Μια ακόμα περιστροφή του ανηφορικού κακοτράχαλου βουνού που είπαμε Συνείδηση τέλεψε, μια άλλη αρχίζει.
Ο κάμπος κάτω ξεμακραίνει μα η κορφή ακόμα αθώρητη, κρυμμένη μες στα σύγνεφα.
Η κορφή που τάξαμε στον εαυτό μας να πατήσουμε, παραμένει στη μοναξιά της αμίλητη και περήφανη.
Δεν καταδέχεται αυτή να σκύψει, μήτε να στείλει μήνυμα.
Κι εμάς τα πόδια μας πληγιάσανε, οι καρδιές μας πληγιάσανε, μα η απόφασή μας παραμένει το ίδιο ακλόνητη.
Οι σύντροφοι λιγόστεψαν, οι επιθυμίες μας λιγόστεψαν, τα υπάρχοντα λιγόστεψαν.
Δυο σανδάλια, ένα ραβδί και ένα φλασκί νερό.
Ξέραμε ότι δεν ήταν εύκολο.
Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσουμε, σίγουροι είμαστε ότι δε θα σταματήσουμε.
Πίσω δε γυρνάμε, μήτε πουθενά θα χτίσουμε σπίτι.
Κι αν ο καιρός αγριεύει, κι αν τα βράχια γίνονται κοφτερά δε θα λιγοψυχίσουμε.
Σύντροφός μας το δροσερό αεράκι, το κελάρυσμα του νερού, το πέταγμα του αετού κι ένα τραγούδι:
«Τρεις άνδρες ορκίστηκαν ολοζωής να λάμνουν κατά νότου!»
Χαιρετίζουμε τ΄άστρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου