Απόφαση

<<Σπείρε μια σκέψη και θέρισε μια απόφαση, σπείρε μια απόφαση και θέρισε μια πράξη, σπείρε μια πράξη και θέρισε μια συνήθεια, σπείρε μια συνήθεια και θέρισε χαρακτήρα, σπείρε χαρακτήρα και θέρισε πεπρωμένο!>>
Αυτή είναι η Λυδία Λίθος της αλήθειας!

Ο Χριστός την είπε ως <<Ό,τι σπέρνεις ,θερίζεις!>>

Οι Βουδιστές τη λένε Κάρμα ή νόμο του αιτιατού, νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος.

Όλοι συμφωνούν ότι αυτό είναι το εργαλείο τόσο του καλού ,όσο και του κακού.
Ο νόμος τς ανόδου αλλά και της πτώσης. Ο άνθρωπος έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί αυτό τον νόμο ,όπως θέλει και για όποιο σκοπό θέλει.

Σε αυτή την αλληλουχία, κομβικό σημείο αποτελεί η λειτουργία της απόφασης.
Εκεί χωρίζουν οι δρόμοι του υλιστή από του πνευματικού ανθρώπου.
Εκεί στάθηκε ο Ηρακλής και άκουσε τις προσφορές της Αρετής και της Κακίας.
Εκεί όλοι χρειάζεται να επιλέξουμε, κάποτε δραματικά, με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Όμως αυτό είναι ανάγκη να γίνει, καθώς η φύση δεν ανέχεται μεσοβέζικες καταστάσεις.
<< Να είσαι κρύος ή ζεστός, γιατί αν είσαι χλυαρός θα σε κάνω εμετό>> αναφέρει η Αποκάλυψη.

Ένα σπαθί αστράφτει λοιπόν, στα χέρια του Πολεμιστή και αυτό λέγεται Απόφαση!
Πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια απόφαση;
Με αυτό το αδύναμο ή τρομερό όπλο καλείται να κατακτήσει τους κόσμους.
Ενδέχεται να του λείπει ακόμα και η λάμα ,αλλά επίσης ένα ανάλογο σπαθί ήταν και του Μέγα Αλέξανδρου!
Η μοίρα θα γραφτεί από το αίμα των εμποδίων που θα στάζει αυτό το σπαθί!
Το αίμα αυτό είναι το μελάνι της μοίρας, άλλο δε γνωρίζει.

Οι αρχαίοι έλεγαν <<το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο>> και σήμερα λέμε το <<ήτανε γραφτό>>.
Αυτό ισχύει ,αλλά είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της μοίρας του!
Οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει εξαρτώνται από το προηγούμενο πεπρωμένο του.
Αυτό θα ορθωθεί απέναντι στην αλλαγή και εναντίον του θα δοθεί η μάχη.
Δίχως μάχη δεν υπάρχει πρόοδος, το παλιό δε καταθέτει ποτέ αμαχητί τα όπλα...
Ούτε για άτομα, ούτε για έθνη.

Ποιο το καθήκον του Πολεμιστή;
Είναι πάντα η Επανάσταση!
Είναι το ακόνισμα του σπαθιού του.
<<Το πιο τρανό του αντρός, εγώ λογιάζω χρέος τη μοίρα του την άσπλαχνη να πολεμά και το γραφτό να σβήνει!>>
Οδύσσεια του Ν. Καζαντζάκη

Ζυγώνει πια ο καιρός των Πολεμιστών!