Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ώρες μοναξιάς


Δυο ποιήματα του Δημήτρη Σπανού, ενός θαυμαστού πολεμιστή με πολλά ταλέντα,
αγαπημένου φίλου αν και δυο γενιές μεγαλύτερος μου,που έφυγε πρόσφατα.

ΩΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Στάθηκα να ζεσταθώ στ΄ όμορφο προσήλιο
Και σ΄απάγγιο ακούμπησα κόντρα στο Βοριά.
Ήρθαν μου τον κρύψανε το χρυσό τον ήλιο
Και μονάχο μ΄ άφησαν στην κακοκαιριά.

Στο λιοπύρι εγύρεψα δέντρο για να βρώ
να σταθώ στον ίσκιο του, λίγο να ανασάνω.
Ήρθαν και το χάλασαν και έμεινε ξερό,
σκέλεθρο, στ΄ατέρμονο το στρατί μ΄επάνω.

Μόνος μεσ΄ την ερημιά στην ξερή την κρύα
Που να βρω ταξιδευτή, φίλο και μπραζιέρη,
Να την παίρναμε μαζί τούτη την πορεία
Να ήσουν τ΄αποκούμπι μου το πιστό μου ταίρι.

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΗΤΟΥ
Αητέ μου που σε γέννησεν ο πόλεμος, η αμάχη
πόχεις τον ήλιο στο μυαλό και την καρδιά σ΄ αψάδα,
ακόμα δε γκεζέρισες να περπατάς στους κάμπους
αλλοτινός προσκυνητής σε πλανερά σκοτάδια.
Πάρε ψωμί, πάρε κρασί, πάρε νερό απ΄ τη βρύση,
να πάμ΄ απάνου στα βουνά στα πρώτα μας λημέρια
να κάμουμε συλλείτουργο στα δόλια παλικάρια
που καρτερούν, στα διάσελα ψηλά στα μετερίζια,
άγνωστοι μεσ΄ τους αγνώστους
μα μεσ΄ τους πρώτους πρώτοι.
Ν΄αγροικηθούνε πόλεμο, ν΄αφουγκραστούν αντάρα
σαν πάμε κερολίβανο στα κλέφτικα κιβούρια,
και σ΄αντρειωμένωνε ψυχές να πουμ΄ένα τραγούδι.
Να ντουφεκίσεις τρεις φορές και τρεις φορές να κλάψεις
για κείνους που διαβήκανε και δε θα ματαρθούνε.
Ν΄ αχολοήσουν τα βουνά ν΄ αναριγήσ΄ ο δρόγκος
Να λογιαστούνε οι ξέκαρδοι πως είναι οι αντρειωμένοι.

16 σχόλια:

EL.ZIN είπε...

Ώρες...μοναξιάς...ξέρουμε από ώρες μοναξιάς, αγαπημένε μας φίλε
και έχουμε περάσει πολλές
και ώρες προδοσίας...

Καλό απόγευμα!

Η ζωή όταν μοιράζεται κάνει την μοναξιά να γίνεται λιγότερη
... έως διάφανη!

stavrosn είπε...

Είναι τελικά η μοίρα κάθε ειλικρινή πολεμιστή η μοναξιά και η προδοσία.
Γι΄ αυτό είναι καλό να λέγονται για να χάνουν το ψεύτικο βάρος της μοναδικότητας…
Αρκετό έχουν ήδη…
Μια μοναξιά που υπάρχει ακόμα και σε πολυπληθή εσωτεριστικά σαλόνια…
Μια προδοσία από εκεί που δεν περιμένεις….και δεν μπορείς αρχικά να την αναγνωρίσεις…
Όταν αναγνωριστεί η ύπαρξή τους έχει γίνει ένα σπουδαίο βήμα και τότε αρχίζει ένας πραγματικός δρόμος.
Η προδοσία γίνεται συχνά με ένα …υπέροχο φιλί!
Μετά αναρωτιέσαι για τα δεσμά σου.
Το να τα δεις καθαρά, το να δεις τι σου λείπει, είναι το σημαντικότερο.
Συνήθως απουσιάζει η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη.
Ας ομολογήσουμε εδώ πικρά ξανά τη σοφία της ζωής.
Όποιος δεν αντιμετώπισε τα δυο μεγάλα αυτά θηρία , μοναξιά και αμφιβολία, πώς να λογαριαστεί πολεμιστής;
Ας ντουφεκίσουμε τρεις φορές και τρεις φορές να κλάψουμε
για κείνους που διαβήκανε και δε θα ματαρθούνε.

