αποστολή και να τη θέσουν σε πέρας.

Δέχεται μόνο όσους φέρνει η μεγάλη του κόρη, η Ευθύνη.

Ο πόλεμος του είναι πολύνεκρος κι ατέλειωτος.
Οι αντοχές ξεπερνιούνται.
Το χάος χάσκει απειλητικό.
Η ήττα παραμονεύει σε κάθε βήμα.
Το σκοτάδι βρυχάται κυρίαρχο και πολυδύναμο στην επικράτειά του.
Οι οπαδοί του σκοταδιού πολυάριθμοι και τα βέλη τους σκεπάζουν τον ήλιο ξανά και ξανά.

Ο ίδιος ο Αρχηγός είναι φορές που φοβάται…
Κρύβεται στα καταράχια, στην ερημιά να μη τον βλέπουν και αφήνει το θρήνο του ελεύθερο να ξεσπάσει!

Κάθε πολεμιστής που αποφασίζει να τον ακολουθήσει είναι και μια ανάσα ελπίδας γι΄ αυτόν.

Κάθε πολεμιστής πολύτιμος.
Κάθε προσφορά στον αγώνα δεκτή.

Κάθε νίκη ή ήττα ενός πολεμιστή έχει αντίκτυπο σε όλο το στράτευμα.
Ανήκει σε όλους.
Ένας μόνο πολεμιστής μπορεί ν΄ αλλάξει τη ροή, να σώσει όλους, πόσες φορές δεν έχει γίνει;

Κάθε ώρα επίτευξης μετρά.
Κάθε ύψωμα που καταλαμβάνεται προωθεί όλο το σώμα.
Κάθε ευγενικός στοχασμός προστίθεται στο κοινό οπλοστάσιο.
Κάθε γενναία πράξη σκορπίζει ενθουσιασμό.
Κάθε αξία που υπερασπίζεται, ένα πανί που υψώνεται στο πολυτάξιδο Ιστιοφόρο.

Ένα καράβι στην καταιγίδα χρειάζεται ναύτες, αξιωματικούς και καπετάνιο επιδέξιο για να σωθεί.

Ένας αντίπαλος στρατός πλησιάζει απειλητικά.
Πολλές φορές έχουν συγκρουστεί, γνωρίζονται καλά.
Τώρα στέκονται και οι δυο πάνοπλοι και αποφασισμένοι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους.
Από τη μια η άνοδος, το πνεύμα, η εξέλιξη, η ελευθερία.
Από την άλλη η κάθοδος, η υλιστικότητα, ο ολοκληρωτισμός, ο διαχωρισμός των ανθρώπων.

Τα λάβαρα ξετυλίγονται και γράφουν Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, από τη μια.
Επιβολή, Δύναμη και Χωριστικότητα από την άλλη.
Η σύγκρουση είναι ήδη σφοδρή.

Μια από τις κρισιμότερες εποχές της ανθρωπότητας έχει αρχίσει.
Μια κρίση μεγάλη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Είναι η μεγαλύτερη μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, μπορεί και πιο μεγάλη.
Από μια κρίση φεύγει κανείς δυνατότερος ή χάνει μια ευκαιρία που θα τη πληρώσει ακριβά με πολύ κόπο και χρόνο.
Το διακύβευμα ίσως τώρα να είναι και η ίδια η ύπαρξη της.

Ο ολοκληρωτισμός που ηττήθηκε σκληρά στρατιωτικά στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, σηκώνει πάλι το απαίσιο κεφάλι του με τη μορφή του οικονομικού ολοκληρωτισμού και της εθνικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.

Αν δεν μπορέσει σα σύνολο η ανθρωπότητα να ανταποκριθεί στην ανάγκη για μοιρασιά των πόρων, για ειρήνη, για ενότητα, για κατανόηση, για αξιοπρέπεια, για διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και επιμείνει στην αδικία, στην ανισότητα, στην καταδίκη του τρίτου κόσμου στην πείνα, στο ανήθικο υπερκέρδος, τότε με τη δύναμη που διαθέτει μπορεί να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές.

Πεδίο μάχης για τον ολοκληρωτισμό και την ελευθερία είναι τα σπίτια μας(!), τα σχολεία μας(!), ο στρατός, τα εργοστάσια, οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εταιρείες, οι χώροι εργασίας, τα ΜΜΕ, η πολιτική ζωή, η σαβούρα που βαφτίζεται τέχνη, η άθλια μορφή της θρησκείας που σκορπά μίσος, φόβο, ενοχή και υποταγή.

Δυο είναι οι επιλογές μπροστά μας.
Η μια είναι ο τέλειος εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τα εκατομμύρια παιδιά του τρίτου κόσμου να συνεχίσουν να πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες.
Της καταπάτησης κάθε έννοιας δικαιοσύνης με την απροκάλυπτη επιβολή του «δίκιου» της δύναμης, όπως συμβαίνει στην Παλαιστίνη και Κύπρο.
Τον οικονομικό έλεγχο των κρατών από υπερ-οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι πλούσιοι με κάθε τρόπο πλουσιότεροι και οι φτωχοί τελείως εξαθλιωμένοι.
Τα μεγάλα κράτη να επιβάλουν τα σχέδιά τους στα ανήμπορα μικρά.
Το πιο επίφοβο και υπερφίαλο κράτος η Αμερική να είναι ο διεφθαρμένος σερίφης του πλανήτη.

Η άλλη επιλογή είναι η μοιρασιά του πλούτου, η κατάργηση των συρματοπλεγμάτων του μίσους μεταξύ εθνών, η κατάργηση των τάξεων, η κατάργηση των θρησκειών όπως είναι σήμερα και να υπάρχει στη θέση τους η μια θρησκεία της καλοσύνης και Θεός να μείνει μοναχός ο Αρχηγός Λαός!

Ο πόλεμος αυτός είναι δικός μας.
Ποιος είναι αυτός που δε γρικά τη μάχη;
Ποιος ο άπραγος;
Ποιος ο λιποτάχτης;
Ποιος εγκατέλειψε τη σκοπιά του;
Ποιος ο προδότης;

-Βοήθεια!
Ευμαίε ακούς το χτύπημα στην πόρτα σου;
Τηλέμαχε είσαι στο πλάι του θρυλικού πατέρα σου;

Σύντροφε Αρχηγέ, κουράγιο!

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Παιδί του Κόσμου




Ένα ποίημα του αγαπημένου φίλου και δασκάλου μου, Γιώργου Αλεξανδρή,
που του εύχομαι σήμερα που γιορτάζει χρόνια πολλά και να είναι πάντα καλά να συνεχίζει να φωτίζει τα Ελληνόπουλα με το φως της ζεστής καρδιάς του.

[Αθήνα 6-12-2008
Σκοτώνουν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί.
Το δικό μας αγόρι, το παιδί του κόσμου. Επειδή επέμενε να ζει στον κόσμο των παιδιών και η Εξουσία δεν συγχωρούσε παρατάσεις στη χώρα των ονείρων.
Ήταν επικίνδυνο.]

Αγόρι μου,
που σε μεγάλωνα με πεθυμιές κι ανάσες
κι ονειρευόμαστε μαζί στου ήλιου το κατόπι,
να΄ναι η ζωή σου ανατολή κι οι μέρες σου δοξάρι,
πως έγινε και βιάστηκες στο λιόγερμα να φτάσεις,
χωρίς σεργιάνι στην αυλή, στου κόσμου τα περβόλια,
χωρίς αγνάντιο σε στρατί ψηλά από παραθύρι!

Αγόρι μου,
στο ματωμένο στήθος σου, στα σφαλιστά σου μάτια,
σημάδεψαν το όνειρο τ΄αβόλευτο της νιότης,
αυτό που εγώ ζωγράφιζα και θέριευε σε σένα,
να μας νυχτώσουν τη ψυχή, το νου να μας φοβίσουν,
της μέρας γύρισμα ζεστό να μην αφουγκραστούμε,
γιατ΄είναι η ζωή μας μέτρημα και οι καιροί δικοί τους!

