Ο πειρατής

Ο Μαυρογένης ο πειρατής,
σα γέρασε ,
περιδιαβαίνει την προκυμαία,
τραβά αργά ταμπάκο,
και η ματωμένη του ματιά,
σβαρνίζει το πέλαγο.

Θυμάται σαν έπιανε το λιμάνι,
τι πανηγύρι!
Κρότοι, φωτιές, χοροί
και ατέλειωτο ξεφόρτωμα των κούρσων.
Μέρικες φορές στο κατάρτι καμπανίζαν οι οχτροί!
Φόβος και τρόμος της Τουρκιάς, της Βενετιάς καημός!

Μα κι αν τ΄αμπάρια γέμισαν, δε γέμισε η καρδιά του...
κ΄ο Μαυρογένης ο φονιάς ,
με τα πολλά ρεσάλτα,
κρυώνει κάτω απ΄τον ήλιο!

Μέρα δε περνά, μήτε και νύχτα
που να μη σταλάζει πικρή,
στο χαραγμένο του νου,
η θύμηση της Λεϊλά!
Της αραπίνας συντρόφισσάς του,
που σ΄ένα γλέντι,
με κρασί πολύ,
στιλέτο θανατερό της κάρφωσε,στο στήθος,
σαν του αντιμίλησε.
Και αυτή η δεινή χορεύτρια της Αραπιάς,
δε ματασάλεψε.

Και τώρα, άλλο λόγο δεν έχει να πει,
παρά τούτο:
- Να προσέχετε την αγάπη σας,
γιατί εγώ την έχασα!

Ο Μαυρογένης ο πειρατής,
με τα πολλά τα κούρσα,
κρυώνει κάτω από τον ήλιο!

Ο Ευρυμάνθιος Κάπρος

Πέρασε ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και της Αλκμήνης, την έβδομη πύλη, και τα άστρα της Αφροδίτης και του Ουρανού, στάθηκαν πάνω του και τον έλουσαν με το φως τους.
Μέσα στην καρδιά του, ηχούσε ξεκάθαρα η εντολή να πιάσει τον Ευρυμάνθιο Κάπρο, που κατάστρεφε τα πάντα στην ύπαιθρο.
Τον πλησίασε ύστερα ο Απόλλωνας που του έδωσε ένα ειδικό τόξο, αλλά ο πολεμιστής θυμήθηκε, ότι στο παρελθόν είχε κάνει κακή χρήση των όπλων και αρνήθηκε την προσφορά.
Είχε πάντα μαζί του το πιστό του ρόπαλο που είχε ο ίδιος φτιάξει με τα χέρια του!
Ξεκίνησε για τον νέο του άθλο!
Μετά από αρκετή περιπλάνηση, συνάντησε το Κένταυρο Χείρωνα και στη συνέχεια και το Κένταυρο Φώλο.
Η παρέα έγινε εύθυμη και αποφάσισαν να ανοίξουν ένα βαρέλι κρασί να πιουν . Όμως ο νόμος των Κενταύρων απαγόρευε να ανοιχτεί, παρά μόνο παρουσία όλων των Κενταύρων, γιατί ανήκε το βαρέλι στην ομάδα.
Το γλέντι συνεχίστηκε ως αργά και κάποια στιγμή ο Ηρακλής μεθυσμένος, σκότωσε τους δυο φίλους του…
Συνήρθε το πρωί συντριμμένος από την εξέλιξη,αλλά παρόλα αυτά,συνέχισε το δρόμο του.
Ο Κάπρος ερήμωνε τη χώρα στο πέρασμά του.
Ακολουθούσε τα ίχνη του σε κοιλάδες και βουνά ,δίχως να τον αντιμετωπίζει κατά μέτωπο.
Προτίμησε να τον παρασύρει σε ψηλό χιονισμένο βουνό και εκεί να του
στήσει παγίδα μαστορικά.
Και πραγματικά ο Κάπρος έπεσε μέσα και έτσι ο Ηρακλής τον αιχμαλώτισε!
Στη συνέχεια κρατώντας του ψηλά τα πίσω πόδια, τον οδήγησε στην πόλη και όλοι έβγαιναν στους δρόμους να δουν το παράξενο θέαμα.
Τότε ο Ηρακλής ξέσπασε σε ένα δυνατό γέλιο.
Ο άθλος είχε τελειώσει!

