Μέσα από τις ομίχλες της Γιαπωνέζικης μα και παγκόσμιας ιστορίας, μέσα από την καταχνιά του ιερού βουνού Φούτζι , με βαριά αρματωσιά και σταθερό ανάλαφρο βήμα ξεπροβάλει ο Σαμουράι!
Υπήρξε το ανώτατο πρότυπο ανθρώπου που έπλασε η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και κατάθεσε στο πνεύμα της ανθρωπότητας, όπως οφείλει κάθε λαός να πράττει.
«Μπροστά στους άλλους να στέκεσαι χαμογελαστός-
μπροστά στον εαυτό σου να στέκεσαι αυστηρός—
στην ανάγκη να στέκεσαι γενναίος-
στην καθημερινή ζωή πρόσχαρος-
όταν σε χειροκροτούν να στέκεσαι απαθής-
όταν σε σφυρίζουν ασάλευτος.»
έγραφε ο Σαμουράι Κατσού Καϊσού, δίνοντας το στίγμα των τρομερών αυτών πολεμιστών.
Το χρέος, η τιμή, η σκληρή πειθαρχία σε σώμα και ψυχή, η περιφρόνηση του θανάτου, η αφιλοκέρδεια στάθηκαν οι μεγάλες τους αρετές και δημιούργησαν το Δρόμο του Σπαθιού του Σαμουράι!
Μια ζωή ασκητική, λιτοδίαιτη, ριψοκίνδυνη ήταν κοινή για όλους.
Το μεγάλο χαρακτηριστικό της ήταν η απόφαση θανάτου.
Μεταξύ της ατίμωσης και του θανάτου προτιμούσαν το θάνατο, όπως και μεταξύ αυτού και της υποχώρησης.
Η τέχνη της ξιφασκίας απέκτησε ένα πολύ υψηλό σκοπό.
Δίδαξε στρατηγική, σεβασμό στη ζωή και περιφρόνηση στο θάνατο, το μεγάλο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Η γενναιότητα, η αξιοπρέπεια, η ευθύνη, η παλικαριά, η αυτοθυσία, έφτασαν
σε δυσθεώρητα ύψη.
Όπου ιστορικά έμπαινε η Αρετή και η Αξιοπρέπεια, η Τιμή πάνω από τη ζωή, η τελευταία μεγαλουργούσε…έτσι κι εδώ.
Το Μπουσίντο, ο κώδικας τιμής και αξιών τους, ήταν απαραβίαστος.
1.Πάνω από όλα η τιμή και το χρέος.
2.Υπακοή τυφλή στον Αυτοκράτορα.
3. Τόλμη, περιφρόνηση στο θάνατο΄να΄σαι έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
4.Πειθαρχία ανήλεη στη ψυχή και το σώμα.
5. Ευγένεια, γλυκιά συμπεριφορά στους φίλους ,εκδίκηση σκληρή στους εχθρούς.
6. Καμία οπισθοχώρηση ,έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνεις.
7.Γενναιοδωρία,η οικονομία είναι μια μορφή ανανδρίας.
Ο Αυτοκράτορας ή ο Αρχηγός αντιπροσώπευε το ανώτερο ιδανικό και το Γενικό Καλό στο οποίο ήταν αφιερωμένος.
Η Ιαπωνική λέξη που τους χαρακτήριζε ήταν Φουντόσιν, που σήμαινε ότι παράμεναν ασάλευτοι στο πόνο και επιδείκνυαν πειθαρχία στη χαρά.
Δεν τον ενδιέφερε τόσο η νίκη ή η ήττα, έστω κι αν
στις πιο πολλές φορές αυτό ισοδυναμούσε με ζωή ή θάνατο, αλλά η έκφραση της ουσίας της στρατηγικής, του Μπουσίντο, της Αρετής, της Τιμής.
Το μυστικό της ξιφασκίας ήταν η απελευθέρωση από το φόβο του θανάτου,γι΄αυτό και η ζωή του ερωτοτροπούσε διαρκώς μαζί του.
Η νίκη μέσω απάτης ή τεχνάσματος ήταν απαράδεχτη.
Σκοπός ήταν η νίκη μέσα από την ορθή ανάπτυξη της στρατηγικής.