Αγόρι μου,
οργίστηκαν οι γειτονιές και πλάτυναν οι δρόμοι,
ανέσπερο φως σε έδειξαν, παιδί του κόσμου σε είπαν.
Που να βρω κουράγιο να τους πω, σοφία να μαρτυρήσω,
πως κάθε μέρα πέθαινες στη μοναξιά μαζί τους,
πως κάθε πρωί και μια βολή κι απόγνωση η νύχτα,
γιατ΄είναι πολλοί αυτοί που ως λάφυρο θα σε πανηγυρίζουν!

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Η επιστήμη του ανθρώπου



Στο πίνακα του 18ου αιώνα, που φυλάσσεται στο Παρίσι,
ο Ιπποκράτης αρνείται τα δώρα από τον Αρταξέρξη που του πρόσφερε ζητώντας
ως αντάλλαγμα να φύγει από την πατρίδα του και να ζήσει στην αυλή του.
Σήμερα αυτή η άρνηση αποτελεί τη μεγαλύτερη ανάγκη για το επιστημονικό σώμα και αποτελεί το κλειδί της επικείμενης μεγάλης ανάπτυξης της έρευνας.
Η αποδέσμευση της επιστήμης από τα οικονομικά συμφέροντα που την περιορίζουν στα στενά ωφελιμιστικά τους πλαίσια και η ζητούμενη συμπόρευσή της με την ηθική, θα αποτελέσουν τη βάση μιας νέας πρωτόγνωρης ταχύτητας.
Η επιστήμη και η ηθική μαζί, θα είναι η κύρια προωθητική εξελικτική δύναμη του πολιτισμού μας.

Ο επιστημονικός τρόπος σκέψης είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου.
Γρήγορα ο άνθρωπος αναρωτήθηκε για το περιβάλλον του και αναγκάστηκε να οργανώσει σε τομείς τη γνώση του, δημιουργώντας στους αιώνες τις επιμέρους επιστήμες.
Για να ανταποκριθεί χρειάστηκε να αναπτύξει την αναλυτική σκέψη, όπου του χρειάστηκε για να ταξινομήσει όσα παρατηρούσε.
Η παρατήρηση, το πείραμα, η απόδειξη, η επαλήθευση, η αλληλουχία των γεγονότων, η σύνδεση τους, η λογική, η συνεπαγωγή έγιναν τα πολύτιμα εργαλεία του ερευνητή.
Όταν η επιστήμη στοχεύει στην αλήθεια, το κοινό καλό και διέπεται από αρχές είναι το εργαλείο, που θα εξοπλίσει με φτερά τη ανθρωπότητα και μάλιστα θα προέρχεται η γνώση αυτή, από αυτή την ίδια.
Όταν χειραγωγείται από σκοτεινά ιδιοτελή συμφέροντα είναι επικίνδυνο όπλο.

Η απογείωση της τεχνολογίας τον περασμένο αιώνα οφείλεται στην επανάσταση που έκανε κύρια η φυσική, στην ενεργειακή προσέγγιση της ύλης.
Έτσι επιβεβαιώθηκαν και οι μεγάλες φιλοσοφικές αντιλήψεις που διακήρυσσαν ότι όλα είναι ενέργεια εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ακόμα φυσικά η επιστήμη εξερευνά αυτό που βλέπουμε , που είναι έξω από εμάς, το περιβάλλον μας.
Αργά έστρεψε το βλέμμα της στον ίδιο τον άνθρωπο και γεννήθηκε η ψυχολογία, έστω κι αν στα αρχικά της βήματα βιάστηκε να περιοριστεί από ύποπτες προσεγγίσεις τύπου Φρόυντ.
Η ιατρική εκμεταλλευόμενη την τεχνολογία ακολούθησε την ανάπτυξη και έφτασε σε μεγάλα ύψη, όσον αφορά την μελέτη και επέμβαση στο φυσικό σώμα.
Η φαρμακευτική απάλλαξε το πλανήτη από επιδημίες και αρρώστιες που αποτέλεσαν μάστιγα και αύξησε το προσδόκιμο επιβίωσης και την ποιότητα ζωής.
Παραμένει αλυσοδεμένη στο οικονομικό κέρδος και στην υποκριτική ηθική των φαρμακοβιομηχανιών.
Παράγονται φάρμακα μόνο που θα δώσουν κέρδος οικονομικό.

Στο μικροσκόπιο μελετήσαμε το κύτταρο, στο τηλεσκόπιο τους πλανήτες.
Το κλάσμα γνωστό προς άγνωστο τείνει στο μηδέν, όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμητής, γιατί ο παρανομαστής είναι το άπειρο.
Αυτή είναι η ταπεινότητα του πραγματικού επιστήμονα που έρχεται να συναντήσει
το «ένα γνωρίζω ,ότι τίποτα δε γνωρίζω» του μεγάλου φιλοσόφου.

Η επιστήμη που αναμένεται να κάνει το μεγάλο άλμα είναι η φυσιολογία.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο είναι ακόμα σε αρχικό στάδιο.
Η μελέτη του εγκεφάλου είναι σε πολύ προκαταρκτικά στάδια και ελάχιστο τμήμα έχει εξερευνηθεί.
Η πολυπλοκότητα των νευρωνικών συνάψεων είναι άλυτος γρίφος.
Ο ρόλος σημαντικών αδένων, όπως της υπόφυσης και κυρίως της επίφυσης στη κορυφή του κρανίου, είναι αρκετά αδιευκρίνιστος και η έκκριση της επίφυσης ακόμα
απροσδιόριστη.
Ο θύμος αδένας κοντά στην καρδιά, δεν ξέρουμε πότε και πως λειτουργεί.
Ο Ιπποκράτης δίδασκε ότι οι χυμοί του σώματος είναι που έχουν σημασία.
Σήμερα λέμε ότι η βιολογική ηλικία του ατόμου είναι η κατάσταση των αγγείων του.
Το πλάσμα όμως είναι που καθορίζει την ηλικία και λειτουργικότητα των αγγείων και
άρα ξανά συναντιέται η αρχαία προσέγγιση με τη σύγχρονη.

Ο αιμάτινος ορός που ποτίζει όλα τα όργανα, τροφοδοτείται από τον αέρα, τον εντερικό σωλήνα και τους ενδοκρινείς αδένες που αποτελούν τον σύνδεσμο του φυσικού σώματος με τα συναιθήματα, τις επιθυμίες και τις σκέψεις.
Όταν συσχετίσουμε κάθε ποιότητα σκέψης και συναισθήματος με την ποιότητα του πλάσματος, τη βιοχημική του σύσταση, θα έχουμε μια πλήρη ανάλυση του μυστηρίου που λέγεται ανθρώπινος φορέας.
Κάθε κατάσταση συνειδητότητας έχει ως αντανάκλαση μια ορισμένη βιοχημεία στο σώμα μας.
Ένα χαρούμενο άτομο έχει αυξημένη την αιμογλοβίνη στο αίμα για παράδειγμα.
Ένα καταθλιπτικό έχει μειωμένη τη σεροτονίνη.
Αυτά παραμένουν σκόρπιες παρατηρήσεις ,ασύνδετες ακόμα μεταξύ τους, αλλά πλέον είναι πληθώρα και αναμένουν ταξινόμηση.
Θα έρθει καιρός που με μια εξέταση αίματος θα μαθαίνουμε πολλά για το χαρακτήρα μας και για το υποσυνείδητό μας!
Η λειτουργία των αδένων αντανακλά την λειτουργία των αιθερικών κέντρων
που είναι το ηλεκτρομαγνητικό καλούπι του φυσικού σώματος.
Εκεί διάφοροι αγωγοί ενέργειας διατρέχουν και διασταυρώνονται όπως τα φυσικά νεύρα.
Έτσι σχηματίζονται πολλοί κόμβοι( τα γνωστά κέντρα) που οι πιο σημαντικοί είναι 21 ή 12 ή 7, όπως τους μετρά κανείς.
Όταν μπορέσουμε να έχουμε φωτογραφία αυτών (έχει αρχίσει με τη μέθοδο Κίρλιαν για την αύρα)
θα εντοπίζουμε αμέσως τη διαταραχή και θα επεμβαίνουμε με ενεργειακά φάρμακα σε αυτό το σώμα.
Όμως και αυτό συνδέεται με το θυμικό ,όπως το αναφέρει ο Πλάτωνας και το θυμικό με το νοητικό.
Χρειάζεται μια τακτοποίηση αυτών των σωμάτων για να επέλθει ισορροπία.