…………………………………………………………………………
Ο κάπρος της επιθυμίας αιχμαλωτίστηκε στα ψηλά βουνά της συνείδησης, εξασθενημένος.
Στους κάμπους ήταν πολύ δυνατός για να νικηθεί και οι δυο κένταυροι, λέγεται πως είναι η καλή σκέψη και η σωματική δύναμη ,που από μόνες τους δεν μπορούν να νικήσουν τον Κάπρο.
Ο Ζυγός πολεμιστής είναι ευέλικτος ισορροπιστής.
Προτίμησε την παγίδα, από την κατά μέτωπο επίθεση.
Οι επιλογές του είναι σοφές και παράδοξες.
Έχει ζωντανή αίσθηση του χιούμορ αλλά και του χρόνου.

Ο Ζυγός έχει δυο πλάστιγγες, όπου τοποθετούνται τα αντίθετα.
Το μάθημα της ισοστάθμισης είναι πραγματικά επιτακτικό.
Από τη μια το πνεύμα , από την άλλη η ύλη είναι τα δυο μεγάλα αντίθετα.
Ο κεντρικός βραχίονας είναι η συνείδηση.
Η ισορροπία επιτυγχάνεται στην ισοστάθμιση.
Για τον κάθε ένα και για τη κάθε χρονική είναι και διαφορετικό το σημείο ισορροπίας.
Ο Ζυγός Πολεμιστής δε θα ησυχάσει, αν δεν το βρει.

Ο δρόμος βρίσκεται κάθε φορά από την << αναπόλωση των ζευγών των αντιθέτων >> και είναι η ατραπός που ο Βούδας είπε ότι είναι λεπτή σαν την κόψη του ξυραφιού.
Παρόμοιο σύμβολο είναι και ο ισοσκελής σταυρός και συμβολίζει τη συνείδηση της ανθρωπότητας.

Στον ένα δίσκο τοποθετούνται οι ευθύνες του Πολεμιστή και στον άλλο τι κάνει γι΄αυτές…
Στον ένα δίσκο οι αρσενικές ιδιότητες ,στον άλλο οι θηλυκές.
Το γινγκ-γιανγκ .
Η ψυχή δεν έχει φύλο και ο πολεμιστής δε στερείται τίποτα.
Στον ένα η δύναμη ,στον άλλο η αγάπη.
Στον ένα το μέλλον, στον άλλο το παρελθόν. Η Ισορροπία είναι στο παρών.
Στον ένα το όραμα και στον άλλο οι παρακαταθήκες του παρελθόντος.
Στον ένα οι άξιες μας, στον άλλο η ζωή μας…
Στον ένα η σιγή, στον άλλο ο θόρυβος.
Στον ένα αυτά που παίρνουμε, στον άλλο όσα δίνουμε!

Στόχος η ισορροπία και ο μετέπειτα πιο δύσκολος στόχος η ανισορροπία, για να συνεχίσουμε να ζητάμε πιο δύσκολη και καινούργια ισορρόπιση, με πιο μεγάλα βάρη!
Όταν αυξάνουμε το βάρος στον ένα δίσκο ανατρέπεται η ισορροπία!
Το σπάσιμο της κρυστάλλου της συνήθειας απαιτεί μεγάλη προσπάθεια!
Επίσης, καμιά φορά για να πετύχει ο Ζυγός ανώτερη ισορροπία,
χρειάζεται να αδειάσει το περιεχόμενο των δίσκων για να γεμίσει με άλλα βάρη.

Η ρήση του Ζυγού για τους πολεμιστές είναι << εκλέγω το δρόμο που οδηγεί μεταξύ των δυο μεγάλων γραμμών δυνάμεως >>.
Το μεγάλο μάθημα είναι η διατήρηση της ειρήνης μέσα στη …μάχη!
Η διαφύλαξη της ενότητας, από το χτύπημα των κυμάτων της δυαδικότητας!

Ο προγονός μας, Ηρακλής, τα κατάφερε!
Γιατί όχι εμείς;

Θάλασσα

Η θάλλασσα η αγαπημένη,
η θάλασσα η αφροντυμένη,
είναι κοντά μας, να μας θυμίζει
πόσο πλατιά μπορεί να γίνει
η καρδιά μας.

Ο κάμπος ο καρποφόρος
με τα χρυσά σπαρτά κ΄τα ασημόφυλλα,
(πως) το λογικό μας.

Και το βουνό το ουρανομίλητο,
το βουνό το αμετακίνητο,
πως η Απόφασή μας!

