Ο Πολεμιστής δε δέχεται τίποτα λιγότερο από την Αρμονία!
Ποια διεστραμμένη εκπαίδευση μας δίδαξε ως κάτι φυσικό τον πόνο;
Όταν ένα αγκάθι τρυπά ένα παιδί αυτό διαμαρτύρεται,δε το θεωρεί φυσικό!
Εμείς γιατί αφήνουμε να μας ενοχλούν δυσάρεστες καταστάσεις αδιαμαρτύρητα;
Ποιοι βλάσφημοι κήρυκες μας έπεισαν για την αναγκαιότητα του πόνου;
Ποιοι ρασοφόροι αρνητές της ζωής, μίλησαν για αμαρτία, για ενοχή ,για τιμωρία και για υποταγή;
Πολεμιστές και νέοι άνθρωποι, συντρίψτε αυτές τις ιδέες!
Δεν υπήρξε ποτέ ως <<Θέλημα Θεού>> η αδυναμία και η δυστυχία!
Αυτό το μαύρο πρόβατο, το γεμάτο ενοχές ,που είναι μια χριστιανική καρικατούρα,
ή ο φοβισμένος <<καθώς πρέπει>> πολίτης και ανεκτικός στη διαφθορά,είναι παράταιρο στη φύση και καλό είναι να φύγει από το μαντρί και να πάει στην έρημο, να μετρηθεί με τη δίψα και τους λύκους και να νικήσει ή να νικηθεί.
Η Ζωή δεν τον περιμένει άλλο!
Ένα τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα λέγεται κυρ-Παντελής και τελειώνει ως εξής:
<< Έντιμοι ανθρωποι, νέα γενιά,
θάψτε τους <<έντιμους>>, μες στα σπαρτά
και αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή,
σκουλήκι άχρηστο σε αυτή τη γη!>>
4 σχόλια:
Ο Πολεμιστής δε δέχεται τίποτα λιγότερο από την Αρμονία!
Είναι στόχος και προορισμός του πολεμιστή,
η αρμονία, η ολοκλήρωση και η ισορροπία και έχει όπλο του, την χαρά, το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό.
Θα περάσει και από τον ΄πόνο,
γιατί είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής,
αλλά δεν θα κάνει σύμβολο του ένα εσταυρωμένο θεό
που δεν έχει χαμογελάσει ποτέ, βυθιζοντάς σε,
εσκεμμένα
... σε αφάνταστες ενοχές...
Ακριβώς, φίλε μου el.zin!
H ενοχή ,η αμαρτία ,η ...αιώνια καταδίκη(!) από ένα αγέλαστο, διεστραμμένο σαδιστή θεό, που δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία, θ΄αποτελούν για κάποιον ιστορικό του μέλλοντος, ένα θλιβερό θρησκευτικό μεσαίωνα.
Η κατάργηση της ιδέας της μετενσάρκωσης και της Εξέλιξης, τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τους τότε ιερείς, ήταν θανάσιμο πλήγμα γι΄αυτή τη θρησκεία.
Ας τινάξουμε κάθε τέτοια σκόνη από τα παπούτσια μας και από κάθε άλλη, που θέλει να καλύψει τη ρώμη του Πολεμιστή!
Το μέτρο των πραγμάτων και των αξιών είναι η αρμονία και η δύναμη!
O πόνος είναι μέρος της ύπαρξής μας..απλά πρέπει να μάθουμε να μην εμμένουμε σ'αυτόν.
καλημέρα!
Πολύ σωστή επισήμανση, φίλη edelweiss!
Η ευτυχία και η δυστυχία , η χαρά και ο πόνος εναλλάσονται σε τούτη τη ζωή, όπως η μέρα με τη νύχτα.
Είναι η δυαδικότητα που ζούμε.
Ο πόνος στον οποίο αναφέρθηκα, είναι το προϊόν του συμβιβασμού με μια δυσαρμονική συνθήκη, που θεωρούμε, λανθασμένα πολλές φορές, αναγκαία.
Υπάρχει μια κάρτα ταρώ, που δείχνει ένα πουλί σε κλουβί με ...ανοιχτή πόρτα και αυτό δεν το ξέρει ή φοβάται να πετάξει καθώς είναι συνηθισμένο στην σκλαβιά!
Τώρα, η στάση του Πολεμιστή γενικά απέναντι στον πόνο, είναι πιστεύω σαν αυτή ενός ναυτικού καπετάνιου.
Είναι σίγουρο ότι στο ταξίδι του θα συναντήσει τρικυμία, όπως και μπουνάτσα.
Θα διασχίσει όμως, όλες τις θάλασσες μέχρι να φτάσει στον προόρισμό του!
Θα διαλέξει ένα γερό σκάφος,θα βρεί συντρόφους, θα μελετήσει την πορεία, θα πάρει όλες τις προφυλάξεις, θα παρατηρεί τη θάλασσα , τα σημάδια ,θα πάρει τις σωστές αποφάσεις και θα γίνει ένας καλός καπετάνιος!
Οι φουρτούνες(τα προβλήματα και ο πόνος) θα γίνουν οι δασκάλοι του!
Όσο μεγαλύτερη η τρικυμία, τόσο και μεγαλύτερη τέχνη και επιδεξιότητα απαιτεί!
Έχεις τις καλύτερες ευχές μου για πολλά και μεγάλα ταξίδια, γιατί όπως βλέπω, είσαι και συ ...θαλασσινή!
Δημοσίευση σχολίου