Οι εναλλακτικές θεραπείες με κύρια την ελπιδοφόρα ομοιοπαθητική(έχουμε στην Ελλάδα τη τύχη να έχουμε το μεγαλύτερο ομοιοπαθητικό δάσκαλο τον νομπελίστα κ. Βυθούλκα) παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους, στη φαρέτρα της θεραπευτικής, μακριά από φανατισμούς και συνολικές εκατέρωθεν απορρίψεις.

Η υγεία είναι μια κατάσταση ευεξίας και δημιουργικότητας.
Εδώ ο εκπαιδευμένος θεραπευτής ψυχολόγος-γιατρός, δε θα ανακατεύει απλώς το υποσυνείδητο, αλλά θα δίνει πρακτικές οδηγίες αποκατάστασης της αρμονίας.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να την έχει επιτύχει ο ίδιος.

Για να μελετηθεί ο άνθρωπος δε φτάνει μια επιστήμη όπως τη ξέρουμε σήμερα.
Όλες κατατείνουν στην ανάλυση.
Η γενική ιατρική είναι πολύ φτωχή και οι ειδικότητες της αφορούν τμήματα του οργανισμού, δεν ενέχουν σφαιρική εικόνα.
Η ψυχιατρική κινείται στις παθολογικές περιπτώσεις και καταστέλλει το σύμπτωμα και όχι πάλι την αιτία, που συνήθως κρύβεται στο νου.
Η ψυχολογία είναι πολύ επιφανειακή ακόμα.

Για να μελετηθεί ο άνθρωπος χρειάζονται γνώσεις ανατομίας, φυσιολογίας, βιολογίας, φυσικής, χημείας, μαθηματικών, παθολογίας,χειρουργικής, βιοχημείας, ψυχολογίας, αστρολογίας, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας, θρησκειολογίας, στατιστικής, τέχνης, πολιτικής, επικοινωνίας.

Χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να σπουδάσει όλα αυτά!
Να δημιουργηθεί μια νέα υπερεπιστήμη με αντικείμενο μελέτης τον άνθρωπο συνολικά.
Η επιστήμη του ανθρώπου εκτός από την αναλυτική σκέψη, χρειάζεται και τη συνθετική σκέψη, που είναι σαφώς δυσκολότερη.
Χρειάζονται πολλά χρόνια σπουδών ίσως 20 ή και 25 .
Το σημαντικότερο όμως είναι να έχει ο ίδιος σπουδάσει και θεραπεύσει τον εαυτό του, να τον έχει απελευθερώσει από πολλές πλάνες που του δεσμεύουν ενέργεια, ώστε να μπορεί να τις διακρίνει στους άλλους και να μπορεί να δίνει τις σωστές οδηγίες.
Κάθε λάθος αντίληψη συνεπάγεται ένα μπλοκάρισμα,ένα πρόβλημα ενέργειας και άρα υγείας με την ευρύτερη έννοια, ώσπου να εξελιχθεί σε νόσο.

Από αυτή τη σχολή θα αποφοιτά ένας υπερεπιστήμονας, ένας σοφός αφιερωμένος στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Θα είναι προϋπόθεση ότι θα έχει γίνει και πρακτική δουλειά με τον εαυτό και θα έχει επιτύχει ένα σημαντικό μέτρο φωτός με το οποίο και θα δουλεύει.
Η υπεργνώση του ,θα πρέπει να συνδυάζεται με την ανθρωπιά και με την πνευματική διαύγεια.
Έτσι σε αυτό το πανεπιστήμιο θα επιλέγονται με πολύ αυστηρά κριτήρια, μόνο όσοι μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις απαιτήσεις.
Οι δάσκαλοι θα είναι και αυτοί παρόμοιας και μεγαλύτερης περιωπής.
Υπάρχουν αυτά τα άτομα , όπως και υπάρχουν άτομα ικανά να αφιερωθούν σε ένα τετοιο σκοπό.
Το σκοπό της δημιουργίας του υπερεπιστήμονα, κάτι αντίστοιχο του φιλοσοφικού υπεράνθρωπου.
Αυτοί θα είναι οι θεραπευτές της ψυχής και του σώματος του έθνους, οι σοφοί του.

Ο ως τώρα,ασαφής πνευματικός δρόμος θα γίνει συγκεκριμένος και θα είναι δυνατό να δίνονται, δίχως να παραβιαστεί η ελευθερία, κατευθυντήριες οδηγίες απλές και ξεκάθαρες.
Όπως έχουμε τις ακτινογραφίες, θα έχουμε στο μέλλον μια αποτύπωση της κατάστασης του νου και εκεί θα εξετάζονται τα προβλήματα απρόσωπα, υπεύθυνα, επιστημονικά.

Το μυστήριο, εκεί που δεν υπάρχει μυστήριο, επιτέλους θα φύγει και όλοι οι τσαρλατάνοι και οι έμποροι της θρησκείας και της πνευματικότητας θ’ αναγκαστούν ν΄ αλλάξουν επάγγελμα.
Είναι απόμακρα όλα αυτά;
Μπορεί και όχι.
Όταν ξημέρωνε ο 20ος αιώνας ποια φαντασία θα μπορούσε να προβλέψει τη σημερινή τεχνολογία των υπολογιστών, των δορυφόρων, την πυρηνική ενέργεια, τα μέσα μεταφοράς;
Ποιος μπορεί να φανταστεί τον πλανήτη μετά 100 χρόνια;
Ποιός;

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Ανοιξιάτικο


Όταν ακούς
νερά κρυστάλλινα,
φλόγα να τρίζει αντρειωμένα,
χιόνι αμίλητο να πέφτει σε κορφή
να θυμάσαι την αγάπη μου.

Όταν θωρείς
θάλασσα να αστράφτει ευτυχισμένη,
με ουρανό καθάριο βαθυγάλαζο αγκαλιά
να θυμάσαι την αγάπη μας.

Σα διαβαίνεις
κάμπο καρπισμένο
από φωνές παιδιών,
τιτιβίσματα χελιδονιών,
αρώματα λουλουδιών,
από το γέλιο σου,
διαβαίνεις την καρδιά μου.

Κι αν είχα εργαστήρι μαγικό,
να σκάλιζα τα νερά, τη φλόγα και το χιόνι,
περιδέραιο ακριβό θα σου έφτιαχνα γιορντάνι,
να το κρεμάς στο λαιμό τις Κυριακές
και να λες
πως είναι από τον άντρα μου.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ώρες μοναξιάς


Δυο ποιήματα του Δημήτρη Σπανού, ενός θαυμαστού πολεμιστή με πολλά ταλέντα,
αγαπημένου φίλου αν και δυο γενιές μεγαλύτερος μου,που έφυγε πρόσφατα.

ΩΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Στάθηκα να ζεσταθώ στ΄ όμορφο προσήλιο
Και σ΄απάγγιο ακούμπησα κόντρα στο Βοριά.
Ήρθαν μου τον κρύψανε το χρυσό τον ήλιο
Και μονάχο μ΄ άφησαν στην κακοκαιριά.

Στο λιοπύρι εγύρεψα δέντρο για να βρώ
να σταθώ στον ίσκιο του, λίγο να ανασάνω.
Ήρθαν και το χάλασαν και έμεινε ξερό,
σκέλεθρο, στ΄ατέρμονο το στρατί μ΄επάνω.