Μα εσύ ,αγάπη ταιριαστή,
αγάπη σταλμένη απ΄τ΄όνειρο,
πως ο Ουρανός έρχεται στη γη!

Το τέλος της αυθεντίας

-Αδάμ, Αδάμ που ει;
ακούστηκε η φωνή του Οικοδεσπότη, μαζί με τα ξερά φύλλα, που έσπαζαν στα βαριά βήματα Του.
Έτρεμε σύγκορμος ο Αδάμ και έριχνε τα βάρη στην Εύα.
Μα το πρόσωπο της Γυναίκας ήταν ατάραχο, σκληρό, ανέκφραστο και η ματιά της ίσια και σκοτεινή.
Είχε πάρει την απόφαση της.
Δεν καταδέχτηκε δικαιολογία, κράτησε σφιχτά το μήλο στο ένα χέρι ,το χέρι του Αδάμ στο άλλο και βγήκε από τον Κήπο δίχως να κοιτάξει πίσω…

…
Πόσο … δίκιο είχες Εύα που επέμενες!
Παντοτινέ Φάρε και Δασκάλα μας!
Ποια θα ήταν η ιστορία μας, αν δεν έπαιρνες αυτή την απόφαση;
Προτίμησες από την φυτική μακαριότητα, τη περιπέτεια της συνείδησης!
Από τη σιγουριά του γνωστού, την έρευνα του αγνώστου.
Από την ασφάλεια της τυφλής υποταγής, το ρίσκο της επιλογής.
Από την ανευθυνότητα της άκριτης υπακοής, την ευθύνη του κέντρου των αποφάσεων.
Παράτησες την ανέμελη ευτυχία για κάτι που δεν …ήξερες!
Αυτός που σε έπλασε, λέει κατ΄ εικόνα και ομοίωση, θα αποδεχόταν ποτέ τέτοια απαγόρευση;
αναρωτιόσουν πολλές νύχτες άγρυπνη…
Οι ανέμελοι περίπατοι και χαιρετούρες, δε σου έδιναν πια καμιά χαρά.
Τα εξημερωμένα λιοντάρια και αυτές οι μεγάλες γάτες, οι τίγρεις που γουργουρίζαν,
δε σου άρεσαν…
Προτίμησες το κρύο της μοναξιάς και το ουρλιαχτό των άγριων θηρίων μέσα στη νύχτα, από το συνωστισμό στο τζάκι.
Τα έβαλες με τη γύμνια, τη φτώχεια, το θάνατο, τη σκληρή ανάγκη και την έλλειψη!
Και γέμισες τη γη πολεμιστές !
Και κυρίευσαν τον κόσμο!

…
Τούτο το δράμα δεν παίχτηκε μόνο στην αρχή της ιστορίας.
Επαναλαμβάνεται διαρκώς από τότε, στη αρχή της ζωής, κάθε Πολεμιστή, που σέβεται και τιμά τα όπλα του!
Πολεμιστής είναι αυτός που αφουγκράζεται τη φωνή που βγαίνει από τα σπλάχνα του, τολμά να παρακούσει την απαγορευτική προσταγή, απλώνει το χέρι ,κόβει το Μήλο της Συνείδησης και παίρνει επάνω του την μεγάλη ευθύνη του δρόμου και της ζωής του!
Δεν ανέχεται διαταγές!
Είναι πολεμιστής, όχι στρατιώτης.
Δεν θα ακολουθήσει κανέναν και δε θα γίνει ποτέ οπαδός!
Το κέντρο αποφάσεων στον άνθρωπο, είναι το κέντρο βάρους του.
O Πολεμιστής ποτέ δε στερείται το κέντρο βάρους του.
Αν στη φυσική, το διάνυσμα του κέντρου βάρους,βγει έξω από τη βάση στηρίξεως, επέρχεται ανατροπή.
Έτσι δε παραχωρεί σε κανένα (έστω και σοφό), αυτό το δικαίωμα!
Βγαίνει κι αυτός, έξω από το παράδεισο της βεβαιότητας και της ασφάλειας
του γνωστού και τον υποδέχεται…ο παγωμένος αέρας του καινούργιου.
Ό,τι αξίζει όμως, σε αυτή τη ζωή, έχει μεγάλο τίμημα…
Η αξιοπρέπεια του ελεύθερου, σκεπτόμενου ανθρώπου αξίζει να σωθεί πάνω απ΄ όλα!
Η παραδοχή μιας αυθεντίας δεν είναι στο δρόμο του πολεμιστή!
Τι κι αν το είπε ο Βούδας ή ο Χριστός ή ο Αριστοτέλης;
Όλα εξετάζονται με τη διαδικασία της λογικής ανάλυσης, του πειράματος και της επαλήθευσης, δίχως να χάνεται ο σεβασμός στους μεγάλους Δασκάλους της φυλής!