Η επιτυχία σε ένα εγχείρημα δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά η επιτυχία μέσα από την ορθή προσπάθεια, ο τρόπος προς αυτή ήταν που μετρούσε πιο πολύ.
Οι υψηλές τεχνικές που αναπτύχθηκαν απαιτούσαν εγρήγορση και πειθαρχία πνεύματος και σώματος.
Η μεγάλη αυτοσυγκέντρωση ήταν προϋπόθεση απαραίτητη.
Το σπαθί του Σαμουράι ήταν η ψυχή του.
Ήταν η έκφραση του πνεύματός του στη γη.
Το διατηρούσε πάντα κοφτερό και το άγγιζε με σεβασμό.
Φορούσε κάτω από τη βαριά αρματωσιά ένα μεταξωτό ελαφρύ πουκάμισο.
Πίσω από την αυστηρή όψη, κρυβόταν μια τρυφερή καρδιά.
«Τα χιόνια έλειωσαν, φεύγω για το πόλεμο, μπορεί να μη γυρίσω.
Αλλά εσύ δαμασκηνιά, μη ξεχάσεις ν΄ ανθίσεις και φέτος.», έγραφε σ΄ ένα χάι κου.
Κοκορό θα πει καρδιά.
Σακουρά θα πει άνθος κερασιάς.
Χίλιες και άλλες δέκα χιλιάδες μέρες άσκησης περίμεναν τον Σαμουράι.
Σκοπός η ανακάλυψη του Ταό της τέχνης της ξιφομαχίας.
Μέσα από τη συνεχή άσκηση η λησμοσύνη του μικρού εαυτού.
Με το σπαθί του αναζητούσε το φως.
Στο βιβλίο «Χα Γκαγκούρε» ή «Κρυμένα φύλλα» γραμμένο το δέκατο έβδομο αιώνα από τον Τσουνετσόρι και μερικούς άλλους σαμουράι διαβάζουμε:
«Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει ο πολεμιστής από το να παραμένει πιστός στο Δρόμο του πολεμιστή;
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν αμέσως στην ερώτηση: «Ποιος είναι ο Δρόμος του πολεμιστή;».
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζουν μέσα στην καρδιά τους.
Λέγοντας τον Δρόμο του Πολεμιστή εννοούμε το θάνατο.
Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ο θάνατος.
Αυτό σημαίνει να διαλέγουμε το θάνατο όποτε μας προσφέρεται η εκλογή μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό.
Σημαίνει πάντα να βλέπουμε τα πράγματα ως το τέλος τους με αποφασιστικότητα.
Το να πιστεύει κανείς ότι «θάνατος δίχως να πετύχουμε το στόχο μας είναι άσκοπος», είναι τρελή άποψη. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτόν το θάνατο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα επάνω στο Δρόμο του πολεμιστή.
Αν διατηρείτε το πνεύμα σας σωστό πρωί και βράδυ, συνηθισμένο στην ιδέα του θανάτου και αποφασισμένο για τον θάνατο και θεωρείτε τον εαυτό σας νεκρό σώμα, θα γίνετε ένα με το Δρόμο του πολεμιστή, θα ζήσετε χωρίς να υπάρχει περίπτωση να σφάλλετε και θα εκτελείτε πάντα σωστά τα καθήκοντά σας.
Όσοι τηρούν πιστά τους Τέσσερις όρκους και υψώνουν τη σκέψη τους πάνω από την προσωπική ιδιοτέλεια, πραγματώνουν μια σοφία που είναι ανεξάρτητη από τη σκέψη.
Γι’ αυτό όποτε πρόκειται να επιχειρήσετε κάτι, πριν αρχίσετε, προσηλώστε τη θέλησή σας στους Τέσσερις Όρκους και απαλλαχθείτε από την ιδιοτέλεια. Τότε αποκλείεται να αποτύχετε.
Οι Τέσσερις Όρκοι :
Ποτέ μην είστε καθυστερημένοι στο Δρόμο του πολεμιστή.
Να είστε χρήσιμοι στον Άρχοντα.
Δείχνετε σεβασμό στους γονείς σας.
Ξεπεράστε τη χαρά και τη θλίψη. Να υπάρχετε για το καλό του ανθρώπου».
Φούτζι θα πει χρέος.