Μόνος μεσ΄ την ερημιά στην ξερή την κρύα
Που να βρω ταξιδευτή, φίλο και μπραζιέρη,
Να την παίρναμε μαζί τούτη την πορεία
Να ήσουν τ΄αποκούμπι μου το πιστό μου ταίρι.

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΗΤΟΥ
Αητέ μου που σε γέννησεν ο πόλεμος, η αμάχη
πόχεις τον ήλιο στο μυαλό και την καρδιά σ΄ αψάδα,
ακόμα δε γκεζέρισες να περπατάς στους κάμπους
αλλοτινός προσκυνητής σε πλανερά σκοτάδια.
Πάρε ψωμί, πάρε κρασί, πάρε νερό απ΄ τη βρύση,
να πάμ΄ απάνου στα βουνά στα πρώτα μας λημέρια
να κάμουμε συλλείτουργο στα δόλια παλικάρια
που καρτερούν, στα διάσελα ψηλά στα μετερίζια,
άγνωστοι μεσ΄ τους αγνώστους
μα μεσ΄ τους πρώτους πρώτοι.
Ν΄αγροικηθούνε πόλεμο, ν΄αφουγκραστούν αντάρα
σαν πάμε κερολίβανο στα κλέφτικα κιβούρια,
και σ΄αντρειωμένωνε ψυχές να πουμ΄ένα τραγούδι.
Να ντουφεκίσεις τρεις φορές και τρεις φορές να κλάψεις
για κείνους που διαβήκανε και δε θα ματαρθούνε.
Ν΄ αχολοήσουν τα βουνά ν΄ αναριγήσ΄ ο δρόγκος
Να λογιαστούνε οι ξέκαρδοι πως είναι οι αντρειωμένοι.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Κρυπτόγραμμα για το Χριστό


Αφιερώνεται η ανάρτηση στον Πολεμιστή της καρδιάς Lockheart

Φύλλα από τον κήπο του Μορύα:

Η νύχτα έπεσε. Ο Χριστός καθόταν σ΄ ένα κατώφλι.
Ένας γραμματέας πλησίασε και ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι στο πέρασμα;»
Ο Χριστός απάντησε: «Γιατί Εγώ είμαι το κατώφλι του Πνεύματος. Εάν θα περάσεις, πέρνα μέσα από Εμένα».
Ένας άλλος γραμματέας ρώτησε: «Είναι δυνατό ο γιος του Δαυϊδ να κάθεται στο μέρος των σκυλιών;
Ο Χριστός απάντησε: «Αλήθεια, συκοφαντείς τον Δαυϊδ τον Πατέρα Μου».
Έγινε σκοτάδι κι ένας τρίτος γραμματέας ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι σα να φοβάσαι το σπίτι;»
Ο Χριστός απάντησε: «Περιμένω το σκοτάδι της νύχτας για να Με απαλλάξει από τη θέα σας. Αληθινά το σκοτάδι ας χαθεί μέσα στο σκοτάδι».
Ύστερα σηκώθηκε και δείχνοντας το όρος Μορύα όπου στεκόταν ο Ναός είπε:
«Ο προπάππος Μου έφτιαξε το Ναό από πέτρα, αλλά κάθεται ακόμα κάτω από το λινό πανί της τέντας».
Είπε ο γραμματέας: «Ο τρελός, πιστεύει ότι ο Σολομών ζει ακόμη»
Και έφυγαν μέσα σε άγνοια.
Ύστερα η Μαρία βγήκε από το σπίτι και βλέποντας τον Χριστό είπε:
«Δάσκαλε, μοιράσου το βραδινό μας φαγητό».
Ο Χριστός απάντησε:
«Το δώρο της καρδιάς λάμπει μέσα στα σκοτάδια».


Ένα μέλος του Σαντχεντρίμ ρώτησε το Χριστό:
«Θαρθείς σ΄ εμάς αν σε καλέσουμε;»
Ο Χριστός απάντησε:
«Καλύτερα να πάω σε νεκροταφείο γιατί εκεί δεν υπάρχει ψέμα».
Το μέλος του Σαντχεντρίμ συνέχισε:
«Γιατί δε μας αναγνωρίζεις, όταν ακόμα και ο πατέρας σου παντρεύτηκε μια από τα μέλη μας;»
«Περιμένετε μέχρις ότου το σπίτι σας καταρρεύσει.
Τότε θα έρθουμε».

«Γιατί λοιπόν θα έρθεις; Για να καταστρέψεις ή να οικοδομήσεις;»
«Ούτε για καταστροφή, ούτε για ανέγερση, αλλά για εξαγνισμό. Γιατί δε θα επιστρέψω στις παλιές εστίες».
«Τότε λοιπόν δε σέβεσαι τους προπάτορες σου;»
«Νέα κύπελλα έχουν δοθεί για τη γιορτή. Το να σέβεσαι έναν πρόγονο, δε σημαίνει, κατ΄ ανάγκη, να πίνεις από το κύπελλό Του».
-------
Τα βιβλία του Μορύα είναι πραγματικά μοναδικά και πρωτόγνωρα σε κραδασμό.

Η θεοσοφική προσέγγιση του Χριστού, όπως συνολικά εκδηλώθηκε από τον 19ο αιώνα με τη Ε.Μπλαβάτσκυ και συνεχίστηκε στον 20ο ,κύρια με τη Α. Μπέζαντ και η εσωτεριστική διδασκαλία με τη Αλ. Μπέιλυ και Ελ. Ρέριχ, παρουσιάζει μια εικόνα του Χριστού, τελείως διάφορη, ως πλήρη αντίθετη, της επίσημης εκκλησίας.
Η οποία εκκλησία δεν έχει διστάσει να θεωρεί το Χριστό ως ένα απόντα ηγέτη του κεντρικού συμβουλίου του σύγχρονου Σαντχεντρίμ!

Ο Χριστός παρουσιάζεται ως ένα υπαρκτό ζωντανό πρόσωπο, ως ένα αξίωμα (με την έννοια της ευθύνης και όχι της εξουσίας) και ως μια κατάσταση συνείδησης, τη «χριστική» συνείδηση.
Κεντρικός πυλώνας της διδασκαλίας αυτής είναι η αποδοχή της θεωρίας της μετενσάρκωσης.
Έτσι ο Χριστός σκιαγραφείται ως ένας αγωνιστής, που με κοπιαστικές προσπάθειες και μέσα σε πολλές χιλιάδες χρόνια κατόρθωσε να αναπτύξει τη συνείδηση του , από ενσάρκωση σε ενσάρκωση και να πάρει αυτό το αξίωμα που κατείχαν άλλοι πριν από αυτόν.
Ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Μωάμεθ, ο Δίας, η Αθηνά είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα σε ηλικία, αγαπημένα πνευματικά του αδέρφια!
Ο Βούδας έλεγε ότι δεν υπάρχει σημείο στη γη που να μην έχει
αφήσει τα κόκαλά του…
Η διδασκαλία όλων αφορά τη μετάβαση από το «σκοτάδι» στο «φως» και διαφέρει μόνο εξωτερικά ανάλογα το χρόνο και τόπο που δίνεται!
Δεν είναι ένας θρησκευτικός ηγέτης αλλά ένας σοφός Δάσκαλος στο ύψος του Σωκράτη, του Πυθαγόρα, του Ομήρου.
Το ότι κατάφερε ο επίσημος Χριστιανισμός να τον παρουσιάζει ως μεγάλο Πάπα και αρχιεπίσκοπο είναι μια μεγάλη ήττα της Γνώσης.
Προφανώς αλλοίωσε και αφαίρεσε κείμενα της Καινής Διαθήκης και ιστορικά κατάργησε το δόγμα της μετανσάρκωσης στη πέμπτη οικουμενική σύνοδο με πληρωμένους ιερείς από την αδίστακτη αυτοκράτειρα Θεοδώρα.

