Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Το χαμπέρι


Στάθηκε μολυβένιος ο καιρός
και το σύγνεφο μαύρο¨
μα το τζάκι το αντιχαιρέτησε πεισματωμένο
κι η φωτιά του συνόδεψε ισότιμα τον κεραυνό.
Γιατί ΄ναι ο άνθρωπος μικρός,
μα η εξουσία του μεγάλη.

Τούτο το πρωί δυο αστέρια που πολύ αγαπήθηκαν
γέμισαν το γρασίδι δάκρυα
και δυο αλόγατα λεύτερα κάλπασαν στα βουνά
παραβγαίνοντας με τ΄όνειρο.

Δυο πλατάνια ήταν και μιλούσαν κι έσμιγαν τα κλαδιά τους όλη νύχτα
κι η πηγή στη ρίζα τους γεννούσε ποτάμι καθαρό,
που τράβηξε ευθύς να δώσει το χαμπέρι στη θάλασσα.
Ότι είναι η αγάπη που λιώνει το σίδερο
κι ορίζει εδώ τον τόπο.
Ότι τ΄αηδόνι κελαηδά πάνω στο βάτο.
Ότι το χελιδόνι κράτησε το λόγο του ξανά
κι ο Χρόνος είναι που φέρνει γύρα το χωριό και χουγιάζει τη Μοίρα.

2 σχόλια:

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Άσχημα χαμπέρια θα μας φέρνουν ,όλο και πιο συχνά Φίλε Σταύρο !
Ποιος σπρώχνει τον κόσμο στη βία - αν όχι η εξουσία;
Και αυτοβραβεύεται για την 'μεγάλη επιτυχία' ! ΧΑ !
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΦΙΛΕ!

stavrosn είπε...

Καλή σου μέρα φίλε μου Δημήτρη
Αυτοβραβεύεται η βίαιη εξουσία και έχει την απαίτηση να τη χειροκροτάμε.
Μέσα από τη χειραγώγηση από τα ΜΜΕ φτάσαμε να χειροκροτάμε τις πιο θλιβερές μας ήττες.
Καιρός να ακούσουν και αυτοί τα δικά μας χαμπέρια της αντίστασης, τα χαμπέρια της αγάπης, της λογικής, της μοιρασιάς.
Διάβασα την ωραία σου απάντηση στο κήρυγμα χωριστικότητας ακόμα και ενός προοδευτικού ιερέα για τον Αχελώο.
Πάντα τέτοια.