Ώρες μοναξιάς

Δυο ποιήματα του Δημήτρη Σπανού, ενός θαυμαστού πολεμιστή με πολλά ταλέντα,
αγαπημένου φίλου αν και δυο γενιές μεγαλύτερος μου,που έφυγε πρόσφατα.

ΩΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Στάθηκα να ζεσταθώ στ΄ όμορφο προσήλιο
Και σ΄απάγγιο ακούμπησα κόντρα στο Βοριά.
Ήρθαν μου τον κρύψανε το χρυσό τον ήλιο
Και μονάχο μ΄ άφησαν στην κακοκαιριά.

Στο λιοπύρι εγύρεψα δέντρο για να βρώ
να σταθώ στον ίσκιο του, λίγο να ανασάνω.
Ήρθαν και το χάλασαν και έμεινε ξερό,
σκέλεθρο, στ΄ατέρμονο το στρατί μ΄επάνω.

Μόνος μεσ΄ την ερημιά στην ξερή την κρύα
Που να βρω ταξιδευτή, φίλο και μπραζιέρη,
Να την παίρναμε μαζί τούτη την πορεία
Να ήσουν τ΄αποκούμπι μου το πιστό μου ταίρι.

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΗΤΟΥ
Αητέ μου που σε γέννησεν ο πόλεμος, η αμάχη
πόχεις τον ήλιο στο μυαλό και την καρδιά σ΄ αψάδα,
ακόμα δε γκεζέρισες να περπατάς στους κάμπους
αλλοτινός προσκυνητής σε πλανερά σκοτάδια.
Πάρε ψωμί, πάρε κρασί, πάρε νερό απ΄ τη βρύση,
να πάμ΄ απάνου στα βουνά στα πρώτα μας λημέρια
να κάμουμε συλλείτουργο στα δόλια παλικάρια
που καρτερούν, στα διάσελα ψηλά στα μετερίζια,
άγνωστοι μεσ΄ τους αγνώστους
μα μεσ΄ τους πρώτους πρώτοι.
Ν΄αγροικηθούνε πόλεμο, ν΄αφουγκραστούν αντάρα
σαν πάμε κερολίβανο στα κλέφτικα κιβούρια,
και σ΄αντρειωμένωνε ψυχές να πουμ΄ένα τραγούδι.
Να ντουφεκίσεις τρεις φορές και τρεις φορές να κλάψεις
για κείνους που διαβήκανε και δε θα ματαρθούνε.
Ν΄ αχολοήσουν τα βουνά ν΄ αναριγήσ΄ ο δρόγκος
Να λογιαστούνε οι ξέκαρδοι πως είναι οι αντρειωμένοι.