Έτσι καταργήθηκε η ιδέα της αιώνιας εξέλιξης και εισήχθηκαν οι θεωρίες περί αιώνιας τιμωρίας και κολάσεως, που έφεραν το σκοτεινό μεσαίωνα και τις φωτιές της Ιεράς εξέτασης.
Ακόμα αυτές οι «ποιότητες» υπάρχουν στην εκκλησία και ακόμα προσπαθούν και το καταφέρνουν να φυλακίσουν την ανθρώπινη συνείδηση με τη ιδέα της αμαρτίας, της
ενοχής, το φόβο του θεού, τον οίκτο, τη μείωση της αυτοπεποίθησης, την εξάρτηση από ένα ιερέα.

Ο θεοσοφικός Χριστός είναι πολύ πιο κοντά σίγουρα στην πραγματικότητα, στη λογική, στην προσδοκία μας.
Κανένα ελεύθερο πνεύμα δεν μπορεί να δεχθεί τον εκκλησιαστικό Χριστό.
Γίνεται σωστά άθεος ή αναζητά πάλι σωστά εξηγήσεις από άλλες πνευματικές θεωρήσεις.

Ο πραγματικός Χριστός σήμερα, ως μια κατάσταση συνείδησης, ίσως και ως πρόσωπο, φοράει τζιν, έχει επάγγελμα, βγάζει με αξιοπρέπεια χρήματα για να ζήσει
την οικογένεια του , έχει αγαπημένη, μεγαλώνει παιδιά σ’ ένα στοργικό σπίτι.
Ενδιαφέρεται πολύ για τη πολιτική, την εκπαίδευση, τη τέχνη, την επιστήμη και τη δομή της οικονομίας!
Έχει ολοκληρωμένη άποψη και ρεαλιστικές προτάσεις.
Έχει φύση ανεξάρτητη, ελεύθερη, επαναστατική.
Δεν είναι ουδέτερος στο πόλεμο, παίρνει δυναμικά το μέρος των …Παλαιστινίων!
Αγκάθι στην καρδιά του κάθε παιδί που σκοτώνεται ή πεθαίνει από τη φτώχεια…

Αν ως πρόσωπο εμφανιστεί, η Ιδέα της Μοιρασιάς θα είναι το κεντρικό του μήνυμα,
ως η μεγαλύτερη επιτακτική ανάγκη πάνω στο πλανήτη.

Αυτή τη στιγμή με εκατομμύρια σώματα, ζει και εργάζεται σε όλες τις χώρες.
Μπορεί να λέγονται γιόγκι, μποντισάτβα, σούφι, χριστιανοί μυστικιστές, οδυσσείς, θεοσοφιστές, εσωτεριστές, βιοπαλαιστές τίμιοι, καλλιτέχνες με έμπνευση, επιστήμονες με ερευνητικό μυαλό, πολιτικοί με αρχές,
άνθρωποι με αξίες, μάνες με στοργή, πατεράδες που θυσιάζονται, νέοι άνθρωποι που ερωτεύονται.
Αυτός είναι ο σύγχρονος Χριστός!

Κατά βάση είναι εργαζόμενος, είναι εργάτης!
Τούτη τη φορά δε θα αφήσει το ξυλουργείο να πάει στην έρημο.
Και την ερωτευμένη Μαγδαληνή δε θα την απαρνηθεί!
Θα είναι δίπλα του ισάξια, ισότιμη, θεά πραγματική του σπιτιού που θα ανοίξουν και μάνα των παιδιών του!
Ο άνθρωπος της θλίψης μεταμορφώνεται σε αυτόν της χαράς!
Η Βασιλεία των Ουρανών μετακομίζει επιτέλους στη γη!
Η Δευτέρα Παρουσία ξεκίνησε!
Ένας νέος Χρυσός Αιώνας ανατέλλει!
Η πρόκληση είναι πολύ μεγάλη, ο σύγχρονος άθλος βαρύτερος από κάθε άλλη φορά.
Όμως οι πλάτες των εκατομμυρίων Χριστών είναι φαρδιές!
Μια ενωμένη ανθρωπότητα, μια αταξική κοινωνία, μια θρησκεία του να κάνεις το καλό και ένας Θεός παντού σε ό,τι υπάρχει, θα είναι το βαρύτιμο έπαθλο.
Ξημερώνει...

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Η μοιρασιά του πλούτου


Σταμάτησε το μεγάλο καραβάνι της ανθρωπότητας μπροστά σε ένα αδιαπέραστο τείχος.
Μια βαριά πύλη στέκεται μπροστά στο κέντρο του τείχους και δεν ανοίγει παρά μόνο με ένα συγκεκριμένο κλειδί.
Η Μοιρασιά είναι η λέξη-κλειδί της κρίσης του πολιτισμού μας.
Κανένα άλλο κλειδί δεν πρόκειται να ανοίξει τη βαριά πύλη του μέλλοντος μας!

Όσο κι αν το σύστημα προσπαθεί να σώσει τις τράπεζες δεν θα τα καταφέρει.
Στην Ελλάδα, ευθυγραμμισμένοι πλήρως προς τας υποδείξεις, δώσαμε αμέσως 28 δις στις τράπεζες και μόνο κατόπιν κινητοποιήσεων 0,5 δις σε όλους τους αγρότες.
Αν ήταν αντίστροφα τα ποσά
ίσως μπορούσαν να σωθούν και οι τράπεζες τελικά…
Γιατί όταν δεν έχουν να πληρώσουν τα χρέη θα τους πάρουν αρχικά τη περιουσία τους, αλλά …ποιος θα τις αγοράσει μετά;
Έτσι λέγεται κατέρρευσε η πυραμίδα των τοξικών δομημένων ομολόγων στην Αμερική.
Είναι οι οικονομικοί δίδυμοι πύργοι που καταρρέουν τώρα , όχι από «τρομοκράτες» Άραβες, αλλά από τρομοκράτες άπληστους κεφαλαιοκράτες.
Σαν το σκορπιό που δαγκώνει τον εαυτό του.

Ο τρίτος κόσμος που αποτελεί τα ¾ του συνολικού πληθυσμού, έχει στη διάθεση του μόνο το ¼ των τροφίμων και μόλις το 17% των συνολικών πόρων του πλανήτη.
Τραγικό αποτέλεσμα κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί να πεθαίνει από τη φτώχεια και κάθε τρία λεπτά από την πείνα…
Πως το ανεχόμαστε αυτό αλήθεια;
Πως κοιμόμαστε τη νύχτα;
Που στείλαμε εξορία την Ντροπή για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε ξέγνοιαστα;
Πως μπορούμε να διασκεδάζουμε σπαταλώντας χιλιάδες ευρώ σε ξενυχτάδικα, ενώ την ίδια στιγμή ξεψυχούν παιδιά από πείνα;
Πόσο παχυδερμισμό μπορούμε να έχουμε όταν φτιάχνουμε δυο-τρεις πισίνες στη βίλα μας, όταν εκατομμύρια διψάνε ή πίνουν μολυσμένο νερό και αρρωσταίνουν;
Ποιος θεός το επιτρέπει αυτό και πως μπορούν οι εικόνες του στους πολυτελείς ναούς να παραμένουν φορτωμένες χρυσάφι;
Πόσα δις στρατιωτικού εξοπλισμού ξοδεύονται για να διατηρούνται τεχνητές εντάσεις στον κόσμο και οι έμποροι όπλων να θησαυρίζουν;
Ποιοι ψηφίζουμε ξανά και ξανά τους υπηρέτες του απάνθρωπου συστήματος, που καταδικάζει τους γέρους σε εξαθλίωση με συντάξεις πείνας και τους νέους ανθρώπους σε ένα ατέλειωτο εξευτελιστικό αγώνα για επιβίωση;

Τι μπορεί να γίνει;
Μια νέα ενέργεια διαπερνά και αναστατώνει την έννομη «τάξη».
Κερδίζει εσωτερικά έδαφος μια νέα αντίληψη μοιρασιάς.
Ήδη τα πήλινα πόδια του καπιταλιστικού γίγαντα τρίζουν.
Μετά την πτώση του πολιτικού ολοκληρωτισμού και κρατικού καπιταλισμού, όπως εκφράστηκε στις ανατολικές χώρες, έρχεται η σειρά του οικονομικού ολοκληρωτισμού των
G8 και του ΔΝΤ.
Οι ασύδοτες άπληστες δυνάμεις της αγοράς, μη βρίσκοντας τι άλλο να φάνε, αρχίζουν να τρώνε τις σάρκες τους.
Τα χρηματιστήρια τρίζουν εφιαλτικά για τους μεγαλομετόχους…
Ο υπόκωφος ήχος έρχεται από την Ιαπωνία και την Αμερική…

Ας καταλάβουμε επίσης ότι τα τρόφιμα και το νερό δε μας ανήκουν!
Μόλις φτάσουν να καλύψουν τις ανάγκες μιας χώρας θα πρέπει να πηγαίνουν εκεί που υπάρχει έλλειψη!
Παράγει ο πλανήτης 10% περισσότερα τρόφιμα από όσα χρειαζόμαστε!
Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Με ένα ισχυρό ΟΗΕ που θα αναδιανέμει τα προϊόντα της γης.