Ο ευαγγελιστής φιλόσοφος του Υπεράνθρωπου ,ο Νίτσε θεωρεί καλό ό,τι αυξάνει τη δύναμη
και κακό ό,τι τη μειώνει!
Τόσο απλά και ξεκάθαρα!
Η αυθεντία εξασθενεί τη δύναμη.
Καιρός να τη ξεφορτωθούμε!
Ήρθε ο καιρός του τέλους της αυθεντίας!
Μια θεωρία στόχο έχει να ερμηνεύσει ένα φαινόμενο.
Αν δεν μπορεί ,δεν είναι σωστή ή είναι λειψή.
Πάντα η πράξη έχει το τελευταίο λόγο της αποδοχής ή της απόρριψης.
Το σπαθί της Αλήθειας είναι δίκοπο!
Η μία κόψη είναι το ναι και η άλλη το όχι.
Ο Πολεμιστής είναι που αποφασίζει, πότε θα δεχτεί κάτι και πότε θα το απορρίψει.
Ζει απροσκύνητος στα βουνά του στοχασμού και έχει στήσει σκοπούς για ο,τιδήποτε πλησιάζει το λημέρι-συνείδησή του!
Είτε είναι αυτό μια εντύπωση, μια άποψη, μια γνώμη, μια επιθυμία.
…
Πόσο δίκιο είχες Εύα που επέμενες!
Θα είχαμε στερηθεί τόση γνώση, τόση χαρά του ταξιδιού μέσα στο άγνωστο!
Είναι μεγάλη η χαρά να νοιώθεις την ευθύνη των πράξεων στους ώμους σου!
Να ανοίγεις καινούργιο δρόμο και να περνάς!
Να στέκεσαι στο σταυροδρόμι και να διαλέγεις τη στράτα σου.
Να ανοίγεις το χάρτη και να καθορίζεις την πορεία σου!
Να διαλέγεις την Τροία που θες να κατακτήσεις!
Να κοιτάς μια κορφή και να λες <<Αυτή θέλω!>>.

Το <<τι θα πει ο κόσμος >>, η ψυχολογική εξάρτηση από την κοινή γνώμη, είναι το επόμενο που αποβάλει ο Πολεμιστής.
Όλος ο κόσμος να πιστεύει κάτι , δεν σημαίνει τίποτα γι΄αυτόν.
Δε θα διστάσει να έρθει σε σύγκρουση με όλο τον κόσμο για την αλήθεια.
Αυτό είναι και ένα τεστ για να βλέπουμε ποιο βαθμό απόσπασης, έχουμε πετύχει από τις κοσμικές αξίες.
Αν μας πειράζει, στενοχωριόμαστε , θυμώνουμε ή αντίθετα χαιρόμαστε ,με μια κρίση της κοινής γνώμης για μας, τότε απέχουμε αρκετά από το στόχο μας.
Τότε το χρυσάφι της γης, ασκεί ακόμα έλξη πάνω μας…
Μπορεί αυτή τη στιγμή με κάθε ειλικρίνεια, να δηλώνουμε ότι δε μας ενδιαφέρει το τι θα πει ο κόσμος ,αλλά να αισθανόμαστε μια ενόχληση για την άδικη κρίση ή υπερηφάνεια για τον έπαινο του.
Αυτός είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας, ότι ένα τμήμα του εαυτού μας δεν μας ακολουθεί!
Αυτό είναι το υποσυνείδητο κομμάτι μας, που είναι πολύ μεγαλύτερο από το συνειδητό.
Είναι σα το παγόβουνο, που εξέχει μόλις ένα μέρος και το υπόλοιπο είναι βυθισμένο στο νερό.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το λιώσιμο του παγόβουνου ,παρά με τη φωτιά της Γνώσης.
Με τη διαρκή τοποθέτηση των πραγμάτων.
Ξανά ,ξανά και πάλι ξανά!

Που αναφέρεται τελικά ο Πολεμιστής;
Που δίνει λογαριασμό;
Μονάχα στη Συνείδησή του! Πουθενά αλλού!
Εμείς τη ζωή μας θα την περπατήσουμε καβαλάρηδες! >>Μενέλαος Λουντέμης