Για κείνους που κατασπαραχθήκανε από αυτά τα άγρια θηρία του υποσυνειδήτου και δεν είναι μαζί μας.

Γκεζέρισαμε πια να περπατάμε στους κάμπους
αλλοτινοί προσκυνητές σε πλανερά σκοτάδια
Πάρτε ψωμί, πάρτε κρασί, πάρτε νερό απ΄ τη βρύση,
να πάμ΄ απάνου στα βουνά στα πρώτα μας λημέρια!
Ν΄ αχολοήσουν τα βουνά ν΄ αναριγήσ΄ ο δρόγκος
Να λογιαστούνε οι ξέκαρδοι πως είναι οι αντρειωμένοι.

Unknown είπε...

stravrosn
Φοβερό κείμενο μου αρέσει η ποιήση και θα ήθελα να σου στείλω ένα τρομερό ποιήμα που διάβασα.

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών
στριμωγμένες με γυναίκες κίτρινες και μωρά που κλαίνε
χωρίς να μπορούν να ξεχαστούν ούτε με τα χελιδονόψαρα
ούτε με τ' άστρα που δηλώνουν στην άκρη τα κατάρτια.
Τριμμένες από τους δίσκους των φωνογράφων
δεμένες άθελα μ' ανύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες.

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι;

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας
τη δροσιά του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στα νερά τούτης της θάλασσας
κι εκείνης της θάλασσας,
χωρίς αφή
χωρίς ανθρώπους
μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας
ούτε δική σας.

Το ξέραμε πως ήταν ωραία τα νησιά
κάπου εδώ τριγύρω που ψηλαφούμε
λίγο πιο χαμηλά ή λίγο πιο ψηλά
ένα ελάχιστο διάστημα.

Γιώργος Σεφέρης-Μυθιστόρημα

stavrosn είπε...

Να είσαι καλά φοβερό Παιδί της Πλατείας και εμένα μου άρεσε πολύ το κείμενο του φίλου μου.
Εδώ ακόμα να σου πω πόσο οικεία αισθάνομαι διαβάζοντας το μπλογκ σου!
Από το κεντρικό σύνθημα της πλατείας για …εκδίκηση ως τα λόγια των σοφών, του Τσε, των ποιητών , των μουσικών και κάπου πήρε και το μάτι μου και τον … Άρη!
Και εμένα ο Σεφέρης είναι από τους αγαπημένους μου και σε ευχαριστώ για το ωραίο δώρο!
Ταιριάζει και πολύ καλά!

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι;

Γκεζερίσαμε πια να περπατάμε στους κάμπους
αλλοτινοί προσκυνητές σε πλανερά σκοτάδια.

Μου αρέσει παρόμοια πολύ η ποίηση γιατί με ένα μονάχα βέλος-στίχο μπορείς να βρεις τη καρδιά ενός θέματος, που διαφορετικά θα ήθελε πολύ ανάλυση και ίσως να ξέφευγε.
Ας ανασάνουμε αργά λοιπόν φέτος την ανοιξιάτικη δροσιά του πεύκου.
Και είναι και τα νησιά που μας περιμένουν και παραμένουν πάντα ωραία!

Ανώνυμος είπε...

'Aλλο ένα ποίημα αφιερωμένο στον κύκλο των ποιητών-πολεμιστών.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.

Καβάφης..

καλό βράδυ στην Ατείχιστη Πόλη!

stavrosn είπε...