Αυτό μόλις πριν 6 μήνες θα φάνταζε ανέκδοτο.
Όμως μετά το ξέσπασμα της κρίσης, θα έρχονται όλο και πιο κοντά τέτοιες προτάσεις…

Λύσεις τύπου Σαρκοζί, να κλείσει τα σύνορα για
να προστατέψει τις θέσεις εργασίας στη Γαλλία από τα απελπισμένα κύματα μεταναστών, πέρα από το ανέντιμο της λογικής ( οι Γάλλοι έκαναν αποικίες όταν ήθελαν) δεν είναι δυνατό να έχουν αποτέλεσμα.
Όσο υπάρχουν τα εξευτελιστικά ημερομίσθια του τρίτου κόσμου, θα παράγονται φτηνά προϊόντα εκεί και συνεπώς θα κλείνουν οι εταιρείες στη Γαλλία και θα αυξάνεται η ανεργία.
Μόνη λύση να ανεβεί το βιοτικό επίπεδο των τρίτων χωρών.
Να χαριστούν τα χρέη, αρκετά πανωτόκια πλήρωσαν.

Κάθε χρόνο μια έκταση δασών,όσο η Ελλάδα, αποψιλώνεται στον Αμαζόνιο, τον πνεύμονα οξυγόνου του πλανήτη, από τη υλοτομία.
Να δοθούν κίνητρα για άλλη εργασία στον εξαθλιωμένο πληθυσμό.

Να μπει λουκέτο στις ρυπογόνες βιομηχανίες παγκόσμια.
Να υπογράψει επιτέλους η Αμερική την έστω μικρή δέσμευση όλων των κρατών.
Στην Ελλάδα τα φουγάρα του λιγνίτη να πάψουν και να παράγεται ενέργεια από τον ήλιο και τον άνεμο.
Στον Ασωπό δηλητηρίαζαν οι βιομηχανίες αλουμινίου, τα πόσιμα νερά με καρκινογόνο εξασθενές χρώμιο πολλά χρόνια.
Όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο, πλήρωσαν ένα αστείο πρόστιμο οι εταιρείες και αυτή τη στιγμή συνεχίζουν απτόητες…
Έφεραν νερό από δίπλα για τους κατοίκους…λες και ο υδροφόρος ορίζοντας δεν συνδέεται…

Χρειάζεται όλοι οι πολίτες να γίνουμε ενεργοί ακτιβιστές, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πια.
Να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.
Να απαιτήσουμε να μπει η ζωή πάνω από το οικονομικό κέρδος λίγων.
Παντού η λύση είναι να θιγούν τα συμφέροντα των λίγων για χάρη των πολλών.

Στην Αμερική η ψαλίδα των μισθών επίσημα είναι 1/270 και στην πραγματικότητα 1/1000.
Ποια λογική απάνθρωπης εκμετάλλευσης το επιτρέπει;
Και ως πότε θα μπορεί να συνεχιστεί;

Η χριστιανική δύση είναι που λειτουργεί με αυτό τον τρόπο!
Λατρεύουν Αυτόν που είπε κάτι για τους δυο χιτώνες…(δε μίλησε για μετοχές!).
Αλλά κι αυτόν τον έφεραν στα μέτρα τους, τον γέμισαν χρυσάφι για να τους ευλογεί και να τους μοιάζει.
«Γουρούνι ο θεός που ορίζουν».Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη.
Ο μακελάρης Μπους ήταν θρησκόληπτος και άκουγε …φωνές να τον καθοδηγούν!
Ο θρησκευτικός ολοκληρωτισμός χέρι- χέρι με τον οικονομικό και τον πολιτικό.
Η Ιδέα της Μοιρασιάς, που μόνο ως αναγκαιότητα θα επιβληθεί, όχι διαφορετικά, θα παρασύρει ταυτόχρονα και τις τρεις μορφές ολοκληρωτισμού που σαν βρόγχος τυλίγουν το λαιμό της ανθρωπότητας.

Είναι σίγουρα ακόμα νωρίς για κάτι τέτοιο, όμως οι συνθήκες ωριμάζουν ραγδαία.
Θα επιταχυνθούν ακόμα περισσότερο,
όταν οι πολίτες συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να συμβάλουμε σε αυτή την κατεύθυνση.
Όταν βγούμε από το λήθαργο της παθητικότητας που μας έχουν έντεχνα εισάγει με όλο το σύστημα των media της αποχαύνωσης.
Να στηρίξουμε τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που πασχίζουν…
Να αποκλείουμε στις εκλογές τους διαχειριστές και υπηρέτες της
σημερινής φαύλης τάξης πραγμάτων.
Να γίνουμε ενεργοί συνειδητοί πολίτες με λόγο.

Η Μοιρασιά ως μια επιστημονική πέρα της ηθικής αναγκαιότητα, είναι αυτή που θα ενώσει τον κόσμο!
Οι σπασμωδικές κινήσεις του συστήματος να σωθεί δε θα αποδώσουν.
Η ύφεση δε θα ξεπεραστεί με τους σημερινούς τρόπους.
Αρχίζουν δειλά δειλά να αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες, ότι χρειάζεται να διασώσουν τον κοινωνικό ιστό.
Ακόμα και αυτή η κρατική παρέμβαση για να σωθούν οι τράπεζες,
σήμανε το τέλος της αδίστακτης θεωρίας του νεοφιλελευθερισμού, που μόνο οι δυνάμεις της αγοράς έχουν σημασία.
Και έπεται συνέχεια, είναι μόνο η αρχή.

Σίγουρα αυτή τη στιγμή λαμπρά μυαλά, οικονομολόγοι, απόγονοι του Μάρξ στον 21ο αιώνα της παγκοσμιοποίησης, δουλεύουν επιστημονικά τα νέα δεδομένα με ένα μέλημα: να διασφαλίσουν την Ελευθερία από τη φτώχεια,από τους τρεις ολοκληρωτισμούς, δίχως να πέσουμε εύκολα ξανά σε ένα πολιτικό ολοκληρωτισμό , όπως συνέβη με την Σοβιετική Ένωση.
Δουλεύουν την Ιδέα της Μοιρασιάς.

Μια Ηλιόλουστη Μέρα θα ξημερώσει μετά από αυτό το πηχτό σκοτάδι.
Ένας νέος Ήλιος θα ζεστάνει τη γη.
Η ενέργεια της Ελευθερίας θα σαρώσει στο διάβα της ότι παλιό, αρρωστημένο και σαθρό στέκεται εμπόδιο.
Και είναι πολλά αυτά, αλλά το βουερό ποτάμι της συνείδησης έχει ξεκινήσει από τα ψηλά βουνά και είναι αποφασισμένο να ποτίσει τον κάμπο και να φτάσει στη θάλασσα.
Η Ελευθερία έχει κάνει κράτος ήδη σε πολλές καρδιές,
που πλέον δεν ανέχονται τίποτα περιοριστικό.
Ας γίνουμε μια ακόμα «βάση» της!

