Γιασέρ Αραφάτ

Ο τελευταίος των Ηγετών πεθαίνει,
ο τελευταίος των Γενναίων ψυχομαχά
κι η Παλαιστίνη κλαίει το Γιό της,
κλαίει τον Πατέρα της.

Από ένα τόξο φεύγει ένα βέλος
και από μια γενιά ένας ήρωας'
τ' όνομά του Γιάσερ.

Οι Σιωνιστές σαρδόνια γελούν'
νομίζουν πως νικούν.
Μα κάνουν το λάθος και ξεχνάνε,
πως οι νεκροί αιώνια πολεμάνε!
Η Αδικία πανηγυρίζει στο Τελ-Αβίδ,
μα στο αμούστακο Δίκηο, δένει σφιχτά η Aπόγνωση το σαρίκι!
και στους πολυσύχναστους τους δρόμους της Ιερουσαλήμ,
τραβάει την περόνη και τινάζεται στον αέρα,
φωνάζοντας στην αδερφή του τη Λευτεριά ,
να μην τον ξεχνά!

Κάθε παιδί της Παλαιστίνης που σκοτώνεται,
πέτρα κρεμασμένη στο λαιμό της γης,
αγκάθι στον καναπέ της Δύσης,
ανάθεμα στους δυνατούς.

Λένε πως οι καμικάζι Παλαιστίνιοι
τον παράδεισο του Ισλάμ ζητούν.
Μα αυτοί χαμογελούν πικρά
πριν αποχαιρετήσουν τους δικούς τους...
Ξέρουν καλά πως θέλουν μονάχα
ενα κομματάκι γης, μια λωρίδα της Γάζας,
που' ναι τα κόκαλα των πατέρων τους θαμμένα,
τα μικρά τους σπιτάκια με τον ειρηνικό καπνό
και τα παιδιά να παίζουν ανέμελα!
Θέλουν την πατρίδα που τους κλέψανε!
Και ανταμώνουν το κρύο θάνατο!
Και ανατινάζονται σ'όλες τις λεύτερες Ιερουσαλήμ,
σ' όλες τις λεύτερες καρδιές του κόσμου.

Στο καλό Γιάσερ!
Όσο κι αν θέλουν δε θα πεθάνεις!

5-11-2004