Αητοί μου που σας γέννησεν ο πόλεμος, η αμάχη
πόχετε τον ήλιο στο μυαλό και την καρδιά σ΄ αψάδα!
Αν σας γνώριζε(καλά) ο Δημήτρης ο Σπανός θα σας το αφιέρωνε!

Λέμε να πάρουμε ένα τρεχαντήρι σύντομα να μας φιλέψετε ήλιο και θάλασσα!

Ανώνυμος είπε...

Με χαρά σας περιμένουμε, εδώ στην άκρη του Αιγαίου, να πιούμε μαζί πολλά ποτηράκια ήλιο και να κάνουμε βαρκάδα στη μεγάλη φεγγαράδα!
Κι ένα τραγουδάκι από το Πόρτο Λίλι:
Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
στα δρομάκια τα παλιά
αντηχήσανε κιθάρες,
μαντολίνα και βιολιά.

Κι όλοι οι παιδικοί μου φίλοι
μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
κάνανε μαζί βαρκάδα
στη μεγάλη φεγγαράδα.

Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
μια ζεστή, γλυκιά βραδιά
έτρεξα στην προκυμαία
να φωνάξω τα παιδιά.

Κι όλοι οι παιδικοί μου φίλοι
μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
γίνανε άστρα και μπαλόνια,
τρεχαντήρια και τριζόνια.

Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι,
στα δρομάκια τα παλιά
αντηχήσανε κιθάρες,
μαντολίνα και βιολιά.

stavrosn είπε...

Τώρα που πας και συ στη Λιλιπούπολη
Χαιρέτισέ μου το δήμαρχο Χαρχούδα
τη Πιπινέζα, το Δυστροπόπιγκα
και το δόκτωρ Δρακατώρ.

Κι αν δεις τον ΄Ασπρο Μπέμπαντα
πες του πως δεν τον ξέχασα
μα όπως πάντα τον θυμάμαι
όσα χρόνια κι αν περνάνε!

Χριστίνα είπε...

Καλή σου μέρα, ελεύθερε πολεμιστή...πραγματικά υπέροχα τα ποιήματα του Δημήτρη Σπανού..

Θα θέσω τώρα ένα προβληματισμό...

Εκεί στις ώρες της μοναξιάς είναι που καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι..

stavrosn είπε...

Ψηλά πετάς το ακόντιο του προβληματισμού φωτεινή συμπολεμίστρια!

Μπορούμε να διαχωρίσουμε τον όρο μοναξιά με τον όρο μοναχικότητα.
Ο αετός στη φωτογραφία μάλλον αισθάνεται μοναχικότητα και όχι μοναξιά , καθώς είναι ενωμένος με τη φύση γύρω του.
Η μοναχικότητα του μοναδικού, της κορυφής, του ύψους, της δύσης.

Τι να αισθάνεται η Συνείδηση του Ενός άραγε;
Αυτός που είπε: -Είμαι Ένας , ας γίνω πολλοί!

Πάντως η πνευματική επανάσταση αφορά και την ως τώρα ιδέα του παραδείσου…
Και ο καινούργιος παράδεισος έχει πολύ μοναχικότητα-μοναξιά, πολλά δάκρυα, χωρισμό και θάνατο και ατέλειωτο ιδρώτα.
Μαζί με τη συντροφικότητα, τα βροντερά γέλια, τη φιλία, τα γλέντια και τα τραγούδια!

Είναι όλα όσα ζούμε, βουτηγμένα στο Ποτάμι της Ύπαρξης!

Μια νέα έντονη γεύση θα πάρει ο κόσμος αν χαμηλώσει ο ουρανός…

«Κι είναι θεός η μέσα μας μονάξια»!

stavrosn είπε...