Η Αξιοπρέπεια διέσχισε τον ωκεανό και έφτασε πια στο λιμάνι του Νέου Κόσμου, του Ενός Κόσμου!
Χαρείτε!

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Η επιστροφή του Τηλέμαχου


-Σκοτώστε τον Τηλέμαχο!
Η διαταγή του Αντίνοου και του Ευρύμαχου μεταδίδεται ψιθυριστά από στόμα σε αυτί και οι προδότες δούλοι χαμογελούν στο άκουσμα της….
Η αμοιβή τους πλούσια θα είναι…
Μεγάλο το ρεγάλο …
Επιστρέφει ο Τηλέμαχος στην Ιθάκη μετά το ταξίδι στην Πύλο και τη Σπάρτη, ενώ αυτοί σχεδιάζουν την ενέδρα.
Όμως ο Τηλέμαχος δεν είναι το ίδιο άτομο που έφυγε.
Τους τρανούς βασιλιάδες Νέστορα και Μενέλαο γνώρισε, πώς να είναι ο ίδιος;
Κι η Αθηνά η Γλαυκομάτα είναι πάντα μαζί του, ποτέ δε θα εγκαταλείψει τον γιο του Οδυσσέα.
Θα αποφύγει την παγίδα και καταφύγιο θα βρει στη φιλόξενη καλύβα του Εύμαιου, του χοιροβοσκού.
Ο Οδυσσέας ήδη βρίσκεται στην αγαπημένη γη της Ιθάκης.
Σε λίγο πατέρας και γιος θα αγκαλιαστούν, μετά είκοσι χρόνια πικρού χωρισμού…
Και μαζί θα πάρουν τη ματωμένη εκδίκηση!
...
Ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας βρίσκεται στην Αυλίδα και περιμένει τον Αίολο να φυσήξει στα πανιά.
Δε θα το κάνει όμως ο Αίολος, αν δεν προηγηθεί η τραγική θυσία…

Το πιο μεγάλο τμήμα μάχεται κάτω από τα τείχη της Τροίας.
Ο Σκάμανδρος δεν έχει πάψει να ξεχειλίζει κουφάρια…

Μια κρίσιμη μάζα όμως , εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων πια, ετοιμάζεται να αλώσει το απόρθητο φρούριο.
Πόσο διαφορετικός θα είναι ο κόσμος, όταν αυτή η μάζα τα καταφέρει!

Ένα άλλο πολύ μικρότερο, παλεύει με τον Ποσειδώνα, στον δρόμο του γυρισμού.
Άνεμοι και κύματα παρακαλώ σας…

Για κάποιους το δράμα της Ιθάκης έχει ξεκινήσει.
Η Γη κρατά την αναπνοή της…

Ο Τηλέμαχος ,ο γιος του πορθητή της Τροίας , του δαμαστή των κυμάτων, είναι η πνευματική συνείδηση.
Αυτός που μπορεί και μάχεται από μακριά.
Είναι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου, αλλά ούτε οι δούλοι δε του δίνουν καν σημασία.
Οδυσσέα άλλο μην αργείς!

Αν ο Τηλέμαχος σωθεί και σταθεί δίπλα στον Οδυσσέα στην τελική του μάχη, όλα θα χαθούν για τους θρασείς μνηστήρες, κι αυτό το ξέρουν…
Και έχουν δώσει σαφείς εντολές στους δούλους για το θάνατό του.
Σήμερα αυτούς τους δούλους τους βρίσκουμε παντού.
Τους βρίσκουμε ακόμα να στρώνουν τραπέζια, να κουβαλούν κρέατα, να γεμίζουν κούπες και να ακούν προσεκτικά τις οδηγίες των αφεντάδων…

Οι φορείς της σπερματικής πνευματικής συνείδησης , ο σύγχρονος Τηλέμαχος, βρίσκεται στο απειλητικό στόχαστρο μιας σκοτεινής κάνης…
Ο Αντίνοος, το σύστημα και οι υπηρέτες του, έχουν σχεδιάσει το χαμό του…
Κάνουν το παν για να πετύχουν τον άτιμο σκοπό τους…

Ο Όμηρος είχε προειδοποιήσει και επισημάνει χιλιάδες χρόνια πριν, το αδύνατο σημείο του Τηλέμαχου:
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης!
Η αμφιβολία!
Αμφέβαλε για τη Μητέρα του, αμφέβαλε για τον Πατέρα του…
Αμφέβαλε για τον Εαυτό του…

Σε αυτό το σημείο στοχεύουν και τώρα τα πυρά του συστήματος!
Προσπαθεί με το ίδιο το "εκπαιδευτικό" του τρόπο, να τσαλακώσει από νωρίς την αυτοπεποίθηση του Τηλέμαχου.
Την ευγένεια, την ανεξαρτησία, την άποψη, την διάκριση, τις έχουν για αδυναμίες.
Την υποταγή και την αποστήθιση τις επιβραβεύουν…
Τις αξίες τις ποδοπατούν μαζί με τις ευαίσθητες ψυχές.
Στους χώρους εργασίας συνεχίζεται η ανελέητη επίθεση.

Κάποια στιγμή ο φορέας της Ελπίδας του κόσμου, θα αναζητήσει πνευματικούς συντρόφους και ίσως μια κοινότητα ομοϊδεατών.
Εκεί έχει στηθεί το καρτέρι των μνηστήρων!
Εκεί το σχέδιο πνευματικής του εξόντωσης που έχει αριστοτεχνικά καταστρωθεί, μπαίνει άμεσα σε εφαρμογή, με την είσοδό του στο χώρο.

Ένας (με …υποβιβαστές) ασυνείδητος συνήθως (μερικές φορές συνειδητός) αντιπρόσωπος του Αντίνοου, γητευτής της εξουσίας, τον περιμένει με ένα μόνο σκοπό: να τον αφοπλίσει και εξουδετερώσει πνευματικά.
Τα μέσα του είναι η σύγχυση, η θόλωση των νερών, η ψεύτο-αληθοφανής διδασκαλία και η υποκρισία όσον αφορά τον εαυτό του.
Είναι πιστοί οπαδοί του εκκλησιαστικού Χριστού, μόνο που για λόγους στρατηγικής και καμουφλάζ, τον κατηγορούν για να είναι «σωστοί» εσωτεριστές.
Είναι θανάσιμοι εχθροί του πραγματικού Χριστού, του Οδυσσέα, των Αξιών.
Προσκυνητές της εξουσίας και αρκετές φορές του χρήματος.

Οι δυνάμεις του υλισμού προσποιούνται τις πνευματικές, για να μπορέσουν να παγιδέψουν τα θύματά τους.
Διαφορετικά δε θα είχαν καμία τύχη.

Στόχος τους η μετατροπή ενός ρωμαλέου πνεύματος σε αμνοερίφιο…
Η μετατροπή του πολεμιστή σε ψάλτη.
Στην καλύτερη περίπτωση σε στρατιώτη.
Η έντεχνη μετατόπιση του κέντρου των αποφάσεων και διαμόρφωσης άποψης από το άτομο, σε μια αυθεντία έξω από αυτό.
Το καθήκον σκιάζεται από ένα ψεύτικο που φαντάζει μεγαλύτερο, αλλά δεν είναι πραγματικό.
Καλό και κακό είναι ένα, όλοι είμαστε αδέρφια, λένε αυτοί οι εχθροί της αδερφοσύνης…
Δεν υπάρχει χρόνος, λένε αυτοί που προσπαθούν να καθυστερήσουν τους πολεμιστές…
(Όμως ο Τηλέμαχος ήταν εκεί το μοιραίο πρωινό γι αυτούς!)