Προβληματισμού συνέχεια..
Είναι ο φόβος της μοναξιάς ο ισχυρότερος φόβος μέσα στον άνθρωπο.
Αναζητά τη δύναμη, την κοινωνική καταξίωση, το χρήμα, την επιτυχία, τον έρωτα κυνηγημένος από αυτό το φάντασμα…
Φάντασμα γιατί δεν είναι η ίδια η μοναξιά αλλά η ιδέα του γι΄ αυτή.
Προσπαθεί να ταυτιστεί με κάτι μεγαλύτερο, μια ομάδα, οικογένεια, ιδεολογία, έθνος.
Έτσι όλα αυτά μετατρέπονται σε εργαλεία διαφυγής και δεν έχουν την πραγματική τους διάσταση, αλλά μεγεθύνονται υπερβολικά.
Τι μπορεί να γίνει;
Αποδοχή της μοναξιάς!
Μόνο έτσι θα σταματήσει η ατέλειωτη καταδίωξη…
Θα μας πλησιάσει επιτέλους το θηρίο και τότε θα το κοιτάξουμε στα μάτια.
Και όπως πάντα γίνεται όταν κοιτάμε κάποιον στα μάτια , βλέπουμε τον εαυτό μας.
Και ίσως δούμε απλά ένα φοβισμένο παιδί (εμάς), και όχι ένα θηρίο.
Τότε υπάρχει η ελπίδα να καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται να προστατευόμαστε με τόσους έντεχνους τρόπους και να σταματήσει ο φαύλος κύκλος.
Όποιος δε στάθηκε ποτέ να τα βάλει στα ίσα με αυτό το «τέρας» όση δύναμη και ευτυχία εξωτερικά κι παρουσιάζει στα μάτια του θα βλέπουμε ένα φοβισμένο εξαρτημένο παιδί και όχι έναν ολοκληρωμένο ενήλικα.
Όποιος δε μπορεί να σταθεί γαλήνια σε ένα άδειο δωμάτιο, δε μπορεί πουθενά να γαληνέψει.
Όποιος να ξεδιψάσει με τη χαρά που θα βρει μέσα του
δε μπορεί, θα στερεύουν γρήγορα όλες οι βρύσες που θα συναντά…
Όποιος τον εαυτό του να δει όπως είναι δεν είναι ικανός, κανέναν δε θα μπορεί να δει πραγματικά.
Όποιος δε βρίσκει την ευτυχία μέσα του , είναι σκλάβος (πόσοι φιλόσοφοι δε το έχουν πει;)
και κάθε του σχέση θα του το υπενθυμίζει.

Όποιος δεν μπορεί να σταθεί μόνος του, δε μπορεί να σταθεί σε κανέναν!

Καλό βράδυ σε όσους στέκονται και μάλιστα όρθιοι!

EL.ZIN είπε...

Και ο καινούργιος παράδεισος έχει πολύ μοναχικότητα-μοναξιά, πολλά δάκρυα, χωρισμό και θάνατο και ατέλειωτο ιδρώτα.
Μαζί με τη συντροφικότητα, τα βροντερά γέλια, τη φιλία, τα γλέντια και τα τραγούδια!

Είναι όλα όσα ζούμε, βουτηγμένα στο Ποτάμι της Ύπαρξης!

Όποιος τον εαυτό του να δει όπως είναι δεν είναι ικανός, κανέναν δε θα μπορεί να δει πραγματικά.

Όποιος δεν μπορεί να σταθεί μόνος του, δε μπορεί να σταθεί σε κανέναν!

ΟΡΘΙΑ ΛΟΓΙΑ και... ορθά!!!

Θα ψάχνει για δεκανίκια,
για θεούς έξω και πάνω από αυτόν
και θα ντύνει τις ψευδαισθήσεις
του...με ευσεβείς πόθους,
μεγάλα ψέμματα στον εαυτό του
και πολλά χάπια σε χρυσόχαρτο ...τυλιγμένα!

Καλό βράδυ όρθιε πολεμιστή μας!

Ανώνυμος είπε...

Πόσο αλήθεια είναι αυτο!!! Ο φόβος της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι αυτός που μας κάνει σκλάβους! Εξαιτίας αυτού του φόβου ξοδεύουμε τόση ενέργεια σε ανούσια πράγματά, εξαιτίας αυτού εγκλωβιζόμαστε σε μια σπηλιά με ένα κύκλωπα, σε μια θρησκεία, σε έναν αγώνα για δύναμη, σε ψεύτικες ελπίδες κτλ.