Τους ντυμένους πρόβατα λύκους θα τους αναγνωρίσουμε από τα πραγματικά τους έργα κι όχι από αυτά που οι ίδιοι παρουσιάζουν.
Είναι υπερδραστήριοι εξωτερικά, αλλά τους προδίδει ο κακός τους χαρακτήρας…
Εντυπωσιάζουν και είναι δημοφιλείς, αλλά τα κοντινά τους πρόσωπα αν δεν είναι όμοια με αυτούς, αισθάνονται αηδία…

Μια ομάδα σε σωστή βάση, στέκεται στη δόμηση χαρακτήρα, στην αυτονομία των μελών , στο σεβασμό, στη φιλία, στη χαρά της πνευματικής συναναστροφής.
Λίγες όμως είναι αυτές, γιατί το μικρόβιο της επιβολής και της εξουσίας είναι ευρέως διαδεδομένο και έτσι γίνονται όργανα παγίδευσης…
Το πνεύμα του ανθρώπου και η ζωή παραμένει πάντα ο καλύτερος δάσκαλος.
Αν βρεθούν πραγματικοί φίλοι , πνευματικοί αγωνιστές, αυτό είναι ευλογία.

Ποια είναι η ασπίδα του Τηλέμαχου;
Το κίνητρό του!
Αυτό είναι που δεν μπορεί να καταστρέψει κανένας!
Είναι το εσωτερικό παλάτι της πραγματικής καλής θέλησης, ανθρώπου!
Οι ψευτοδάσκαλοι είναι άτομα δυστυχισμένα, δεν μπορούν αλλού να βρουν χαρά, εκτός από την εξουσία και τον έλεγχο.
Το σωστό κίνητρο του πολεμιστή είναι που θα του βρει νερό στην έρημο και τροφή στα χιόνια!
Θα τον κάνει αόρατο στα εχθρικά βέλη, σαν την ασπίδα του Περσέα!
Θα γίνει βάρκα να διασχίσει ποταμούς και φτερωτό άτι να πετάξει πάνω από γκρεμούς!
Θα του οπλίσει το χέρι και κάθε χτύπημα του θα είναι συντριπτικό!

Μνηστήρες, ο Τηλέμαχος γύρισε κι ο Οδυσσέας βρίσκεται ήδη στη στεριά την πιο αγαπημένη!

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Λόγια ενός μεγάλου Έλληνα


ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ........
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

"Σε σχέση με τη σφαγή των αμάχων (που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει δει τουλάχιστον δέκα παιδάκια κατακρεουργημένα καθισμένος αναπαυτικά μπροστά στην TV του), δεν με ενδιαφέρει πώς συμπεριφέρεται η Ευρώπη και κάποιοι άλλοι.Εμένα με απασχολεί τι γίνεται εδώ, στη χώρα μας. Πώς αντιδρούν οι απλοί άνθρωποι και κυρίως η νεολαία μας. Και φυσικά πάνω απ’ όλα αυτοί που πήραν μέρος στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που άλλοι τα ονόμασαν «έκρηξη» κι άλλοι «επανάσταση».
Το αθώο αίμα που χύνεται στη γειτονιά μας... οι ανελέητοι βομβαρδισμοί και οι βόμβες φωσφόρου που καίνε τις σάρκες προκαλώντας αφόρητους πόνους είναι το κριτήριο για την ψυχική υγεία ή για την γήρανση και τον μαρασμό ενός λαού.
Κι απ’ ό,τι είδαμε έως τώρα από τις αντιδράσεις τόσο του λαού μας όσο και των πάσης φύσεων εκπροσώπων, πρωτοποριών και παλληκαράδων της φράσης, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχουμε μπει πια στη φάση της αναισθησίας, της αφασίας, του κοινωνικού μαρασμού των πάντων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από τη βάση ως τις κορυφές.
Το να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου και να παλεύω γι’ αυτά είναι αυτονόητο και αποτελεί μια βασική κοινωνική μας κατάκτηση. Δεν παύει όμως ο αγώνας αυτός να είναι «εγωιστικός» από την άποψη ότι εξυπηρετεί τα στενά προσωπικά συμφέροντα ενός πολίτη είτε μιας ομάδας πολιτών. Δεν έχει μέσα του το στοιχείο της αλληλεγγύης, που ταυτίζεται συχνά με την προσωπική θυσία για τον άλλον, δηλαδή το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς, που μονάχα αυτό οδηγεί ένα Λαό σε αποφάσεις και ενέργειες ικανές να τον ανυψώσουν στο επίπεδο της ιστορικής ευθύνης που μονάχα αυτή τον κατατάσσει ανάμεσα στους ζωντανούς και ενεργητικούς Λαούς, άξιους να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους.
Χωρίς αυτό το στοιχείο της συλλογικής υπέρβασης δεν μπορεί να είμαστε παρά ένα άθροισμα ατόμων ασύνδετων μεταξύ τους, που ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και φυσικά αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του, αφού ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει ούτε για το τι γίνεται στην ίδια του τη χώρα, όπως συμβαίνει στη σημερινή Ελλάδα.
Το γεγονός ότι πίσω από τα εγκλήματα των Ισραηλινών βρίσκεται η αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ, δεν φαίνεται να επηρεάζει την κοινή γνώμη. Αντιθέτως τώρα, με την έναρξη της θητείας του Ομπάμα, υπάρχει μια γενική συστράτευση των πάσης φύσεως διαμορφωτών της συλλογικής σκέψης, οι οποίοι σε όλους τους τόνους βρίσκουν ευκαιρία να καταδικάσουν τις σχέσεις μας με την Ρωσία, με σκοπό να μας οδηγήσουν στην 100% πειθαρχική επαναφορά μας στο άρμα των ΗΠΑ.
Τι σημασία είχαν, αλήθεια, μερικές χιλιάδες θύματα ενός λαού β΄ κατηγορίας, όπως αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους… Ίσως λοιπόν το γεγονός αυτό του φόβου ή της λαγνείας απέναντι στην υπερδύναμη, να εξηγεί κατά κάποιο τρόπο αυτή την εκκωφαντική σιγή των αμνών, ανθρώπων του πνεύματος, επιστημόνων, καλλιτεχνών, κοινωνικών στελεχών και πολιτικών μπροστά στο νέο έγκλημα των ΗΠΑ-Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας. Σαν να λένε «είμαστε φρόνιμα παιδιά και μετανοιώνουμε για το αμαρτωλό μας παρελθόν».
Εμείς όμως, δηλαδή η Ορχήστρα, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην συναυλία-εκδήλωση και ο Δήμος Περιστερίου δεν έχουμε μετανοήσει. Για άλλη μια φορά δεν πρόκειται να «συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις». Παραμένουμε πιστοί στην ιστορία μας και στους αγώνες του Λαού μας ενάντια στον πόλεμο και στους εχθρούς της Ειρήνης. Είμαστε λίγοι. Πάρα πολύ λίγοι. Όμως αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά.
Γιατί πιστεύουμε ότι στα βάθη του Λαού μας υπάρχει πάντα αναμμένη η φλόγα που όσο κι αν την εμποδίζουν, δεν μπορεί παρά να ξανάρθει η μέρα που θα λάμψει, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του τόπου μας."

Αθήνα, 18.1.2009 Μίκης Θεοδωράκης

Αναρτήθηκε από troktiko
Αναρτήθηκε από ΕΥΑΝΔΡΟΣ

Βραβείο φιλίας


Ευχαριστώ την πολύ καλή φίλη Entelweiss που μου χάρισε το βραβείο PROXIMIDADE,που περιγράφεται ως εξής:
<< Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blogs είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!» Proximidade is described as follows:'This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers!'This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites. You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog.As I have to choose only eight, the Proximidade Award goes to: Με τη σειρά μου, θέλοντας να επιβεβαιώσω τη φιλία, την εκτίμηση, το θαυμασμό και τον κοινό μας αγώνα για περισσότερο φως, απονέμω το βραβείο στους: Οι Πολεμιστές των Λάιον
Η Χώρα της Λάιον
Ο Πυρίσπορος
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός
Οι Πνευματικοί Θησαυροί
Οι σκόρπιες σκέψεις
O Εχετλαίος
Ο Lockheart.

Y.Γ. Αφορμή γύρευα να τιμήσω φίλους μου!
Άλλοι φίλοι με την επόμενη ευκαιρία.