Ο μόνος τρόπος για να λευτερωθείς είναι να αποδεχτείς τη μοναξιά και τον πόνο που αυτή επιφέρει. Να αφήσεις τον εαυτό σου να τη βιώσει, να τη κοιτάξει κατάματα, χωρίς υπεκφυγές, να την παρατηρήσει. Τότε μπορεί να καταλάβεις οτι η χαρά της ύπαρξης υπάρχει απλά και μόνο επειδή υπάρχεις!
Αυτό είναι ένα μάθημα ζωής. Και πολλές φορές μπορεί να μας φέρει η ζωή τις συνθήκες για να κατανοήσουμε και να λευτερωθούμε από το φόβο της μοναξιάς.

stavrosn είπε...

"Θα ψάχνει για δεκανίκια,
για θεούς έξω και πάνω από αυτόν
και θα ντύνει τις ψευδαισθήσεις
του...με ευσεβείς πόθους,
μεγάλα ψέματα στον εαυτό του
και πολλά χάπια σε χρυσόχαρτο ...τυλιγμένα!"

Αυτό είναι το δράμα της ανθρωπότητας!
Οι Θεοί έξω και πάνω από αυτόν.
Στη συνέχεια αντί να σχηματίσει μια αληθινή θεωρία- γνώμη που να ερμηνεύει τα φαινόμενα, τα δημιουργεί με τη θεωρία.
Δημιουργείται έτσι βιομηχανία παραγωγής πανομοιότυπων πιστών, κοπής αντιγράφων!
(Σμίθ; Που θα μου πάει, θα τη δω ως το τέλος την ταινία!)
Όλα αισθάνονται ένοχα, αμαρτωλά, είναι φανατικά, προσδοκούν αιώνια ζωή με τα αναστημένα σώματά τους…
Ο στόχος ήταν η παραγωγή πιστών και επιτεύχθηκε.
Το μαντρί είναι έτοιμο καθώς κι ο τσοπάνης!
Πολλά πρόβατα μαζί ίσως δεν αισθάνονται μοναξιά, αλλά αυτό δε θα τους απαλλάξει από το μαχαίρι του μακελάρη!

Ο λύκος θα ζήσει και θα πεθάνει, μοναχικός ή σε αγέλη, ελεύθερος!
Κι ας ψάχνει καθημερινά για τη τροφή του κι ας ρισκάρει τη ζωή του!

"Ένας λύκος τα μεσάνυχτα θρηνεί,
πονάει μονάχα,
δε ξέρει γιατί."

(αφιερώνω το στίχο σε εσάς, τους φίλους μου,τα ελεύθερα λιοντάρια el.zin)

EL.ZIN είπε...

Ευχαριστούμε συμπολεμιστή μας Σταυραετέ για την αφιέρωση!

Λύκοι μοναχικοί
σε άγρια δάση τριγυρνάμε
και πρόβατα σε μαντριά
παραμένουμε
μέχρι να γίνουμε Αετοί
και να βγάλουμε Φτερά
να μη μας αγγίζουν τα μαγικά ραβδιά
των "καλών τσομπάνηδω"
...τα πλαστά!

Καλό απόγευμα...στους Αετούς
και τους Σταυραετούς της παρέας!

stavrosn είπε...

«Σ’ όλο τον κόσμο ξαστεριά
Σ’ όλο τον κόσμο ήλιος»

Να ταξιδεύουν αετοί
να πίνουν ηλιοπότες!
Να αντροκαλούν τη μοναξιά
στου Διγενή τ΄αλώνια.
Να μετρηθούνε στ΄άρματα
στο τρέξιμο, στο πάλεμα.
Να βάλουνε σημάδι
του πόνου το υφάδι.
Καβάλα, πισοκάπουλα
να σέρνουν τη χαρά.
Και όλοι να λένε
γεια και χαρά σου λεβεντιά!